Τότε ένας καθηγητής στον οποίο εξομολογήθηκε την ανησυχία του παρενέβη και τον συμβούλευσε να αρχίσει να κάνει έρευνα και στην πορεία θα μάθει ό,τι είναι απαραίτητο να μάθει. Και αυτό έκανε. Κατάλαβε λοιπόν ότι το μοναδικό δίλημμα όταν ξεκινάς είναι «ή κολυμπάς ή βουλιάζεις». Κανένας δεν γνωρίζει τα πάντα, ούτε είναι απαραίτητο να τα γνωρίζει. Πρέπει απλώς να ξεκινήσει το κολύμπι και θα μαθαίνει καθώς προχωράει. Αν περιμένει να μάθει το τέλειο κολύμπι χωρίς να κολυμπάει, τότε θα βουλιάξει.

Η δεύτερη συμβουλή είναι: «Να επιδιώκετε το χάος γιατί εκεί βρίσκεται όλη η δράση». Αν ασχολείστε μόνο με όσα είναι γνωστά, τότε δεν θα έχετε την ευκαιρία για δημιουργικό έργο. Οι ευκαιρίες για δημιουργία βρίσκονται στο χάος, εκεί όπου πολλά πράγματα παραμένουν άγνωστα. Και η τρίτη συμβουλή;

Ο Γουάινμπεργκ λέει ότι η τρίτη συμβουλή είναι η πιο δύσκολη. Είναι να μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου για τον χαμένο χρόνο. Για τον χρόνο που έχασες σε λάθος ανθρώπους, σε λάθος έρευνες, σε λάθος επιλογές. Οσο χρόνο κι αν έχασες μέσα στον «συμπαντικό υπολογιστή» που ονομάζεται «κόσμος», πρέπει να κοιτάξεις από το παράθυρο τη λίμνη, να συγχωρήσεις τον εαυτό σου και να τραβήξεις μπροστά.

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Στίβεν Γουάινμπεργκ (Νέα Υόρκη, 1933) " Σκέψεις με θέα τη λίμνη", καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Οστιν, αποτελεί αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες μορφές της Φυσικής του β' μισού του 20ού αιώνα. Και αυτό όχι για το Νομπέλ που του απονεμήθηκε το 1979 μαζί με τους Σέλντον Γκλάσοου και Αμπντούς Σαλάμ, αλλά για τη φύση της έρευνας πίσω από το βραβείο. Ενοποιώντας τον ηλεκτρομαγνητισμό με την ασθενή πυρηνική δύναμη έκανε το πρώτο βήμα για το (λανθάνον, ακόμη) ιερό δισκοπότηρο της σύγχρονης Φυσικής: τη «μεγάλη ενοποίηση» των τεσσάρων θεμελιωδών δυνάμεων (βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητισμός, ασθενής πυρηνική, ισχυρή πυρηνική) ως διαφορετικών εκδηλώσεων μίας και μόνης – όνειρο και απωθημένο του Αλμπερτ Αϊνστάιν και των επιγόνων του για την οριστική εξήγηση της προέλευσης και του μέλλοντος του Σύμπαντος.

Στο βιβλίο αυτό ο Γουάινμπεργκ, μέσα από μια εκπληκτική συλλογιστική, μοιάζει να συμφωνεί με την ιδέα της απλότητας ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό του σύμπαντος, αλλά διατηρεί επιφυλάξεις για την ιδέα ότι ζώντας μέσα στο  Σύμπαν ζούμε μέσα στα κυκλώματα ενός υπολογιστή. Ωστόσο, επειδή το θέμα έχει απασχολήσει συχνά φιλοσόφους και επιστήμονες, αξίζει να σημειωθεί ότι, όπως έχει κατ’ επανάληψη λεχθεί, το ενδεχόμενο να ζούμε μέσα σε έναν υπολογιστή δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί, αλλά ούτε έχει καταστεί ποτέ εφικτό να αποκλειστεί.

Πάντως είτε ζούμε είτε όχι μέσα σε ένα βαθύ και ανεξιχνίαστο matrix, που μόνο ελάχιστοι μυημένοι μπορούν απλώς να συλλάβουν, εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι το θεμελιώδες κίνητρο των ανθρώπινων πράξεων είναι η έννοια της δόξας. Στο κεφάλαιο 12 ο Γουάινμπεργκ αναλύει το λεγόμενο «τίμημα της δόξας». Με μια έκλυση ευφυούς ενέργειας που σαστίζει τον αναγνώστη, ο Γουάινμπεργκ εξηγεί ότι στο πεδίο των αμυντικών εξοπλισμών και των πολέμων θα μπορούσαν να είχαν ληφθεί καλύτερες αποφάσεις που να απέτρεπαν σε εντυπωσιακό βαθμό πολλούς από τους κινδύνους που οδηγούν σε συγκρούσεις. Αλλά η αιτία που αυτό δεν γίνεται και που εξακολουθούν οι κυβερνήσεις να λαμβάνουν λανθασμένες αποφάσεις και να καταβάλλουν υπέρογκες δαπάνες σε λάθος αμυντικά συστήματα είναι... το τίμημα της δόξας. Οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι εξασφαλίζουν στον άνθρωπο τη δόξα, την οποία στερείται αν εργαστεί ολόψυχα για την εξάλειψη των κινδύνων. Τι είναι, λοιπόν, προτιμότερο για τον άνθρωπο, τι είναι αυτό που τον ολοκληρώνει; Να δοξάζεται μέσα στην ανελέητη καταστροφή ή να παραμένει άσημος μέσα σε μια πληκτική και αδιατάρακτη ειρήνη που με κόπο εργάζεται για να διατηρεί; Μα φυσικά το πρώτο, χωρίς αμφιβολία.