Αυτό που βασικά κάνουν συστηματικά χαλίφηδες και οι πολλοί ιζνογκούντ που τους περιτριγυρίζουν είναι να γανώνουν το μυαλό των ακροατών τους για να τους πείσουν ότι είναι οι καλύτεροι και να τους εξοπλίζουν με επιχειρήματα με πρώτο στόχο την άγραν οπαδών και στο βάθος ψηφοφόρων. Με άλλα λόγια, μια χάλια κατάσταση. 

Γιατί σχεδόν πηγαία υιοθετούν αυτή τη στάση; Ένας λόγος είναι πως ο κάθε συνηθισμένος άνθρωπος πιο εύκολα ισορροπεί όταν διαμορφώνει μία εικόνα του εαυτού του με βάση τα εγκώμια που επιλέγει γι'αυτόν.  Ότι από μέσα του ή από έξω δέχεται βέλη και σφαίρες, πάντως όχι χάδια και γλυψέιματα, αυτά τον αποσυντονίζουν. Ένας λόγος, πέρα από τον βασικό της ιδιοασυστασίας του, είναι πως η παιδεία του, σχολική και της κοινότητας, δεν εμπεριέχει στοιχεία για να μπορεί να επεξεργάζεται τις κρίσεις των αξιών του, των πράξεών του και των σκέψεών του. Μιλάμε δηλαδή για προσωπικότητες ανώριμες που καταφεύγουν αβασάνιστα στο οπαδιλίκι για να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής.

Καλό επίσης είναι να βάλουμε στο τραπέζι και τα συνειδητά κι ασύνειδα κίνητρα, που παίζουν καθοριστικό ρόλο κάνοντας ακόμα πιο περίπλοκο το γνώθι σ'αυτόν. Αν στη ζωή του χι τυχαίου ανθρώπου υπεισέρχεται και η οποιαδήποτε εξουσία, αυτή η κατ'εξοχήν αφροδισιακή δύναμη που ντοπάρει τον ναρκισσισμό του καθενός, είτε αυτή που κάνει παιχνίδι στις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε στις κοινωνικές, τότε η ιστορία μας έχει δείξει ότι αυτή είναι μία ακαταμάχητη δύναμη που είναι πολύ δύσκολο να αποφύγεις την εθελοτυφλία που προάγει. Αυτό πάντως που είναι βέβαιο είναι η τυφλότητα που προκαλεί η οποιαδήποτε εξουσία, είναι τέτοια ώστε ακόμα κι όταν αποφασίσεις να κοιταχθείς στον καθρέφτη σου να μην θέλεις/μπορείς να διακρίνεις τις καμπούρες σου και να τις συλλογιστείς. 

Οι μόνοι που σε κοινωνικό πεδίο μπορούν να αλλάξουν αυτό το αδιέξοδο παιχνίδι που ανακυκλώνει τις ποικιλίες των πάσης φύσεως εξουσιών είναι οι πολίτες εκείνοι που μέσα από προσωπικές διαδρομές έχουν εσωτερικεύσει το αίτημα για όλα εκείνα που προάγουν την μοναδικότητά τους και που γίνεται φανερή στους άλλους ιδιαίτερα όταν τη θέτουν στην υπηρεσία του κοινού καλού και στο συμφέρον προπάντων των αδύναμων και για την νεωτερική εποχή μας και στο συμφέρον της χώρας. Ναι, αυτοί οι πολίτες.

Πίσω στα τρέχοντα, που έχουν μια εκλογική χροιά. Ο δημοσιογράφος Παντελής Μπουκάλας λοιπόν, παίρνοντας αμπάριζα από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού σε πρόσφατες προσυνεδριακές συγκεντρώσεις της Ν.Δ για τις επιδόσεις της κυβερνήσεώς του, χρεώνει στους χειρισμούς της κυβέρνησης στα μεγάλα ορατά θέματα της χώρας τα αδιέξοδα που δυσκολεύουν τη ζωή. Γράφει λοιπόν με τον όμορφο τρόπο του για τα πέντε κυρίαρχα θέματα που αντιμετώπισε η κυβέρνησή του. Που αυτά είναι το προσφυγικό-μεταναστευτικό, τα ελληνοτουρκικά, το υγειονομικό, το ουκρανικό και το οικονομικό. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Διότι ως γνωστόν, άλλο είναι να αντιπολιτεύεσαι και δυστυχώς εντελώς άλλο να κυβερνάς. Στην μία περίπτωση έχεις την άνεση να λες ότι θέλεις δίχως συνέπειες και στην άλλη την ευθύνη να παράγεις έργο χρήσιμο και σημαντικό, συμβατό τουλάχιστον με όσα προεκλογικά είχες υποσχεθεί και κάθε φορά με δεδομένο τα όρια της πραγματικότητας και των πεποιθήσεών σου. Επειδή τώρα πάνω κάτω στα ίδια έχω καταλήξει αναρτώ το άρθρο του και στη Σταγόνα. 

Ετοιμόρροπα δόγματα εναντίων κυρίαρχων συναισθημάτων. 

