Ως γνωστόν πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το 2ο τεύχος της εφημερίδας του Δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας «Πόλις». Πρόκειται για ένα  φύλλο 12 σελίδων με καλή ποιότητα χαρτιού, που περιέχει πολλά και ενδιαφέροντα θέματα κι αισθητικά έχει ανεβάσει τον πήχη στην κατηγορία του.

Ανάμεσα στα ενδιαφέροντα θέματα που υπάρχουν στις σελίδες της εφημερίδας, τρία απ’αυτά θεωρούμε ότι φέρνουν τον φρέσκο αέρα στα πανιά του φύλλου αυτού. Το ένα είναι η συνέντευξη με τους υπαλλήλους που λειτουργούν το «Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών» του δήμου μας. Το άλλο είναι μία συνέντευξη με την Κινηματογραφική ομάδα του 1ου Λυκείου Κερατσινίου που βραβεύτηκε και φέτος στο φεστιβάλ Camera Ζιζάνιο με την μικρού μήκους ταινίας τους «Τι τους νοιάζει». Και το τρίτο είναι η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων» στη στήλη του «Μάχιμου φιλόζωου».

Στα κύρια θέματα μπορείτε να διαβάσετε μία συνέντευξη με τον αντιπεριφερειάρχη Πειραιά κ.Γαβρίλη, ενδιαφέροντα στοιχεία από τον φετινό προϋπολογισμό του δήμου, ένα άρθρο για το μεγάλο σκάνδαλο στη ΔΗΚΕΠΑ, ένα αφιέρωμα στην Εταιρεία Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα και το άρθρο στην πρώτη σελίδα που το υπογράφει ο δήμαρχος κ.Βρεττάκος με τον τίτλο «2016: Χρονιά αλλαγής στο Κερατσίνι και Δραπετσώνα» και παρουσιάζει τα κύρια έργα που έχουν προγραμματιστεί να γίνουν φέτος. Υπάρχει επίσης μία ειδική αναφορά στα μεγάλα έργα του 2016 που θα είναι η συντήρηση των σχολικών κτιρίων, η ανακατασκευή 20 παιδικών χαρών και η ασφαλτόστρωση των δρόμων. Ελπίζουμε γι’ αυτά τα έργα να ισχύσουν αυστηρές προδιαγραφές, εγγυήσεις και επαρκής έλεγχος ώστε να μην είναι, όπως συχνά συμβαίνει με τα δημόσια έργα, αρπακολλατζίδικα, τεχνικά φτηνιάρικα, χαμηλής ποιότητας και με πολλές κακοτεχνίες.  

Σχόλιο 1ο: Εκτός από το άρθρο του δημάρχου όλα τα άλλα είναι ανώνυμα. Ακόμα και στις συνεντεύξεις δεν αναγράφονται τα ονόματα των συνδημοτών μας που τις πήραν. Φαίνεται ότι το δικαίωμα της επωνυμίας και της ανάληψης της ευθύνης για την όποια δημόσια δραστηριότητα, που αποτελεί για όλους μία κατάκτηση των νεωτέρων χρόνων στον δυτικό κόσμο, στην συγκεκριμένη περίπτωση το απολαμβάνει μόνο ο δήμαρχος. Στην τελική η πρακτική αυτή μας στερεί το δικαίωμα να κρίνουμε τους συνδημότες μας εκείνους, που με την συγγραφή άρθρων συμμετέχουν στα κοινά και να διαμορφώνουμε μία άποψη μέσα στον χρόνο για την εξέλιξή τους. Η θέση μας αυτή στηρίζεται στην αντίληψη που υποστηρίζει πως σε κάθε θέμα σημασία έχει όχι μόνο τι λέει και γράφει δημόσια ο κάθε πολίτης αλλά και ποιος είναι αυτός. Διαφορετικά, δεν πιστεύετε κι εσείς πως κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα της επιστροφής την σήμερον ημέρα στην ανωνυμία του δημοτικού τραγουδιού όταν οι δημιουργοί του είναι επώνυμοι και γνωρίζονται μεταξύ τους; Σίγουρα κάποια καλά θα προκύπτουν από το κουκούλι της ανωνυμίας, δυσανάλογα όμως λίγα απέναντι στο ψυχοδυναμικό των ανθρώπων που την υπηρετούν στην εποχή του μαζανθρώπου, στις αρνητικές πολιτικές συνέπειες της μη ανάληψης της ευθύνης και τον προσωποπαγή χαρακτήρα που βρίσκεται καθ'οδόν γι’αυτό το έντυπο. Με λίγα λόγια, είμαι της άποψης ότι το "ευθαρσώς και επωνύμως" είναι μια σημαντική κατάκτηση του σύγχρονου πολιτισμού. 

