Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημηΕίμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος
που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλασή του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη
στο κρύσταλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι
όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μάς αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.
Χορχέ Λουίς Μπόρχε ( Μπουένος Άιρες, 1899 - Γενέυη, 1986)
Ο Μπόρχες είναι διάσημος για τη συμβολή του στα είδη του ρεαλισμού και της μεταμυθοπλασίας. Επηρεασμένος από τις εκτεταμένες γνώσεις του στη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και τη μυθολογία, τα γραπτά του Μπόρχες συχνά εμβαθύνουν σε θέματα καθρεφτών, βιβλιοθηκών και άπειρων δυνατοτήτων. Ο βαθύς αντίκτυπός του στη λογοτεχνία διαρκεί, εμπνέοντας αμέτρητους συγγραφείς και αναγνώστες να εξερευνήσουν τα βάθη του ανθρώπινου νου και τη δύναμη της αφήγησης.
Πηγή: lavart.gr
Σ.Δ. Αυτό το ποίημα θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει μαζί με άλλα ποιήματα του Μπόρχες πριν από καμιά τριανταριά χρόνια. Μια φάση που η έσω/έξω ζωή μου μού έδινε την αίσθηση ενός λαβύρινθου με τον Μινώταυρό του. Παρόλο που χρόνια διάβαζα λογοτεχνία και το χαιρόμουνα ακόμα κι όταν με αμφισβητούσε, τότε για πρώτη φορά πίστεψα ότι η ποίηση και η λογοτεχνία γενικότερα, ήταν η Αριάδνη που μου 'λαχε να σέρνει τον χορό. Θυμάμαι επίσης, δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι τα Ποτάμια με είχαν γρατζουνίσει σαν μια αδέσποτη γάτα που έσκυψα να την χαϊδέψω. Μα σήμερα που τυχαία το ξαναδιάβασα, αισθάνθηκα, ότι μάλλον ήταν η ίδια γάτα που μου έγλειψε την παλιά γρατζουνιά. Να συμπληρώσω επίσης ότι η φάση της Αριάδνης άντεξε περίπου πέντε χρόνια. Τα μισά από όταν ήμουν έφηβος. Με μια διαφορά.Τότε τα βιβλία μαζί με τα τραγούδια βεβαίως και τις ταινίες με ταξίδεψαν σε βάθος χρόνου και σε ένα ευρύ φάσμα του ορατού και του αόρατου κόσμου. Όπως όλα όμως τα ταξίδια που προσφέρουν ευκαιρίες για να υπερβούν οι ταξιδιώτες τον εαυτό τους, τον υπερέβει κι εγώ με εκείνη την ελληνική χαρμολύπη. Παίζεται όμως αν στην τελική αυτό το ταξίδι με έκανε πιο αληθινό, πιο γενναιόδωρο και πιο φιλικό προπάντων σε όσους δεν μου έμοιαζαν, και γενικά καλύτερο άνθρωπο και πολίτη. Όσο για τα τελευταία χρόνια έχω την ανάγκη μιας τέχνης που βρίσκοντας τα κουμπιά μου να καταφέρνει να με συγκινεί ακόμα κι όταν χαμογελά ο νους μου. Το βασικό όμως είναι ότι όταν συναντιώνται οι αλήθειες μας να νιώθω ότι με αγαπά. Ή διαφορετικά, μια τέχνη αγκαλιά από εκείνες που δίχως να το καταλάβεις βγάζεις τα φτερά της νεότητας.
Στην biblionet.gr λίγα για τον βίο του Μπόρχες και τα μεταφρασμένα στα ελληνικά έργα του.
Και το έξτρα δώρο μας για τους μπορχεκικούς φιλομαθείς
Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
