κουβαλώντας μαζί του όλα τα εργαλεία του, το ασβεστοκονίαμα, το κουρασάνι,

όλες τις σφηνοειδείς πέτρες που λάξεψε μία προς μία στη Λάρισα πριν κατέβει

στο λιμάνι και ρίχτηκε στη δουλειά. Πρωτομάστορας  και πετράς ταυτόχρονα!

Απ' το πρώτο γεφύρι που πήγε να στήσει απ' το θεμέλιο λίθο ακόμα, κατάλαβε 

τη μεγάλη δυσκολία που τον περίμενε. Σαν αερικό αφουγκράστηκε την

παρουσία μας, την δική μου και του Οδυσσέα, πριν καν μπούμε στην αίθουσα

και προσπάθησε να γεφυρώσει ένα διαχρονικά αγεφύρωτο χάσμα.

Το χάσμα των γενεών.

Είπε: Και να μη καταφέρω να το γεφυρώσω, τουλάχιστον απ'  τις όχθες του

ας περάσει ποτάμι της αγάπης. Έτσι όλα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο απλά.

Ίσαμε που θα το διασχίζουμε και με τα ποδάρια. Κάπως έτσι σκεφτότανε,

την ώρα που κούρδιζε και συντόνιζε τα όργανα μέχρι ν' αρχίσει η συναυλία.

Εν τω μεταξύ, έξω στη πλατεία Κοραή, γινόταν της κακομοίρας μιας και η ουρά

εκτονωνόταν μετά τη Σωτήρος Διός κι ας ήταν ακόμα η ώρα οκτώμιση.

Τότε ήταν που η αναμονή έγινε προσμονή  και η προσμονή μουρμούρα κι έτσι

άρχισε ένας διάλογος ανάμεσα στις δύο όχθες:

-Τι ήρθαμε ρε Αλέκο από τις οκτώ, αφού οι πόρτες θα ανοίξουν στις εννιάμιση;

με ρώτησε ο Οδυσσέας.

-Τι να κάνω ρε μιάμιση ώρα εδώ απ 'έξω; συνέχισε. Τόση ώρα ορθοστασία;

Θα βρούμε κάθισμα να κάτσουμε; Αυτό το ζευγαράκι ήρθε μετά από μας.

Πώς  βρέθηκε μπροστά μας; Γιατί δεν ανοίγουνε τις πόρτες;

-Να περιμένεις με υπομονή, όπως όλοι. Του απάντησα εκνευρισμένος.

-Σιγά μη περιμένω εδώ. Πάω στη pizzoteca εδώ στη γωνία. Πάω να κτυπήσω

μια πίτσα. Κράτα τη σειρά μας. Θέλεις ένα κομμάτι;

-Δεν θέλω τίποτα, του είπα με μια ενόχληση, που ευτυχώς δεν  την κατάλαβε

αλλιώς η πίτσα θα του καθότανε στο λαιμό.

Δεν άργησε να γυρίσει. Με μπουκωμένο το στόμα και με μια κηλίδα σάλτσα

στην άκρη των χειλιών συνέχισε το ίδιο βιολί.

- Ο σεκιουριτάς στην πόρτα μου είπε, οι πόρτες θ' ανοίξουν δέκα παρά τέταρτο.

Δηλαδή το πρόγραμμα αρχίζει στις εννιάμιση κι οι πόρτες θ' ανοίξουν στις δέκα

παρά τέταρτο; Δηλαδή  να περιμένω τόση ώρα και μετά να τρέχω να βρω θέση,

να τσαλαπατιέμαι και να ταλαιπωρούμαι, για ν' ακούσω τον Θανάση να μου λέει

για το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν;

Δε μου το βγάζετε απ'  το μυαλό, ότι όλη αυτή η γκρίνια δεν προορίζονταν μόνο

για τα δικά μου τ' αυτιά. Απώτερος σκοπός του ήταν να υποκινήσει ξεσηκωμό

της νεολαίας  που περίμενε κι αυτή αδιαμαρτύρητα απ'  τις οκτώ. Κι εκεί τα πήρα.

