Χτες βράδυ τέλειωσα πολύ αργά τη δουλειά και οδηγούσα αποκαμωμένος την μαρτυρική απόσταση Μαρούσι-Πλάκα ακούγοντας στη διαπασών το Γ' Πρόγραμμα με μισάνοιχτα παράθυρα. Λόγω απεργίας συντακτών και εργαζόμενων στα ΜΜΕ, το ραδιόφωνο είχε μία πολύ ευχάριστη κονσέρβα παλαιών ηχογραφήσεων Γερμανόφωνης μουσικής, από Γκλούκ στα γερμανικά (πολύ γέλασα με το Οϊριντίκε/Ευδυδίκη) μέχρι Παπαγκένο. Έμπαινε και ο ανοιξιάτικος αέρας, είχε και λιγότερη κίνηση από την συνηθισμένη, αφού είχε πάει κοντά 10 η ώρα, έστριψα κι εγώ αλλοπαρμένος και καλοδιάθετος στα στενά της Πλάκας από την πολύβουη Αμαλίας, χωρίς να χαμηλώσω το ραδιόφωνο.Κι όπως σταμάτησα γιά να βγω να ανοίξω την γκαραζόπορτα, συνειδητοποίησα την ένταση της μουσικής στη σιγαλιά της συνοικίας. "Δεν βαριέσαι", σκέφτηκα, "ένα λεπτάκι θα μου πάρει να ξεκλειδώσω, δεν χάθηκε ο κόσμος".
Εκείνη όμως τη στιγμή πέρναγε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τουριστών, Γερμανών ίσως, που εντυπωσιάστηκαν από την ένταση του ήχου στην ερημιά και απλά χαμογελούσαν. Ίσως και να τους εξέπληξε θετικά αυτός ο υπέροχος βαρύτονος που ακουγόταν εκείνη τη στιγμή, ενώ στο βάθος του δρόμου φαινόταν ο Ιερός Βράχος. Κι όταν έφτασαν πλάϊ μου, μου έκαναν, χαμογελαστοί πάντα, μιά βαθειά σιωπηλή υπόκλιση !
Οι πιό ωραίες στιγμές στην ανθρώπινη επικοινωνία είναι πάντα (μα πάντα) χωρίς λόγια.
1 σχόλιο στο fb.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ότι το καλύτερο πρόγραμμα στο Τρίτο είναι όταν γίνεται απεργία. Αυτό τώρα δεν το λες και καλό, αλλά το απολαμβάνουμε....