Σχόλιο 2ο:  Στο σαλόνι της εφημερίδας υπάρχει το άρθρο για την ιστορία των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα που κράτησε σχεδόν έναν αιώνα. Ένα καλογραμμένο τυπικό άρθρο που αναφέρει ως εξωτερικός παρατηρητής τα βασικά σημεία της πορείας του εργοστασίου και έχει περισσότερο ενημερωτικό χαρακτήρα. Δεν αντιλήφθηκα όμως τη σημαντικότητά του την περίοδο αυτή και μάλιστα την επιλογή του για το σαλόνι του 2ου τεύχους. Ο κλασσικός κανόνας της δημοσιογραφίας είναι να επιλέγονται τα πιο σημαντικά άρθρα για την πρώτη σελίδα, για την τελευταία και για το σαλόνι. Τώρα ένα άρθρο ειδικού και περιορισμένου ενδιαφέροντος για ποιο λόγο υπάρχει στο σαλόνι του 2ου φύλλου, όταν μάλιστα οι γέφυρές του με την τρέχουσα πραγματικότητα όπως και τα μηνύματά του είναι αδύναμα, είναι κάτι που στη φάση που βρίσκομαι δε δύναμαι να το απαντήσω.

Σχόλιο 3ο: Η συνέντευξη του κ. Γαβρίλη, είναι επικεντρωμένη στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και στην προσπάθεια της αντιπεριφέρειας να σταματήσει. Ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα δίνεται έμφαση και στην άποψή του ότι « Ο ιδιωτικός ΟΛΠ θα λειτουργεί ως κράτος εν κράτει». Αν του απαντήσω με το «τι είχαμε, τι χάσαμε» θα είμαι υπερβολικός; Μάλλον όχι, διότι εκτιμώ πως πολλοί κάτοικοι της περιοχής γύρω από το λιμάνι του Πειραιά μία παρόμοια γνώμη έχουν και για τον δημόσιο ΟΛΠ όπως λειτουργούσε πάνω από έναν αιώνα. Δηλαδή η διάχυτη αντίληψη για τον ΟΛΠ, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον την έχω εισπράξει, καταλήγει στο συμπέρασμα, πως τόσοι οι γύρω δήμοι όσο και οι κάτοικοι της περιοχής ελάχιστα καλά είδαν από τον ΟΛΠ. Κι αυτή είναι η ήπια εκδοχή. Μιλάμε για έναν ΟΛΠ που λειτουργούσε σαν κράτος εν κράτει με την ευνοιοκρατία σε έξαρση και τους τριτοκοσμικούς τρόπους παροχής υπηρεσιών να δίνουν τα ρέστα τους πάνω από έναν αιώνα και αυτό προφανώς το πέτυχε με την συνέργεια των κυβερνήσεων, των διοικήσεών του και των εργαζομένων, που φυσικά στον καθένα αναλογεί το μερίδιο από το μέρος της εξουσίας που κατείχε σε κάθε περίοδο. Τώρα άραγε είναι ελπιδοφόρο που όλα αυτά, κάποιοι από τους νυν υπερασπιστές του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΛΠ, που τις τελευταίες δεκαετίες ή δεν τα έβλεπαν μέσα στον αφόρητο κρατισμό τους ή δεν ήθελαν να μιλήσουν γι’αυτά, κατά τεκμήριο για λόγους πολιτικού συμφέροντος, έχουν αρχίσει να τα ψελλίζουν;