-Θα σ' ακούσει κανένας και θα νομίζει ότι το κουβάλησα το κακόμοιρο το

γεροντάκι με το στανιό! Μιας και κανείς δεν  ξέρει, ότι το να πηγαίνω ν' ακούσω

Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι απόρροια πολυετούς και συστηματικής

πλύσης εγκεφάλου απ' την πάρτη σου.

- Έλα τώρα σταμάτα. Έδειξε μετανοιωμένος.

- Όχι τώρα δεν σταματάω εγώ, ξέσπασα. Μέτρα, Θανάσης στον Βύρωνα,

Θανάσης στο Βεάκειο, Θανάσης στην Ικαρία, Θανάσης στο passport. Δηλαδή

τέσσερις φορές μέσα σε επτά μήνες. Και για θυμήσου πριν χρόνια στο Γκαγκάριν,

όταν μας πρωτοπήγες με τον Κυριάκο. Ν' ακούσουμε Θανάση μας είπες!

Ποιός Θανάσης; σου είπαμε κι οι δυο απορημένοι.

Και τι δουλειά έχεις εσύ στο Γκαγκάριν; Αυτό είναι ορθάδικο, αυτό  δεν έχει

ούτε ένα κάθισμα! Θυμάσαι που εκλιπαρούσαμε να πάμε να φύγουμε, αφού  ούτε τα

τραγούδια ξέραμε, ούτε ο Θανάσης μας άρεσε τότε. Κι εσύ να περιμένεις να φύγεις

τελευταίος, μη χάσεις τίποτα απ' την παράσταση που τελικά κι ο ίδιος ομολόγησες ότι προς

το τέλος το είχαν ρίξει στο καλαματιανό. Κι εμείς να κόβουμε τις φλέβες μας!

-Τώρα το ευτελίζεις, κάνεις όπως εμείς οι μεγαλύτεροι παλιά, που μετράγαμε τα μπάνια

μας τα καλοκαίρια. Εγώ έκανα σαρανταπέντε! Εσύ;

Και η ρητορική σου το ευτελίζει  περαιτέρω.

Tι είναι ο Θανάσης; Σαράφης στην Αθήνα, Σαράφης στο Παρίσι, Σαράφης στα Τρίκαλα

και τώρα Σαράφης στη Λάρισα; Άσε που εδώ και πέντε χρόνια, όταν έρχομαι να τον

ακούσω νιώθω ότι κάνω απιστίες στον Μάλαμα. Ξέρεις πολύ καλά ότι ούτε φέτος πήγα να

τον δω το Σωκράτη κι ας ήρθε κι αυτός δίπλα μας. Και πού, στο Βεάκειο! Με την υπέροχη θέα

και με την άνεση που σου χαρίζει ένα θέατρο, όχι ορθάδικα και τέτοιες μαλακίες.

Πάνω που πήγε να μ' επαναφέρει στην ηρεμία, άνοιξαν οι πόρτες. (Τώρα γιατί λέμε οι

πόρτες ανοίγουν ενώ σχεδόν πάντα η πόρτα είναι μία τρέχα γύρευε.)

Περιμένοντας, τον είχα προειδοποιήσει ότι όσοι ήταν μπροστά μας, καμιά πενηνταριά, δεν

τους ενδιέφερε να κάτσουν. Προτεραιότητά τους ήταν να βρεθούν  μπροστά στην αρένα,

αλλά όρθιοι. Έτσι κι έγινε. Βρήκαμε καθίσματα, τι βρήκαμε, επιλέξαμε θα' λεγα το που θα

κάτσουμε. Στον εξώστη, πολύ κοντά στο πάλκο. Η είσοδος ολοκληρώθηκε μέχρι τις δέκα. Η

συναυλία άρχισε στις έντεκα! Μιάμιση ώρα μετά την αναγγελία της .

Η γκρίνια του Οδυσσέα πήγε περίπατο μετά την είσοδο μας. Κατάλαβα ότι δεν τον

ενδιέφερε πια πότε θ' αρχίσει. Του έφτανε ότι ήταν εκεί, σ' αυτό το κλίμα και με τις

προδιαγραφές που ήθελε.

