Δεν ακούς ποτέ όταν μιλά γι’ αγάπη.

Κάτι άλλο πάντα σ’ απασχολεί.

Κάπου αλλού πάντα βρίσκεσαι.

Συνομιλώντας με τους τοίχους

να διασφαλίσεις προσπαθείς

την απουσία του οικείου.

 

Φλαμίνγκο

 

Λίμνη που πάγωσε

πριν προλάβει να φιλήσει τα σύννεφα

κι ούτε ένα νούφαρο δεν επέζησε

για να διηγηθεί την θλιβερή ιστορία

του φλαμίνγκο που χήρεψε.

Μόνο ένας περιπλανώμενος θίασος το είδε

να χτυπάει με το ράμφος του την σκληρή επιφάνεια του πάγου

Με την λατρεία ερωτευμένου, του απελπισμένου το πείσμα

κι ενός τρελού την μανία.

Ήταν όμως ήδη αργά.

Το νεκρό του ταίρι κείτονταν στην άλλη πλευρά

σαν πορσελάνινο ομοίωμα.

Ένα τραγικό της φύσης στολίδι.

Στα καμαρίνια, όλοι ρωτούσαν για το πένθος του

μα οι θεατρίνοι δεν λύγισαν

και το μυστικό του φλαμίνγκο που χήρεψε

μεταμορφώθηκε, στον πιο απρόσιτο μύθο.

 

Συνομωσία της άρνησης

 

Όταν πληγωθείς

να εμμένεις.

Τότε κερδίζεις λίγο φως.

Εκεί, στο απόλυτο σκοτάδι.

Δεν έχουν οι ανθρώπινες ψυχές

ασφαλιστικές δικλείδες.

Μια λάθος στροφή αρκεί.

Γίνεται θρύψαλα το τζάμι της λογικής.

Πρόσεχε! Θα κοπείς…

Μην βλέπεις που δεν μιλώ.

Ξέρω κι εγώ

να σφάζω με το βαμβάκι.

_ _ _      _ _ _    _ _ _

Πώς να πω για των άλλων τις λύπες;

Ποια λέξη ταιριάζει

στης απόγνωσης τον προσηλυτισμό;

Είμαι μικρή,

για τη συνωμοσία  της άρνησης

μη υπολογίσιμη.

_ _ _    _ _ _    _ _ _

Που να ψάξω τ’ αντίδοτο στο φαρμάκι

που κυοφορούν οι λαγόνες σου;

Τα χέρια λειψά.

Μια αποτυχημένη άμβλωση το κακό.

Ένα ψυχρό καλοκαίρι

η υποχθόνια θεότητα της εμμονής

το κάρφωσε στο κεφάλι σου.

_ _ _     _ _ _     _ _ _

Για ποια ιδεολογία να κλάψω;

Γι’ αυτήν που στο τέλος οι φίλοι

πουλάνε τους φίλους;

Ή για την άλλη;

Την επωδό της κατανάλωσης.

_ _ _    _ _ _     _ _ _

Είμαι φαιδρή, το γνωρίζω.

Είμαι και ματαιόδοξη.

Πες με αν θες κι αφελή.

Ίσως κάπου-κάπου να φορώ

τη στολή της σπουδαίας.

Είμαι πολλά, μην χάνεις το χρόνο σου.

Όλα τα λάθη μου

δεν φτάνουν χίλιες ζωές

για ν’ απαριθμήσεις.

Μόνο ένα μην πεις.

Πως σε πρόδωσα.

_ _ _      _ _ _     _ _ _

Λουόμενοι είμαστε

στο απόγειο της ανασφάλειας.

Κρύα νερά

παγωμένα κορμιά

κατεψυγμένα ειδύλλια.

Τίποτα δεν γλιτώνει

από  τη διάβρωση της αρμύρας.

_ _ _    _ _ _    _ _ _

Η αίσθηση του επιπλέειν

δεν διαρκεί πολύ.

Μόλις βγούμε στην ακτή

έρχονται καταπάνω μας

οι νόμοι της βαρύτητας.

Πιο δυνατοί

από κάθε υδάτινο όρκο.

Πιο σκοτεινοί κι απ’ το θάνατο.

_ _ _    _ _ _     _ _ _

Είμαι πεπεισμένη.

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν

διαθέτω ένα ευτυχισμένο εγώ.

Κουράστηκα με τις παρηγοριές.

Συγκαταβατικά χτυπήματα

στην πλάτη

ακριβώς από πάνω

πισώπλατες μαχαιριές

_ _ _     _ _ _     _ _ _

Θέλω να μάθω

απ’ την αρχή

να ζω

σαν να μη τρυπήθηκα ποτέ

απ’ τ’ αγκάθι

της ενηλικίωσης.

_ _ _      _ _ _     _ _ _

Γεμάτοι οι δρόμοι

με σήματα απαγόρευσης.

Γεμάτοι  οι ουρανοί

με κόκκινα φανάρια.

_ _ _    _ _ _    _ _ _

Στην επικίνδυνη διασταύρωση

των αφορισμών

την ευαισθησία μου

δεν  τραυμάτισες θανάσιμα.

fractalart.gr