Προ ημερών, την επομένη της Πρωταπριλιάς για την ακρίβεια, ο πρωθυπουργός έδωσε την εξής διαβεβαίωση στους ακροατές του στο προσυνέδριο της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη: «Διαχειριστήκαμε τις κρίσεις με υπευθυνότητα, τις μετατρέψαμε σε ευκαιρίες». Μεσοβδόμαδα, στην προσυνεδριακή συζήτηση του κόμματός του στο Χαλάνδρι, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ισορρόπησε πρωτότυπα την αυτοκριτική με τα αυτοεγκώμια: έβαλε και στα δύο τάσια της ζυγαριάς επαίνους για την κυβέρνησή του. Δηλαδή, και πάλι, αυτοεγκώμια. «Ετυχαν πολλά στη χώρα» είπε, και ως προς αυτό δεν έχει άδικο, αν και η Ιστορία σπάνια είναι βολικά χαλαρή: «Μία απόπειρα εισβολής στον Εβρο, εντάσεις μεγάλες με την Τουρκία, η υγειονομική περιπέτεια του κορωνοϊού και τώρα η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μία πρωτοφανής παγκόσμια οικονομική κρίση. Τις διαχειριστήκαμε όλες αυτές τις κρίσεις, πιστεύω, με εντιμότητα και αποτελεσματικότητα».

Οταν ένας πολιτικός αρχηγός μιλάει σε μέλη του κόμματός του λογικό είναι να θέλει να τα ενθουσιάσει, να τους δώσει έτοιμα επιχειρήματα, για να κατατροπώσουν τους αντιπάλους σε τυχόν συζήτηση στη λαϊκή, στο καφενείο, στις παρέες των χωριών που θα ανασυγκροτηθούν προσωρινά το Πάσχα. Η «πλήρης επιτυχία στα πάντα», εντούτοις, δεν συνιστά στέρεο επιχείρημα. Είναι ένας ασυγκράτητος αυτοέπαινος που διατυπώνεται μόνο μπροστά σε κομματικό ακροατήριο, υποχρεωμένο να χειροκροτεί ακόμα κι όταν διαφωνεί. Ιδιαίτερα «την ώρα της μάχης», σύμφωνα με το Δόγμα Αναβολής που συνηθίζουν όσοι αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν. Και επειδή πάντα είναι «ώρα μάχης» για τους κομματικούς μηχανισμούς, η αυτοκριτική εξαντλείται στο Δόγμα Γιώργου Κοινούση: «Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε».

 Ο πρωθυπουργός δίνει άριστα στην κυβέρνησή του και στα πέντε προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει: προσφυγικό-μεταναστευτικό, ελληνοτουρκικό, υγειονομικό, ουκρανικό, οικονομικό. Αν θεωρείται επιτυχία στο προσφυγικό-μεταναστευτικό να καταγγέλλεται η χώρα σου από ανεξάρτητες διεθνείς οργανώσεις, έγκριτα ξένα ΜΜΕ και ευρωπαϊκούς θεσμούς για τη βίαιη επαναπροώθηση προσφύγων σε στεριά, θάλασσα και ποτάμια (οι νησίδες του Εβρου είναι ομιλητικότατες για όσους θέλουν ν’ ακούσουν), αλλά και για πιστή εφαρμογή του γεωργιαδικού δόγματος «θα τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, ώστε να σηκωθούν να φύγουν», τότε ναι, δικαιολογείται το άριστα. Δικαιολογείται επίσης στο ελληνοτουρκικό, αν παραλείψουμε το γεγονός ότι η «απομονωμένη» Τουρκία έχει δημιουργήσει τετελεσμένα σε όλη τη Μεσόγειο. Ετσι, η εξαγγελία αναζήτησης υδρογονανθράκων, που έχει στήσει πολλά ψευδαισθησιογόνα πρωτοσέλιδα επί δεκαετίες, αντί να συνεπάρει το πλήθος, το υποχρέωσε να αναρωτηθεί: Μα καλά, μόνο στο Ιόνιο; Στο Αιγαίο δεν λέμε χρόνια τώρα ότι μας περιμένει ο πλούτος που θα ζήσει δέκα γενιές Ελλήνων;

Στο υγειονομικό όμως; Αριστα με περίπου 28.500 νεκρούς και με τον δείκτη «θάνατοι ανά εκατομμύριο πληθυσμού, 2718» να παραμένει ένας από τους χειρότερους παγκοσμίως; Αν είναι αμαρτία και να το σκέφτεται κανείς, τι είναι το να επαίρεται πως έδρασε «αποτελεσματικά»; Ποια «αποτελεσματικότητα», όταν οι αριθμοί των κρουσμάτων επιμένουν πενταψήφιοι, τριψήφιοι των διασωληνωμένων σε νοσοκομεία με εξουθενωμένο προσωπικό (και με όλο και περισσότερους μη ειδικευμένους γιατρούς να αναλαμβάνουν εξ ανάγκης την τεράστια ευθύνη των ΜΕΘ), και διψήφιοι των θανάτων, εξήντα και εβδομήντα άνθρωποι ημερησίως; Χωρίς να λάβει υπόψη του τις σοβαρές αντιρρήσεις των ειδικών, ο υπουργός Υγείας (για τον οποίο αδυνατούμε να υποθέσουμε ότι αποφασίζει ερήμην όσων ηγούνται του επιτελικού κράτους) κήρυξε την εξάμηνη αναστολή αντιμετώπισης της πανδημίας. «Το φθινόπωρο θα επανεξετάσουμε τα δεδομένα». Εδώ εφαρμόζεται το Δόγμα Αντικαρτέσιου: «Δεν σου δίνω σημασία, άρα δεν υπάρχεις».

