με αποτέλεσμα να τους λένε όχι κατά μόνας, αλλά ο ένας στον άλλο, σαν να είναι όλοι μαζί μια πάρα πολύ μεγάλη παρέα μιας πάρα πολύ μεγάλης τάξης (και δεν εννοώ σχολικής), ένιωσα πως είμαι εκεί ως κάποιος που παρατηρεί απέξω κι όχι κάποιος που μπορεί να πει οτιδήποτε το αληθινό για λογαριασμό του μέσα. Οπότε ας μιλήσω ξανά για τον δικό μου κόσμο και για γκρίνιες που διάβασα δεξιά – αριστερά (ή μάλλον αριστερά – αριστερά), για το γεγονός ότι ο ΛΕΞ δεν είπε δυο κουβέντες για την Παλαιστίνη. Δηλαδή ανέβηκε πριν τη συναυλία στη σκηνή μια αντιπροσωπεία του “March to Gaza” και είπε ό,τι έπρεπε να πει, στο τέλος της συναυλίας υπήρξε και επί σκηνής κόσμος με παλαιστινιακές σημαίες, αλλά ο ίδιος ο ΛΕΞ ως φυσικό πρόσωπο και ως καλλιτέχνης στη σκηνή δεν είπε τίποτα, μολονότι στη συμμετοχή του στο πολύ πρόσφατο «Η πόλη μας» του Ricta, ραπάρει λέγοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».  

Βρισκόμαστε συμπτωματικά στις μέρες των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο των κοινοτικών επιδοτήσεων, στις μέρες που αποκαλύπτεται ότι ένα τμήμα μεσαίων και πάνω στελεχών της μιας πλευράς λειτουργούσε ως συμμορία που μεσολαβούσε για να ρουφηχτούν δια της εξαπάτησης κοινοτικά κονδύλια, είτε στην πιο αθώα εκδοχή με αντάλλαγμα την απλή εξαγορά ψήφων, είτε στη λιγότερο αθώα με το αζημίωτο. Τι έχει απέναντί της ιδεολογικά αυτή η πλευρά, η τόσο στραμμένη σε πολύ πιο πρακτικές έγνοιες και διευθετήσεις; Μια πλευρά πολυδιασπασμένη σε χίλια κομμάτια, με τους προσκείμενους σε διάφορα από αυτά τα χίλια κομμάτια ή και τους μπαϊλντισμένους από τις τόσες διασπάσεις και ανένταχτους πια, να φαίνεται πως εκείνο που για το οποίο ενδιαφέρονται περισσότερο απ’ όλα είναι να κανοναρχούν και να μετρούν διαρκώς τους ανθρώπους. προκειμένου να δουν αν χωράνε στα προδιαγεγραμμένων διαστάσεων καλούπια τους. Παραδόξως ένα είδος νόμου και τάξης. Ένα «Νόμος και τάξη» τόσο τελικά ασφυκτικό, ώστε το κάθε επιμέρους ζήτημα και η κάθε επιμέρους άποψη παίρνει τέτοιες διαστάσεις, που κάθε πιθανή απόκλιση συνιστά θανάσιμο αμάρτημα και έκπτωση από τη θεία χάρη της αληθινής αριστεροσύνης ή κινηματοσύνης. 

Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι με κάποια σχετική καχυποψία και στράβωμα έχει αρχίσει εσχάτως να αντιμετωπίζεται από προκεχωρημένα φυλάκια της αριστεροσύνης και της κινηματοσύνης ένα ακόμα δημοφιλέστατο πρόσωπο που δεν καμώθηκε ποτέ ότι ενεργεί στο όνομα της Αριστεράς: η Μαρία Καρυστιανού. 

Και στο προηγούμενο κείμενο για τον ΛΕΞ, πάλι για Αριστερά και Δεξιά μιλούσα, έτσι έμαθα να χωρίζω τον κόσμο, αυτά είναι τα όποια αναλυτικά μου εργαλεία, η μόνη διχοτόμηση στην οποία μπορώ να φτάσω. Δεν είναι ότι την αποκηρύσσω, δεν είναι ότι δεν εξακολουθώ να την πιστεύω: ο νόμος που μόλις ψηφίστηκε στις ΗΠΑ και θα πετάξει εκατομμύρια ανθρώπους εκτός ασφαλιστικής κάλυψης και το νομοσχέδιο για την περαιτέρω ελαστικοποίηση των όρων εργασίας που έφερε η Ελληνίδα Υπουργός Εργασίας, αποτελούν δύο μόλις παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Στο μυαλό μου και στην καρδιά μου η ιδεολογική διχοτόμηση παραμένει κάτι εντελώς αληθινό και με εντελώς αληθινές συνέπειες και ο λόγος που οι ανισότητες στον πλανήτη έχουν χτυπήσει ταβάνι, είναι ότι παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες ξέφυγε πάρα πολύ το πράγμα προς τα δεξιά.  

Πηγή:  elculture.gr/

ena-vlemma: Είναι ο Λεξ προφήτης ή σωτήρας;Του Νίκου ΞυδάκηΜπορούμε όμως να ανασυνθέσουμε: δεν είναι η πρώτη φορά δα που τα πλήθη αναζητούν τη φωνή τους σε έναν καλλιτέχνη, έναν τραγουδοποιό. Είναι φαινόμενο σύμφυτο με τη λαϊκή μουσική, ιδίως την ποπ, την ηχογραφημένη λαϊκή μουσική. Και μπορούμε επίσης να σκεφτούμε τι καλείται να κουβαλήσει στον ώμο του ο Λέξ, ποιες λαχτάρες υπαρξιακές, ποιες προσδοκίες κοινωνικές, ποια ανείπωτα και ανέκφραστα. Πώς κάθε φορά ένας τραγουδιστής καλείται να γίνει προφήτης ή μεσσίας.