Μιλάω στα βουνά για σένα. Για την ομορφιά σου, για τα τοξωτά σου φρύδια

που' ναι σα γεφύρια πέτρινα.

Η απάντηση φθάνει σαν αντίλαλος:

Τα γεφύρια χορταριάζουν.

Κοντεύει μήνας που γι' αυτά τα γεφύρια,

δύο Παρασκευές, ο Θανάσης

Παπακωνσταντίνου κατέβηκε στον Πειραιά, 

έκανε στάση στο Passport,

Πώς τα καταφέρνει πάντα αυτός ο – δε θα τον έλεγες και συμπαθητικό χαρακτήρα- ηθοποιός να παίζει καλά σε κάθε ρόλο που υποδύεται και να σε κάνει κατά κάποιο τρόπο, να ζηλεύεις τον τρόπο με τον οποίο κινείται, μιλάει, δικηγορεί, φλερτάρει, οδηγάει κι εδώ μπορούμε να προσθέσουμε μια oλόκληρη λίστα  από δραστηριότητες! Ο λόγος φυσικά για τον Τομ Κρουζ.

Εκείνο το Σάββατο ήταν ίδιο, όπως όλα τα Σάββατα πριν απ' αυτό. Υπήρχε όμως μια ακαθόριστη αίσθηση πως, από κει και πέρα, τα πράγματα στη σκέψη του θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όχι επειδή το αποφάσισε ο ίδιος, έστω όχι απόλυτα συνειδητά. Ούτε επειδή όλο το σύμπαν συνωμότησε κι άλλες τέτοιες αηδίες. Απλά συνέβη!

Tι γίνεται όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει ν' ασχοληθεί με τη μουσική και παίρνει τη δουλειά του πολύ σοβαρά; Όταν καταφέρνει να γράφει τραγούδια, που σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο και σου δίνει την εντύπωση, ότι όλα αυτά τα κάνει χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια;