Αυτή τη βδομάδα βγήκε στις οθόνες το φίλμ του Τέρενς Ντέιβις "Ήρεμο πάθος". Μια ταινία που παρακολουθεί τη ζωή της Ντίκινσον ( Σίνθια Νίξον στην ταινία), αυτού του μυστήριου πλάσματος που καλλιέργησε στο έπαρκο την ασυμβίβαστη στάση του ρομαντισμού του 19ου αιώνα. Ξεκινά από τα 17 της και το πάει ως τον θάνατό της, στα 55.

Το έργο δεν το είδαμε, αλλά σύμφωνα με τις δηλώσεις του σκηνοθέτη πρόκειται για τη δική του Έμιλι Ντίκινσον, μια γυναίκα που στη ζωή της δεν υπήρξε σταυροφόρος φεμινίστρια, που δεν διεκδίκησε ποτέ της δυναμικά ούτε και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά της. Μιλάμε για μία οξυδερκή γυναίκα που επέμενε στη ισότητα των φύλων και στην δική της θεώρηση της ζωής και που ότι δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει στην πραγματικότητα το μετέφερε με τη φαντασία της στις ποιητικές της δημιουργίες που άγγγιξαν τα 1800 ποιήματα και που σχεδόν όλα εκδόθηκαν μετά τον θάνατό της. 

Ακολουθούν πέντε ποιήματά της που τα μετέφρασε η Άρτεμις Γρίβα, πλην το 2ο που το μετέφρασε η Λιάνα Σακελλίου.

Να πολεμάς στα φωναχτά, είναι πολύ γενναίο

Μα θαρρατότερους, γνωρίζω εγώ

Που μες στο στήθος τους κινούν να επιτεθούνε 

Ενάντια στης οδύνης το Ιππικό - 

Που όταν νικούν τα έθνη δεν το βλέπουν -

Που σαν χαθούν - κανείς δεν το θωρεί -

Τα μάτια τους που σβήνουν, καμία Χώρα

Μ'αγάπη δεν τηρά πατριωτική - 

Σε φτερωτή πομπή ότι περνούνε

Γι'αυτούς είμαστε βέβαιοι οι Άγγελοι - 

Κάθε Βαθμός με σταθερό το βήμα -

Κι όλοι με τη χιονάτη τους Στολή.

Άγριες νύχτες - άγριες Νύχτες!

Αν ήμασταν μαζί!

Οι Άγριες νύχτες θα ήταν για μας 

Η απόλαυση!

Μάταιοι - οι άνεμοι -

Σαν βρει η Καρδιά λιμάνι - 

Πετάω την Πυξίδα -

Πετάω και τον Χάρτη - 

Κωπηλατώ στην Εδέμ -

Αχ - η Θάλασσα!

Μονάχα ν'άραζα - απόψε -

Σ'εσένα!

Είναι κάποια Κλίση του φωτός σαν πέφτει,

Χειμωνιάτικα Απογεύματα -

Που βαραίνει, θλιβερή όπως ο Τόνος

Στων Καθεδρικών τα Άσματα -

Πόνο απ΄ τα Ουράνια, μας δίνει -

Μα δεν βρίσκουμε πληγή καμιά,

Μονάχα την μεταβολή εντός μας -

Όπου κείνται τα Νοήματα -

Δεν διδάσκεται - από Κανέναν  -

Η Σφραγίδα είναι της Απόγνωσης -

Μία άνασσα οδύνη

Που'χει από τον άνεμο σταλεί -

Σαν έρχεται, αφουγκράζεται η Φύση -

Οι Ήσκιοι - την ανάσα τους κρατούν -

Σαν φεύγει, όπως το Απόμακρο είναι

Που 'χει η όψη του Θανάτου - 

Για κάθε μας στιγμή εκστατική

Πληρώνουμε μια οδύνη

Σε αναλογία τρεμάμενη, σφοδρή

Προς την έκσταση -

Για κάθε μια πολύτιμή μας ώρα

Στους Χρόνους ξεροκόμματα σκληρά -

Πεντάρες των ερίδων και της πίκρας -

Και Κάσες ξέχειλες με δάκρυα!

Στις μύτες των ποδιών μου δεν χορεύω -

Δεν το'χω από Κανέναν διδαχθεί - 

Όμως πολλέ φορές στο νού μου,

Με κυριεύει η Ευφροσύνη,

Ότι αν είχα του χορού τη Γνώση -

Θα στροβιλίζονταν ελεύθερη

Ώσπου το Θίασο ωχρό ν'αφήσει - 

Την Πρώτη Μπαλαρίνα έξαλλη,

Κι ενώ δεν είχα Φόρεμα από Τούλι -

Ούτε μία Μπούκλα γύρω στα Μαλλιά,

Ούτε για το Κοινό τίναξα στον Αέρα

Το ένα πόδι - όπως τα Πουλιά -

Ούτε τανύστηκα σαν Πούπουλο ένα γύρο,

Ούτε σε ρόδες κύλησα χιονιού

Ώσπου άφαντη να γίνω, μες τον ήχο, 

Τόσες οι επευφημίες του Κοινού -

Ούτε κανείς γνωρίζει πως γνωρίζω

Την Τέχνη που άνετα - Εδώ - ιστορώ -

Ούτε οι Αφίσες έπαινο μου πλέκουν -

Είναι γεμάτη σαν την Όπερα -