Με τα γκάζια τέρμα άρχισε η συναυλία. Τότε που ο πρώτος στεναγμός βγήκε απ' τα πιο

σφιγμένα χείλη. Τσίτα η μουσική, όπως μας αρέσει. Έτσι και στο σπίτι, να βάζουμε το

στερεοφωνικό στην τσίτα κι η μάνα να φωνάζει "χαμηλώστε το επιτέλους" εννοώντας

κλείστε το. "Μας τα πρήξατε μ' αυτόν τον Θανάση!"

Μπουχτισμένος απ' τις μουσικές του, αναρωτιόμουν πώς τα καταφέρνει αυτός ο

ζερβοχέρης καλλιτέχνης με την ανεπιτήδευτη έως και άχρωμη φωνή του, να κάνει

κουλουβάχατα τραγούδια που αγαπάς, τραγούδια που λατρεύεις, τραγούδια που δεν σε

τρελαίνουν, τραγούδια που δεν σ' αρέσουν (τα περισσότερα καινούρια του) , τραγούδια

που δεν τραγουδιούνται (άντε τώρα εσύ τραγούδα το " ο Χουμαγιούν και ο Βακάρ " ) και στο

τέλος να φεύγεις μ' έντονο προβληματισμό, γεμάτος  χαρά και ευτυχία που σου έλαχε να

συμμετέχεις σ' αυτή τη μυσταγωγία. Ακόμα πώς καταφέρνει και μπερδεύει την δημοτική

μουσική με τη ροκ, την τζαζ ,τη φόλκ και την κάντρι και το αποτέλεσμα ποτέ να μη

λαθεύει!

Όχι μόνο να μη λαθεύει, αλλά η όποια έμπνευση και καινοτομία του να γίνεται σημείο

αναφοράς και σχολή.

Ένας καλός γεφυροποιός, πρέπει να έχει και τους κατάλληλους μαστόρους. Κι εδώ ο

Θανάσης διαπρέπει με τις επιλογές του. Όλες οι μπάντες του, είτε είναι πολυμελείς ,είτε

περιορίζεται σε πιο λιτά σχήματα, έχουν θαυμάσια αποτελέσματα.

Στο passport που πήγαμε τη δεύτερη Παρασκευή,

η ορχήστρα ήταν η τέλεια επιλογή,

που σαν θεματοφύλακας υποστήριξε και διαφύλαξε το έργο του Θανάση. 

Ο  Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, κάλυπτε  την απουσία οποιουδήποτε οργάνου.

Ο Κώστας Παντέλης στην ηλεκτρική κιθάρα ζωγράφιζε.

Ο Αντώνης  Μαράτος  έκανε το μπάσο να φαίνεται απλή υπόθεση.

Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος με την τρομπέτα,

αδύνατος σαν μπακαλιάρος, έκανε τον Οδυσσέα να παραμιλάει

: Έλεγα για τον προηγούμενο τρομπετίστα  

ρε Αλέκο πόσο σπουδαίος είναι, αλλά αυτός δεν παίζεται .

Ο Σωτήρης  Ντούβας στα τύμπανα σαν ινδική θεότητα, τη θεά Κάλι ας πούμε, 

γουλάντριζε τα τύμπανα με χέρια και με πόδια

κι επειδή τα πόδια του δεν τα έβλεπες  παρά μόνο τα άκουγες στις μποτιές

και στα hi -hat, σου βαζε δύσκολο κουίζ να μαντέψεις αν παίζει με δύο, με τρία ή με τέσσερα

χέρια!

Και ο Δημήτρης Μυστακίδης

στην ακουστική κιθάρα,

να σε τρελαίνει και να θέλεις να γίνεις κιθαρίστας.

Και να γίνεις και άνθρωπος .

Γιατί εύκολο στις μέρες μας είναι να είσαι

αριστερός, δεξιός, αναρχικός ή φασίστας.

Το δύσκολο σήμερα είναι να είσαι άνθρωπος.

Και με την αποφασιστικότητα που αφιέρωσε ένα ορχηστρικό κομμάτι

του Θανάση, στον Νίκο Ρωμανό που λιμοκτονούσε παίζοντας μέρα με τη μέρα με τη ζωή του,

απέδειξε ότι του περισσεύει ανθρωπιά.

