Τότε ας ξεκινήσω αλλιώς -

μα πως; Αν έλεγα

Αγαπητοί σύντροφοι

θα έμοιαζε τώρα με κοροϊδία 

ενώ το Κύριοι και Κυρίες

θα έκανε αγνώριστο εμένα.

Ίσως τελικά να πήγαινε 

ένα Αγαπητοί μου συμπολίτες

εφόσον βέβαια υποθέσουμε 

πως ζούμε πάντα στην ίδια πόλη

παρά τις νεκρές της ζώνες, 

όμως αυτό κι αν θα'ταν επιτηδευμένο.

Όχι, καλύτερα μια νέα απόπειρα

όσο κι αν είναι δύσκολη.

Από την αρχή λοιπόν: 

Αγαπητοί φίλοι...

Οι αποσκευές

Για το θεό τι είναι αυτό που μου συμβαίνει

και δεν αγαπώ πια κανέναν; 

Παλαιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε

τον κόσμο τώρα μου προκαλούνε πλήξη

και με ένα τηλεφώνημά τους.

Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον

μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος το θάνατο

τώρα με κάνουν ν'αποφεύγω ακόμα και τις 

τυχαίες συναντήσεις.

Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη

όσο κι αν καταπίεζε όσο κι αν καταπιεζόταν,

τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις μας άφησαν γυμνούς

από περιστατικά και μνήμες.

Γυναίκες που κάποιες στιγμές τα σώματά μας ελικωθηκαν

λες για πάντα,

τώρα τίποτα δεν ξέρουμε ούτε έχουμε την περιέργεια 

να μάθουμε ό ένας για τον άλλον.

Μπορεί και νάναι για καλύτερα,

έτσι βαδίζω προς το τέρμα χωρίς αποσκευές βαριές

που δυσκολεύουν το περπάτημα.

Οι έρωτες

Ένας έρωτας γεννιέται μες τον έρωτα

μεγαλώνει μες τα σπλάχνα του

απλώνεται στον χώρο του, τον κατοικεί

επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο

κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του

και μόλις αρκεστεί στα κεκτημένα

άλλος έρωτας γεννιέται στα σπλάχνα του

μεγαλώνει, απλώνεται στον χώρο του

απειλεί να τον κατασπαράξει.

Όμως οι έρωτες κάποτε παύουν 

να τρέφονται με σάρκες ανταγωνιστών

ανταλλάσουν μόνο πέτρινα ομοιώματα

που μένουν αναλλοίωτα μέσα στις φθορές

που συνυπάρχουν χωρίς άσποπες εχθρότητες

περίπου φιλικά, όπως οι προτομές

αντίπαλων ηγετών στα νεκροταφεία. 

Το κέρδος 

Δεν χρειάζομαι πια πολλές ελπίδες

για ένα καλύτερο αύριο.

Άλλωστε το αύριο 

είναι από μόνο του καλύτερο

είναι το κέρδος 

μιας ακόμα μέρας.

Η άλλη εκδοχή

Δεν μένουν πολλά

για νέα ποιήματα,

ίσως να έχουν όλα ειπωθεί

από χιλιάδες ποιητές

εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Μένει μονάχα ο θάνατος

για τον καθένα μας

ανείπωτος.

Μένουν πολλά

για νέα ποιήματα

κι ας έχουν όλα ειπωθεί

από χιλιάδες ποιητές

εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Μένει η υπόλοιπη ζωή

για τον καθένα μας

απρόβλεπτη κι ανείπωτη.

Πατώντας  lifo.gr  θα σας εμφανιστεί το άρθρο " Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος αφηγείται τη ζωή του" που δημοσιεύτηκε στη lifo το Μάιο του 2016.