ΦωτεινόΣέπιαΣκοτεινόΜεγέθυνση (+)Σμίκρυνση (-)Χωρίς σχόλιαΜε σχόλιαΠιο στενόΠιο φαρδύ
Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2018 19:22

Εκείνα που χάθηκαν, της Γιώτας Αξιώτου

Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

giota"Τώρα μιλᾶς γιά τό κενό πού νιώθεις κἄποτε" 
                                      Βίνστεντ Βαν Γκογκ

ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ

μετά εἶπα ὅτι ἔκλαψα πολύ
καί δέν εἶναι δίκαιο
αὐτά τά κακοφορμισμένα
ἄσχημα γράμματα
χειρότερα κι ἀπό τό τίποτα


ἀπ' αὐτούς πού δέν ἔχουν 
τίποτα δικό τους
καί μήπως εἶναι τίποτα
δικό μας ποτέ
μόνο ἕνα βράδυ πού κυλάει
χωρίς βάρος ἤ πλήξη
πλάϊ στόν κισσό
πού ἄνθισε μιά ἀναγνώριση
σάν μιά πυκνή λεπτή κλωστή
ὁ χρόνος πού ἔχω ἀγγίξει
καί τό περιφερόμενο
συναίσθημά του ματωμένο
μιᾶς γλυκειᾶς νύχτας πού
ἀναδύθηκες στήν σκέψη μου
μόνος κι ἀνυπέρβλητος ὅπως
ὅλα ἐκεῖνα πού χάθηκαν
ἡ ματαιότητα ὁ καιρός
τόση διάρκεια
τόσο ἀλλιῶς
σάν ἀπό πάντα ξένος
σάν ἀπό πάντα νά ὑπῆρχαν
μακρινά καί σιωπηλά
κι ἐγώ ἔχω πάψει πιά νά ἀκούω
ἀφουγκράζομαι μόνο
ἕνα πλῆκτρο ξεκούρντιστου πιάνου
πού ὁδηγεῖ ἐντός μου
στό ἐρημικό τοπίο
στό θρυμματισμένο μου 
ὀροπέδιο τῆς μνήμης
πολύχρωμο καί σιωπηλό
πού περιμένει
θραύσματα μιᾶς γαλάζιας ἔκρηξης
κι ἕνα κόκκινο τῆς φωτιᾶς
ἡφαιστείου
διεκδικεῖ τόν θεϊκό θάνατό μου
βουλιάζει ἐντός μου
καί παρακολουθεῖ τό τίποτα
τήν ἀπόχρωση τοῦ μπλέ
κασσίτερου
προαιώνια θλιμμένη
καί νοσταλγική
ὅταν ἐκρήγνυται
ὅταν ξεχνιέται
πάντα προσέχει τήν φλόγα
καί τήν συντηρεῖ
 
σάν ὄνειρο πού τό θυμᾶται κανείς

πολύ καιρό ἀφότου τό ὠνειρεύτηκε *

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΞΙΩΤΟΥ, Ἀνάφη, Ἰούνιος - Ἰούλιος 1992, ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΘΡΑΥΣΜΑΤΩΝ

* Πώλ Μπόουλς

( ἡ φωτογραφία τοῦ KIyo Murakami )

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2018 19:29
Κατηγορία Ποιήματα
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Αυτοί παιδί μου δεν...του Μιχάλη Γκανά Τρία ποιήματα της Λίλας Παπαπάσχου »

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση

επιστροφή στην κορυφή