Σχόλιο 4ο : Στην ίδια συνέντευξη υπάρχει μία αναφορά στις δύο εταιρείες του κ. Μελισσανίδη που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Η μία με τα καύσιμα και τα λιπαντικά στην ιδιόκτητη έκταση των 34 στρεμμάτων και η άλλη για την επεξεργασία και διαχείριση των αποβλήτων των πλοίων στον ενοικιαζόμενο από τον ΟΛΠ χώρο. Το αίτημα φυσικά για τη μεταφορά τους παραμένει σε ισχύ από την Αντιπεριφέρεια. Καταλάβαμε πάντως πως κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί για τα επόμενα 12 χρόνια, ή 27 όπως ισχυρίζονται κάποιοι, πράμα που σημαίνει ότι θα λουστούμε τις δύο εταιρείες του Μελισσανίδη κανονικά και με τον νόμο. Κι εμείς που καλή τη πίστει συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις…Αυτό που δεν ειπώθηκε είναι αν ο Δήμος μας και η Αντιπεριφέρεια θεωρούν ότι έχουν εξαντλήσει όλα τα διαθέσιμα θεσμικά όπλα που διαθέτουν και αν γίνονται σκέψεις για τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής ή όποιας άλλης νομοθεσίας ευνοϊκής για εμάς, που σχετίζεται με τέτοια ζητήματα. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ρύπανση του περιβάλλοντος και την ασφάλεια της ζωής των κατοίκων που διαβιούν σε μικρή απόσταση από τις εν δυνάμει βόμβες των δεξαμενών καυσίμων. Ανοιχτά παραμένουν επίσης και τα θέματα που έχουν σχέση με την υποβάθμιση από τις εταιρείες του Μελισσανίδη, τόσο της καθημερινής ζωής στην γύρω περιοχή, όσο και των όποιων έργων που εν δυνάμει μπορούν να γίνουν στην υπόλοιπη έκταση της ανάπλασης.

Σχόλιο 5ο: Για το Κέντρο Μετεγκατάστασης Προσφύγων: Δεν πρόκειται όμως να δεχτεί ( η δημοτική αρχή) στα όρια της πόλης ένα χώρο φιλοξενίας  που αν δεν είναι καλύτερος τουλάχιστον να είναι εφάμιλλος μ’αυτόν που λειτουργεί στον Ελαιώνα. Κάπως έτσι θα έκλεινα τη θέση μου για το θέμα της λειτουργίας του κέντρου στο Σχιστό. Και αυτό διότι η τωρινή κυβέρνηση φέρει την ευθύνη για την κατασκευή και τη λειτουργία του Ελαιώνα, ενώ για αυτόν της Αμυγδαλέζας την ευθύνη τη φέρει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Και δε νομίζω ότι η απόσταση του κ.