Έμεινε η Ματούλα Ζαμάνη.

"Ποια είναι αυτή η στρίγκλα ρε; "

γυρίζει και μου λέει, έχοντας στο μυαλό

του τη Μελίνα Κανά που τον κάνει και υποφέρει,

μόλις η Ματούλα ξεκίνησε να λέει

το πρώτο της τραγούδι.

Δεν του απάντησα.

Στα νερά της Βάλια Κάλντα  

με τη Ματούλα να καταθέτει

όλη την ευαισθησία της,

συνετελέσθη η πλήρης μετάλλαξη.

Το τέλος του τραγουδιού, 

βρήκε τον Οδυσσέα μαζί με όλη την αρένα  ν' αλαλάζει:

Τελεία και παύλα Ματούλα είσαι καύλα.

Και έτσι κάποια στιγμή  η συναυλία τελείωσε. Και να που τα φώτα άναψαν. Και να που αν

έριχνες μια ματιά στις φάτσες του κοινού αμέσως καταλάβαινες ότι όλα εδώ πέρα ήταν

μαγικά.

Γύρισα να πω του Οδυσσέα να φύγουμε, αλλά ήταν εξαφανισμένος. Άρχισα να τον ψάχνω.

Λίγο μετά την έξοδο τον είδα, είχε πλευρίσει έναν πιτσιρικά, που μόλις είχε βγει και κάτι

του έλεγε. Έστησα αυτί.

- Φιλαράκι ξέρεις τι είναι  ή κατά που πέφτει η Κροστάνδη; Τον άκουσα να τον ρωτάει.

Ο μικρός βιαζότανε, τον τράβαγε και η γκομενίτσα απ' το χέρι "πάμε Νίκο" του έλεγε.

Έτσι έμεινε σύξυλος.

Απευθύνθηκε σε μια δεσποινίδα που ήταν δίπλα του:

- Κοπελιά τι ξέρεις για τον Φορτίνο Σαμάνο;

Τον άρπαξα απ' το χέρι. 

- Πάμε στα Ιμαλάια, πεινάω.

Ε ναι, μου λέει, με βουνά αρχινήσαμε, με βουνά θα τελειώσουμε.

Τι βουνά μωρέ, πάμε στα "Ιμαλάια" να φάμε κανένα χοτ ντογκ.

- Τι είναι ρε τα "Ιμαλάια";

-Άφτερ του λέω.

-Τι άφτερ, υπάρχει λέξη που να τελειώνει σε ρο εκτός από την αλέκτωρ;

- Άφτερ, άνθρωπε μου, αγγλικά είναι.

- Άντε κάνε εσύ τον επίλογο να τελειώνουμε. Πεινάω!

Όταν ο Αλέκος μου ζήτησε να πάμε στα "Ιμαλάια", η ώρα ήταν δύο τα ξημερώματα.

Μου ζήτησε να συνεχίσουμε το βράδυ μας, μ' έναν τρόπο ζωής τελείως διαφορετικό απ' ότι

ζούσαμε εκείνη τη στιγμή. Τέλος πάντων.

Κάτι κατάφερε να γεφυρώσει ο Θανάσης με τις μουσικές του. Για να δούμε τι θα πετύχουν

τα "Ιμαλάια".

-Τι να σου πάρω;  με ρώτησε.

-Ό,τι πάρεις κι εσύ, του απάντησα.

Μου έφερε δύο χοτ ντογκ, που τους άλλαξα τον αδόξαστο.

Έτρωγα και μου τρέχανε τα σάλια. Ο Αλέκος με κοίταγε με απορία και έκπληξη.

Τι να του πω τώρα:

-Τι; Τι κοιτάς τώρα; Δεν τρώω από λαιμαργία μωρέ.  Τρώω για να μην σου την σπάσω!

Για να σε προσεγγίσω!

Πόση προσπάθεια έκανε το κωλόπαιδο για να μην φτάσει το χαμόγελο που έσκασε 

μέχρι τ' αυτιά του;