Όμως! Ρε κορίτσια, τι ρατσισμός είναι αυτός προς τους vegan; Και εξηγούμαι: το πρόβλημα εντοπίζεται στη δουλειά. Θα φέρω ένα παράδειγμα: ας πούμε εδώ και χρόνια τους παρακαλάω να έχουμε ανακύκλωση και απλώς γελάνε μαζί μου με αποτέλεσμα να είμαι εκείνη που μαζεύει τα χάρτινα, ξεχωρίζει τα σκουπίδια, ανακυκλώνει ό,τι μπορεί να ανακυκλωθεί.

Το τι ακούω μπροστά και πίσω από την πλάτη μου δε λέγεται, όμως συνεχίζω. Ήμουν εκείνη που έφερε γλάστρες στο γραφείο, οι οποίες παραδοσιακά μαραίνονται όταν φεύγω με άδεια. Είμαι εκείνη που κοροϊδεύουν το ταπεράκι της στο ψυγείο τύπου “ίου πώς μυρίζει έτσι;”, “τι θα βοσκήσεις σήμερα;”, “τι μαγείρεψες σήμερα στον έρμο τον καλό σου;” και τελειωμός δεν υπάρχει.

Η κριτική επεκτείνεται στα ρούχα, στο τι κρατάω για τσάντα, στις Τσικνοπέμπτες που με κανίβαλη διάθεση παραγγέλνουν όλοι μαζί σουβλάκια και ψητά, λες και με νοιάζει, λες και τους είπα τι να μην τρώνε και τι όχι…

Άλλο παράδειγμα: όταν μία συνάδελφος έβγαλε ένα εξόγκωμα στη μασχάλη και τελικά της είπαν ότι πρόκειται για πόρο που έκλεισε από το αποσμητικό, αντί να νοιαστούμε για το κορίτσι, πιάσαμε το δούλεμα με την “πρασινοδάκτυλη”, δηλαδή εμένα που χρησιμοποιεί κρυστάλλους για αντι-ιδρωτικά και δεν συμμαζεύεται.

Μου έχει τύχει επίσης να συμπεραίνει ο άλλος ότι βρωμάω, ότι δεν τρέφομαι σωστά, ότι θα αρρωστήσω, ότι τι παιδιά θα κάνω και πώς θα τα μεγαλώσω, μόνο και μόνο επειδή έχω επιλέξει να ζω με σεβασμό και προς την ταπεινότερη μορφή ζωής, από το ζουζούνι μέχρι το πεσμένο φύλλο στον δρόμο.

Και ναι, η αλήθεια είναι ότι ψάχνω τη σύνθεση των σαπουνιών, των σαμπουάν, των καθαριστικών, με ενδιαφέρει απίστευτα το θέμα της κλιματικής αλλαγής και της ρύπανσης των ωκεανών και ώρες – ώρες νιώθω τόση μοναξιά που θέλω να τσιρίξω.

Γιατί είναι κακό να νοιάζομαι; Από τη στιγμή που δεν επιβάλλω τον τρόπο ζωής μου σε κανέναν, γιατί μου φέρονται έτσι; Ναι, ρε φίλε το καλοκαίρι στο νησί που πήγα συμμετείχα σε τοπική προσπάθεια καθαρισμού των ακτών και μάζευα τα σκουπιδια, τις πάνες, τα αποτσίγαρα και τα πλαστικά σας; Γιατί αυτό με κάνει “ζαβή” ή “χτυπημένη”; Γιατί πειράζει που τρέχω να στειρωθούν τα γατιά της γειτονιάς; Γιατί συμπεραίνεις για εμένα ότι κάποια βίδα μου έχει στρίψει; Πού σε πειράζω; Εσύ ζήσε, όπως θες!

Και ναι, μέσα μου σκέφτομαι ότι είσαι ανεύθυνος όταν πετάς τα σκουπίδια σου όπου βρεις, αλλά δεν ήρθα ποτέ να σε ειρωνευτώ για το χάλι σου. Μια κουβέντα μόνο: μη γίνεται vegan, φάτε όσο κρέας θέλετε, αλλά τη διαφορά μπορείτε να την κάνετε με κάθε σας ανάσα. Και όχι δεν είναι κήρυγμα, είναι πολιτισμός και αγάπη για όλους.

ΑΠΟ ΤΟ – Πράσινο Κορίτσι

Πηγή:  ampa.lifo.gr