Βρεττάκου από την τωρινή κυβέρνηση είναι ίδια με την προηγούμενη. Και μάλιστα στο συγκεκριμένο θέμα και με τους όρους και στον χρόνο που αποφασίστηκαν να λειτουργήσουν τα νέα αυτά κέντρα η διαφορά είναι ορατή και στον πιο προκατειλημμένο και γι’αυτό ήταν ατόπημα η φοβική επιλογή του παραδείγματος της Αμυγδαλέζας και όχι το ελπιδοφόρο μήνυμα του Ελαιώνα. Το πιο πιθανόν είναι ότι ανάγεται η στάση αυτή στην πολιτική παιδεία των εύκολων «Όχι» που καλλιέργησαν και στα ανεμομαζώματα που διέπρεψαν πολλοί απ’αυτούς που τους εκλέξαμε για να καταλάβουν δημόσια αξιώματα. Ίσως επίσης αυτή η αναφορά στην Αμυγδαλέζα να οφείλεται και στην σχεδόν ανύπαρκτη ενασχόληση της δημ.αρχής με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, κάτι που επίσης στον χώρο της αριστεράς διατρέχει τη στάση του ΚΚΕ και των επιρροών του τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά αυτό δεν περνάει στο ντούκου όταν μιλάμε για δημ.αρχή αριστερού πρόσημου και όταν μάλιστα εδώ και πολλούς μήνες καθημερινά έχουμε τους πρόσφυγες κυριολεκτικά μέσα στα πόδια μας. Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι φανερή στον καθένα η διακριτική απόσταση που έχει κρατήσει μέχρι σήμερα η δημ.αρχή και από το κέντρο της «Παμπειραϊκής επιτροπής υποστήριξης των προσφύγων/μεταναστών» που λειτουργεί από εθελοντές, όχι πάντως από το Κερατσίνι, στην αποβάθρα του Περικλέους. Ας ελπίσουμε πως από εδώ και πέρα η δημ.αρχή θα βρει τους συγκεκριμένους τρόπους για να αναλάβει με ουσιαστικές πράξεις το βάρος που της αντιστοιχεί για τη φιλοξενία των προσφύγων στην περιοχή μας και θα έχει ψηλά στην συνείδησή της την έννοια για την καλή λειτουργία του κέντρου στο Σχιστό. Και για να μην θολώνουν τα νερά οι διακινητές του μίσους, μιλάμε για κέντρο προσφύγων από μέρη όπου μαίνονται οι πόλεμοι και που σχετικά με τη Συρία καλό είναι να υπενθυμίσουμε πως οι έμμεσα εμπλεκόμενοι είναι κατά βάση οι Αμερικανοί, οι Σαουδάραβες, οι Ιρανοί, οι Ρώσοι και πρόσφατα και οι Τούρκοι. Όχι πάντως η Ε.Ε προς την οποία κατευθύνεται και λόγω θέσης το μεγάλο κύμα των προσφύγων. 

