Η Αλεπού δεν θα ακούσει τις προειδοποιήσεις. Θα ντυθεί, θα χτενιστεί για να πάει «πάλι σ' αυτόν», που θα την προδώσει, φυσικά, και θα τη στείλει συστημένη πάνω στο κορμό ενός δέντρου –εκεί που καταλήγουν όσοι κλείνουν τα αυτιά τους στις προειδοποιήσεις– με, σαρκαστική ασφαλώς, υπόκρουση το Modern Love του Bowie. Τα μικρά της, πίσω στο σπίτι, δεν ξέρουν τίποτε. Και θα αργήσουν να μάθουν, καθώς κανείς δεν θα βιαστεί να σηκώσει το τηλέφωνο που χτυπάει επίμονα.

Έχουμε διανύσει τα πρώτα τέσσερα, μόλις, λεπτά της ταινίας. Γιατί η Λέντζου θέλει να μιλήσει γι' αυτό ακριβώς το διάστημα όπου όλα είναι μετέωρα, όλα είναι στην κόψη. Θέλει να μιλήσει για την εύθραυστη ζωή λίγη ώρα πριν τη σκεπάσει ο ζόφος του θανάτου. Και το κάνει με τον πιο λιτό, τον πιο παιγνιώδη, τον πιο ανάλαφρο τρόπο. Τα μικρά της Αλεπούς, ο έφηβος γιος, η φιλενάδα του και τα δυο μικρότερα αδέρφια χορεύουν, τρώνε πίτσα, βάφουν νύχια, βλέπουν τηλεόραση, βρέχονται με το λάστιχο στην αυλή και στεγνώνουν στις ξαπλώστρες...

Ο έφηβος γιος και η φιλενάδα του κάνουν έρωτα στο κρεβάτι της Μητέρας, αγνοώντας το τηλέφωνο που θα τους πληροφορήσει πως η Μητέρα βράχηκε και βάρυνε και δεν μπορεί πια να τρέξει...

Τα μικρά της Αλεπούς ζουν τις τελευταίες ανέμελες ώρες της ζωής τους. Όσο μένουν κλεισμένα στο κουτί τους, σαν τη γάτα του Σρέντινγκερ, μπορούν να αψηφούν τις πιθανότητες. Ο θεατής, απ' την άλλη, προειδοποιημένος εγκαίρως, ξέρει πως οι πιθανότητες είναι εις βάρος τους. Στα δικά του μάτια ο χορός της ζωής που στήνει η Λέντζου είναι σκέτο μαρτύριο. Μαρτύριο που κορυφώνεται με τον αναμενόμενο θάνατο του άρρωστου σκυλιού τους, που ο έφηβος γιος θα αναλάβει, παρά τις αντιρρήσεις των μικρότερων, να το θάψει στο πιο σκοτεινό κομμάτι του κήπου... Κι ύστερα θα σηκώσει το τηλέφωνο...

Η Λέντζου σκηνοθετεί με μαστόρικη ευελιξία. Μοιάζει να ελέγχει απόλυτα τον ρυθμό τόσο όταν σπιντάρει, πανηγυρίζοντας τη ζωή όσο και όταν φρενάρει –με λιτό εικονογραφικό δέος– μπροστά στις απότομες στροφές της μοίρας. Ξέρει πότε να λούσει τους ήρωές της στο φως, πότε να τους κρατήσει στη σκιά και πότε να τους βυθίσει στο σκοτάδι. Κι όλο αυτό γίνεται με μια ανεπιτήδευτη φυσικότητα που σχεδόν σε πονάει. Αν στη «Hiwa» -την άλλη ενδιαφέρουσα μικρού μήκους ταινία της που είδαμε πρόσφατα- η πληθωρική εικόνα κυριαρχεί, στην «Αλεπού» παραχωρεί τον πρώτο λόγο στην αφήγηση, σχολιάζοντάς τη διακριτικά, με αποτέλεσμα να πυκνώνει θεαματικά την εμπειρία της «ανάγνωσης». Τόσο που, στην τελευταία σκηνή, όταν ο έφηβος γιος σηκώνει στις μικρές του πλάτες όλο το βάρος του κόσμου, νιώθεις το ανεκτίμητο εκείνο ρίγος που σου χαρίζει το σινεμά κάθε φορά που τα βάζει με τη ζωή και βγαίνει αληθινό...   ι.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι σεναριογράφος και συγγραφέας. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που πρόκειται να σκηνοθετήσει, η οποία βασίζεται σε ένα διήγημα του Ε. Γονατά. Παράλληλα δουλεύει το επόμενο βιβλίο του το οποίο θα εκδοθεί στη Γαλλία.    

Λίγα λόγια για την σκηνοθέτη: Η Ζακλίν Λέντζου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από το 1996 και έπειτα. Αποφοίτησε το 2013 από την Σχολή Κινηματογραφου του Λονδίνου με την ταινία «Μπλε Δεκατρία». Η πτυχιακή της ταινία συμμετείχε σε παραπάνω από 30 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβαλ σε όλο τον κόσμο. Επίσης απέσπασε σημαντικά βραβεία όπως το Χρυσό Αυγό στο Φεστιβαλ του Ρέυκιαβικ, το 1ο βραβείο στο Athnes Film&Video Festival του Οχάιο της Αμερικής. Το 2014 κέρδισε το βραβείο του διαγωνισμού σεναρίου του φεστιβαλ της Πάτμου για το σεναριο της "LUZ". To 2014 συμμετείχε στα εκπαιδευτικά προγράμματα: Sarajevo Talents, RIFF Talent Lab και το 2015 στο Berlinale Talents. Το σενάριο της «Αλεπού» έλαβε χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και συμμετείχε στο Berlinale Short Film Station. Η Ζακλίν γράφει την πρώτη της μεγάλου μήκους με τίτλο «66».

Εδώ   για να σας εμφανιστούν και οι υπόλοιπες μικρού μήκους ταινίες που έχει αναρτήσει ο Βασίλης Κεκάτος.