Στο οικονομικό; Αριστα με πληθωρισμό περί το 9%; Με την πιο ακριβή βενζίνη στην Ευρώπη και το πιο ακριβό ρεύμα; Παρά το Δόγμα «Το Κακό Ερχεται Απ’ έξω», που χρησιμοποιείται αυτοαπαλλακτικά για κάθε είδους πρόβλημα, η ενεργειακή κρίση δεν είναι εισαγόμενη μόνο σ’ εμάς. Πλήττει όλες τις χώρες που εξαρτώνται από τη Ρωσία για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, και τώρα καλούνται να εξαρτηθούν από τις ΗΠΑ. Γιατί λοιπόν τα πρωτεία της ακρίβειας είναι ελληνικά; Και ποια σοβαρή πολιτική αποκαλύπτουν οι ελαφρότατες διαβεβαιώσεις του υπουργού Ανάπτυξης πως όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, δεν προλαβαίνει να βγάζει σέλφι με ενθουσιασμένους πελάτες;

Οσο για τον πόλεμο, ποιο άριστα δικαιούται η εξωτερική μας πολιτική, όταν ασκείται με προχειρότητα, πρωθυπουργοκεντρικά, συχνά ερήμην του αρμόδιου υπουργείου Εξωτερικών, και με άρνηση ευθύνης όταν προκύπτει πρόβλημα; Το κατανόησαν αυτό και οι φιλοκυβερνητικότεροι με την ομιλία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στη Βουλή και την εμβόλιμη αιφνιδιαστική παρουσία «ομογενών μαχητών του Τάγματος Αζόφ». Ναι, «δεν θα μπορούσαμε να υπαγορεύουμε εμείς στον Ουκρανό πρόεδρο τι θα πει». Μολαταύτα, δεν είναι καθόλου ισχυρό το Δόγμα «Μη Μου Τους Κύκλους Τάραττε», που επιστρατεύτηκε όταν πια ξέραμε τι είπε, τι δεν είπε (ως μη γενόμενος ο «Αττίλας») και σε ποιους επέλεξε να δανείσει μέρος του χρόνου του ο κ. Ζελένσκι. Αραγε, πόσα Κοινοβούλια θα δέχονταν να προβάλουν ανεξέταστο ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα ξένου ηγέτη, χωρίς να έχουν συνεννοηθεί οι διπλωματικές υπηρεσίες και χωρίς να διαθέτουν δικούς τους μεταφραστές; Εφόσον η κυβέρνηση αποδέχτηκε αργοπορημένα πως ήταν «λάθος», θα μάθουμε ποιοι λάθεψαν;

Αν το μέγα όπλο της κυβέρνησης είναι η προνομιακή μεταχείρισή της από τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ, το μέγα επιχείρημά της, η κύρια απάντησή της σε κάθε ένσταση, είναι το Δόγμα Γκάλοπ: «Μα τι γκρινιάζετε, μίζεροι; Δεν βλέπετε τα γκάλοπ; Πρώτοι παραμένουμε, και με διαφορά». Το άλλοθι αυτό όμως έχασε την παλιά του ισχύ. Στις έρευνες της κοινής γνώμης αποτυπώνεται πλέον αγωνία, απογοήτευση, θυμός, αμφισβήτηση. Σύμφωνα με το πρόσφατο Ευρωβαρόμετρο, το 89% των Ελλήνων δηλώνει ότι η οικονομία μας δεν περπατάει καλά, το 85% ότι χειροτέρεψε η ποιότητα της ζωής του («καταπληκτική» εν Ελλάδι κατά τον πρωθυπουργό) και το 77% (έναντι 33% στην Ε.Ε.) ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

 Οι πεποιθήσεις αυτές αποτυπώνονται και στην έρευνα της διαΝΕΟσις για το «τι πιστεύουν οι Ελληνες μετά από τρία μνημόνια, μία πανδημία και έναν πόλεμο στην Ευρώπη». Κυρίαρχα συναισθήματα η ανασφάλεια (28,8% ως πρώτη αναφορά, 45,8% στις συνολικές αναφορές) και η απογοήτευση (28,5% και 45,3% αντίστοιχα). Η αισιοδοξία έχει υποχωρήσει πολύ: 23,4% το 2019, 13,7% φέτος. Ανάλογα τα ποσοστά στην έρευνα της Prorata («Εφημερίδα των Συντακτών», 13.4): απογοήτευση 43%, θυμός 34%, απελπισία 27%, φόβος 20%. Ωστε λοιπόν για ποιους ακριβώς «έγιναν ευκαιρία οι κρίσεις»;

Πηγή:  kathimerini.gr/opinion