Σχόλιο 6ο: Το μέγα θέμα, η ανάπλαση στη Δραπετσώνα. Το πρώτο σκαλί είναι να αποδοθεί η παραλιακή μετώπη από τον ΟΛΠ στο δημόσιο και από αυτό στο δήμο, όπως υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός κ.Τσίπρας. Ο γενικός γραμματέας του δήμου κ.Ανδρεαδάκης είχε υπολογίσει το εμβαδόν αυτής της έκτασης σε 120 στρέμματα. Τώρα οι εφημερίδες γράφουν για 90 στρέμματα. Αν οι υπολογισμοί του γραμματέα είναι σωστοί, ίσως τότε τα 30 ελλείποντα στρέμματα να είναι το κομμάτι που έχει ενοικιάσει ο Μελισσανίδης για την επεξεργασία των λυμάτων των πλοίων. Οπότε και στην περίπτωση που ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΛΠ, το κομμάτι αυτό σε ποιον θα ανήκει;  

Καλό είναι να θυμίσουμε εδώ πως στην όλη σύλληψη που είχε η δημ.αρχή για την ανάπλαση στη Δραπετσώνα και μετά την ψήφιση από τη Βουλή της τροπολογίας της που έγινε αποδεκτή αρχικά από τον κ.Λαφαζάνη και προωθήθηκε στη Βουλή από τον κ. Σκουρλέτη, το επόμενο βήμα ήταν η προκήρυξη για τα 600 περίπου στρέμματα ενός διεθνούς αρχιτεκτονικού διαγωνισμού. Κίνηση εκ των ων ουκ άνευ κατά τη γνώμη μας για ένα έργο τέτοιας μεγάλης σπουδαιότητας σ’αυτήν την προνομιούχα περιοχή. Για να μπορέσει έτσι να αποδοθούν τα μέγιστα συνθέτοντας σε ένα γενικό σχέδιο τα επιμέρους αιτήματα. Όμως αυτή η προοπτική για να είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί στα χαρτιά και να υλοποιηθεί στην πράξη απαιτεί τη συνεργασία όλων των ιδιοκτητών γης. Αυτό όμως φαίνεται πως παρουσιάζει δυσκολίες στο να προκύψει. Οι μονομερείς ενέργειες του δήμου και του υπουργείου σε σχέση με τον Σ.Δ και της χρήσης γης είναι τα πιθανά αγκάθια που θα δυσκολέψουν στο να γίνει αποδεκτό από όλους ένα γενικό αρχιτεκτονικό σχέδιο για όλη την έκταση. Η Εθνική Τράπεζα με τα 220 στρέμματα και η Λαφάρτζ με τα 100 στρέμματα, το πιο πιθανό σενάριο για τη στάση που θα κρατήσουν είναι να αναμένουν καλύτερες εποχές γι’αυτούς και ως προς την αξία της γης και ως προς την πολιτική κατάσταση. Γιατί τότε μόνο θα μπορούν να ελπίζουν σε κυβερνήσεις που θα δώσουν προτεραιότητα στα δικά τους σχέδια και συμφέροντα. Και επειδή στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τίποτα δεν είναι μόνιμο γιατί να μην προσδοκούν οι αντίπαλοι μας ότι θα τους γυρίσει το χαρτί ακόμα και σε καμία δεκαριά χρόνια και τότε να προχωρήσουν στις δικές τους μονομερείς ενέργειες που προφανώς και δυστυχώς θα είναι εις βάρος μας; 

Μέχρι τότε τι μέλλει γενέσθαι; Ο δήμος φαίνεται πως επέλεξε να παρουσιάσει φαστ αποτελέσματα. Γι’αυτό προχωράει στην εκπόνηση σχεδίου για την μετατροπή των Λιπασμάτων – θα εννοεί μάλλον την παραλιακή μετόπη – σε χώρο πρασίνου, αναψυχής, αθλητισμού και πολιτισμού. Ποιος να διαφωνήσει με μια τέτοια προοπτική; Μόνο όσοι φοβούνται πως η δυναμική που έχουν οι μερικές παρεμβάσεις, όπως αυτή, συνήθως είναι πολύ μικρότερη από την δυναμική ενός γενικού σχεδίου, δηλαδή οι ειδικοί επιστήμονες που έχουν γνώση από έργα τέτοιας μεγάλης κλίμακας. Φαίνεται λοιπόν πως η δημ.αρχή σε πρώτο χρόνο επιλέγει να προχωρήσει με την αισθητική της κουρελούς, όπου ο καθένας θα κάνει όποτε αποφασίσει ότι τον φωτίσει το κέρδος του.

Στην προοπτική αυτή, όπως λέει στη συνέντευξή του ο κ.Γαβρίλης, είναι να παραδοθεί ο χώρος των 90 στρεμμάτων για χρήση των πολιτών και αν χρειαστεί (από τι;) είναι έτοιμοι Περιφέρεια και Δήμος να προχωρήσουν στην απαλλοτρίωση όμορου οικοπέδου για την οποίο έχουν δεσμευτεί 17 εκ. ευρώ. Δηλαδή και αν καταλάβαμε καλά, υπάρχει σχέδιο για να  απαλλοτριωθεί ένα μέρος από την έκταση των Λιπασμάτων.

Εδώ εγείρονται δύο ερωτήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τα όσα υποστήριζε ο Άλλος Δρόμος σχετικά με τον πραγματικό ιδιοκτήτη των Λιπασμάτων και του Τσιμεντάδικου. Στο κέντρο της όλης πολιτικής στάσης και της Δημ.Αρχής υπήρχε ως θέμα αρχής πως οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των εκτάσεων αυτών είναι ο λαός, δηλαδή το κράτος. Και μας εξηγούσαν οι συναγωνιστές μας αναλυτικά και με πάθος το σκεπτικό τους ξεκινώντας από τις αρχές του 20ου αιώνα. Την αρχή αυτή την υποστήριζαν αρκετοί Δραπετσωνίτες του Άλλου Δρόμου, αλλά και του ΚΚΕ για περίπου δέκα χρόνια, πριν ακόμα δημιουργηθεί ο Άλλος Δρόμος. Τώρα, αν προχωρήσει ο δήμος στην αγορά της έκτασης με τα 17 (ή 14 κατά άλλους) εκατομμυρία της Περιφέρειας από τα Λιπάσματα, υπάρχει πρόβλημα; Κατά τη γνώμη μας θα πρέπει να δοθούν επαρκείς εξηγήσεις για την αλλαγή αρχών στο θέμα αυτό. Αν όχι, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον πως τέτοιες συμπεριφορές που υπαγορεύονται από το τι μας παίρνει και μας βολεύει κάθε φορά, στην πολιτική απ’ότι ξέρω πολλά χρόνια τώρα, ονομάζονται καιροσκοπικές. Μικρό το κακό, θα μου πείτε, αν είναι να προκύψει έργο σημαντικό και μεγάλο. Και στο κάτω κάτω ποιος είμαι εγώ που θα πάει κόντρα στο λαμπρό μέλλον των πολλών με κριτήρια πολιτικής ηθικής, όταν μάλιστα πιστεύω ότι είναι αδύνατον ως άνθρωποι να μην κάνουμε λάθη; Σκέφτομαι όμως πως επειδή είμαι αυτό που είμαι θα με ανέβαζε όταν το έργο προχωρήσει, αλλά στο δια ταύτα θα είναι όλα ξεκάθαρα και οι επεξηγήσεις των ιθυνόντων επαρκείς. 

Αλλά υπάρχει και ένα ακόμα θέμα με την προαναγγελθείσα εξαγορά. Εκτιμώ πως θα είναι ακόμα εν ισχύ ο νόμος 2508/97, που αναφέρεται σε αναπλάσεις και λοιπές αστικές παρεμβάσεις. Ο νόμος αυτός εκτός των άλλων μιλάει για εκτάσεις που είτε αλλάζει η χρήση γης είτε εντάσσονται στο σχέδιο πόλης και αναφέρει την υποχρέωση των ιδιοκτητών για εισφορά σε γη για κοινόχρηστες χρήσεις σε ποσοστό μέχρι 60% αλλά και για εισφορά σε χρήμα. Στις περιπτώσεις των Λιπασμάτων και της Λαφάρτζ φαίνεται να συμβαίνουν και τα δύο. Απ’όσο γνωρίζω δεν έχει συζητηθεί ούτε έχει εξηγηθεί δημόσια μέχρι σήμερα το γιατί να προχωρήσει ο δήμος στην εξαγορά ενός μέρους της έκτασης που ανήκει στην Εθνική Τράπεζα και να μην κάνει χρήση αυτού του νόμου. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το Τσιμεντάδικο. Δηλαδή ένας αφελής που επιλέγει να είναι πιστός στις διακηρύξεις του Άλλου Δρόμου θα μπορούσε να εγείρει το εξής ερώτημα. Γιατί να δώσουμε 17 εκ, ευρώ στην Εθνική για να αγοράσουμε μία έκταση που ανήκει στον λαό και που επιπλέον είναι δυνατόν να την πάρουμε με την εφαρμογή του νόμου 2508/97; Ρωτάω σύντροφοι, γιατί; 

Μια απορία για το θέμα του πάρκου στην περιοχή της ανάπλασης. Εμείς που το θέσαμε ως αίτημα εδώ και είκοσι χρόνια, είχαμε στο μυαλό μας κάτι σαν τον Εθνικό κήπο, κάτι που απουσιάζει απ'όλον τον Πειραιά. Όταν αναφέρει το πάρκο η δημ.αρχή σαν τι θα μοιάζει, ας πούμε σαν το πάρκο στο Σελεπίτσαρη μήπως;

Αυτό λοιπόν το πάρκο, θεωρεί η δημ.αρχή πως θα αποτελέσει το μοχλό ανάπτυξης της περιοχής. Φανταζόμαστε μαζί με τα πολιτιστικά και τα αθλητικά έργα. Κάποια στιγμή και πριν ξεκινήσουν όλα αυτά το σωστό δεν είναι, πέρα από τη συζήτηση στο δημ.συμβούλιο, να προκληθεί ένας δημόσιος διάλογος για τη συσχέτιση της ανάπτυξης με το πράσινο κλπ, στην περίπτωση βεβαίως που δε θα προκηρυχθεί διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός;

Και όλα αυτά θα γίνουν, σύμφωνα με το άρθρο του δημάρχου, με επίκεντρο τις ανάγκες των δημοτών. Και προφανώς οι ανάγκες όχι μόνο των δημοτών, αλλά όλου του Δ.Πειραιά έχουν να κάνουν με το πράσινο, με πολιτιστικά και αθλητικά έργα, με την εξοδο στην θάλασσα και με καταστήματα για ήπια αναψυχή. Μιλώντας εντελώς πρόχειρα ας υποθέσουμε ότι για όλα αυτά αρκεί ένας χώρος γύρω στα 250 με 300 περίπου στρέμματα. Όμως περισσεύουν ακόμα τόσα. Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Εκεί παρουσιάζεται το κενό που θα προκύψει εξ αιτίας των χρήσεων γης και του Σ.Δ. Και θα είναι ένα κενό που θα είναι ενοχλητικό μόνο αν συμφωνήσουμε πως η ανεργία, ιδιαίτερα στο Λεκανοπέδιο, είναι μεγάλη, δύσκολα αντιμετωπίσιμη και πως ο καθένας από το πόστο του έχει την ηθική και πολιτική υποχρέωση να κάνει ότι μπορεί για να αρχίσει να μειώνεται. Και να συμφωνήσουμε επίσης πως το δημόσιο δεν έχει τόσα χρήματα όσα θα μπορούσαν να βάλουν σε φουλ κίνηση την ανάπτυξη που αξίζει στην περιοχή αυτή. Μια περιοχή, που με πρόχειρους υπολογισμούς, μπορεί να απορροφήσει πάνω από 100 εκ.. με στόχο να ικανοποιηθούν τα πάγια αιτήματά μας αλλά και να προκύψουν και μη οχλούσες εταιρείες και βιοτεχνίες με στόχο να ξεπεραστούν συνολικά οι 3.000 νέες θέσεις εργασίας. Οι επιλογές όμως του δημοτικού συμβουλίου θεωρώ ότι δυστυχώς δε θα δώσουν επί του παρόντος την ευκαιρία στο να προκληθεί το διεθνές ενδιαφέρον και να γίνουν συζητήσεις για τέτοιες επενδύσεις.

Συμπέρασμα: Η δημοτική μας αρχή, με διπλό και τριπλό αν θέλετε αριστερό πρόσημο, που πάει να πει πως ενδιαφέρεται πρωτίστως για το καλό των εργαζομένων και στην περίπτωσή μας των ανέργων, στην περίπτωση της ανάπλασης στη Δραπετσώνα πιστεύω ότι σκέφτεται και δρα σαν ακραία οικολογική κίνηση. Το ζητούμενο στην περίπτωσή μας και στον λάκκο με τα φίδια συγκυρία που θα βιώνουμε για πάρα πολλά χρόνια, είναι η σύνθεση της οικολογικής με την αριστερή συνείδηση. Αναμένουμε, ελπίζοντας για το καλύτερο δυνατό.

Σχόλιο 7ο: Κατά τη κρίση μου το φύλλο αυτό είναι καλό. Ανεβάζει τον πήχη των δημοτικών εντύπων στο δήμο μας. Αυτό σημαίνει ότι το σωστό είναι να φτάσει σε όσους γίνεται περισσότερους συνδημότες μας. Είτε ηλεκτρονικά είτε ως έντυπο. Ας μην περιοριστεί λοιπόν η διάθεσή του μόνο στους δημοτικούς χώρους. Ας το διαθέσουν και ο δήμος και τα μέλη του Άλλου Δρόμου και σε άλλα μέρη, όπως π,.χ στα περίπτερα που πουλούν εφημερίδες, στα καφέ της πόλης και γιατί όχι ας το μοιράσουν και στις λαϊκές αγορές.