Πέρα από τις εξαρτήσεις που μας καθορίζουν τις βασικές πολιτικές επιλογές, έχουμε εναντίον μας και τις άπειρες δυσλειτουργίες, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο χώρο. Αυτές που τινάζουν στον αέρα στο ξεκίνημά τους τις δημιουργικές προσπάθειες όλων εκείνων των καλοπροαίρετων που έχουν τα φόντα να πετύχουν το καλύτερο στον χώρο τους. Έχοντας όμως στο μυαλό μου το εξαιρετικό έργο αρκετών συμπολιτών μας σε διάφορα πεδία, έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι η μιζέρια και η αναποτελεσματικότητα δεν είναι η μοίρα μας.
Συγκεκριμένοι άνθρωποι παράγουν τις παθογένειες και συγκεκριμένα συμφέροντα εξυπηρετούν. Εξουσιομανείς συμπολίτες μιας ορισμένης νοοτροπίας, άνθρωποι των γραφειοκρατικών και παραγραφειοκρατικών μηχανισμών όπου η ιδιοτέλειά τους βρίσκεται εμφανώς πάνω από τον μέσο όρο μας. Εύκολα επίσης διαπιστώνεις ότι ο κανόνας είναι η ανεπάρκειά τους για την θέση που βρίσκονται όπως και η διάθεσή τους για βόλεμα που κτυπάει κόκκινο τους μεταλλάζει ώστε να τους γίνεται δεύτερη φύση το να πατούν, συμβολικά επί του παρόντος, επί πτωμάτων. Τέτοιοι είναι οι περισσότεροι απ'αυτούς που διαχρονικά επιλέγονται για να στελεχώσουν τους δύο μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς της κάθε φορά διπολικής αναμέτρησης προς άγραν πελατείας, εκεί όπου ο διάλογος έχει ως τακτικό στόχο την κατατρόπωση του εχθρού και είναι γι'αυτό σχεδόν πάντα προσχηματικός. Σκέτη απελπισία.
Ένας λόγος που βαρέθηκα πολύ γρήγορα αυτήν την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν νιώθω σε εκλογές κανένα συναίσθημα για κάποιους απ'αυτούς που συμμετέχουν. Και βασικά για τον χώρο της αριστεράς. Έναν χώρο που τις ιδέες του και τους ανθρώπους του πρωτοερωτεύτηκα στις αρχές της δεκαετίας του '70. Σιγά σιγά μέσα από διάφορες περιπέτειες, εντάσεις, αμφισβητήσεις, συμβιβασμούς, παλινδρομήσεις και προβληματισμούς έφτασα σήμερα στο σημείο μηδέν των συναισθημάτων.
Ίσως αυτό να οφείλεται πιο πολύ στο ότι δεν απέκτησα όλα αυτά τα χρόνια εκείνες τις παρέες, εκείνη την προπαίδεια, εκείνες τις αναζητήσεις και τις εμπειρίες για να επεξεργαστώ την ιδέα μιας αριστεράς στην εξουσία, μιας και όλα τα σαράντα προηγούμενα χρόνια είχα διαμορφωθεί από μια αριστερά στην αντιπολίτευση, όπου το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η πρωτοκαθεδρία της ιδεολογίας και της συνακόλουθης καταγγελίας και όχι της δημιουργικής πολιτικής πράξης.
Ότι η σημερινή φάση μου είναι ασύμβατη με ότι έχω προϋπάρξει μου είναι ολοφάνερο. Θέλω όμως να ελπίζω ότι δεν θα είναι μόνιμη γιατί δεν είναι καθόλου διεγερτική, γιατί δεν προσφέρεται για την δημιουργία σχέσεων κοινωνικής ζωής. Μια φλατ κατάσταση που με μαραζώνει. Ελπίζω όσο πιο σύντομα γίνεται ν'αλλάξει, με τη συμβολή μου φυσικά.
Στην κατάστασή μου αυτή, αν πάω να ψηφίσω, το λογικό είναι ότι μου ταιριάζει το άκυρο, ενώ η δύναμη της ανατολίτικης αδράνειάς μου ίσως με κάνει να ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μάλιστα είχα μια μικρή βεβαιότητα ότι μέσα σ'αυτόν υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που έχουν τη διάθεση να ψάξουν εις βάθος και να συζητήσουν εντός του και εκτός του τις αιτίες για την προαλειφόμενη ήττα, δυνάμεις της ωριμότητας που θα προσπαθήσουν να του δώσουν ένα στίγμα σύγχρονο, μετριοπαθές και σε επαφή με τη δημιουργική πλευρά της κοινωνίας μας, τότε θα πήγαινα με μια ελάχιστη προσδοκία για να πιάσει τόπο η ψήφος μου. Κι αυτό με το δεδομένο ότι δεν πιστεύω ότι όλα όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το χειρότερο δυνατόν για την περίοδο που κυβέρνησε. Μερικές φορές χαιρόμουν για κάποια απ'αυτά, όμως πάρα πολλές φορές θύμωνα, ντρεπόμουν και στεναχωριόμουν για τις αποτυχίες του και τα ανακόλουθα σε σχέση με τα ουσιώδη της αριστεράς.
Το μαύρο είναι πως φως αυτογνωσίας σε συνδυασμό με μια διάθεση αυτοκριτικής δεν διέκρινα από τα μέλη του τα χρόνια που εξελισσόταν σε τυπικό καθεστώς και δεν διακρίνω ούτε τώρα. Ούτε εκδηλώθηκε από τους βουλευτές και τα στελέχη του η διάθεση να οργανώνουν συστηματικά συζητήσεις με φίλους και συμπαθούντες για όλα όσα εξυφαίνονταν εδώ κι εκεί. Τα παραπάνω είναι κάποιοι από τους λόγους που έγραψα αυτό το άρθρο ανόρεχτα.
Να προσθέσω επίσης πως σε κάποιες στιγμές μεταξύ ξύπνιου και ύπνου, να'σου σκάει μύτη ως πειρασμός ο Γιάνης Βαρουφάκης. Πίσω μου σ'έχω σατανά να ψελλίζω, ξου, ξου, αυτό όμως δεν μειώνει την περιέργειά μου γι'αυτά που λέει.
Γαι την ιστορία του πράματος ακολουθούν κάποιες συνεντεύξεις των αρχηγών εκείνων των κομμάτων που έχουν δηλώσει ότι θα τα ψηφίσουν φίλοι. Στο τέλος υπάρχει και μία συνέντευξη του Πειραιώτη Δημήτρη Ραυτόπουλου, ενός αριστερού παλιάς κοπής που όποτε τον διάβαζα πάντα κατάφερνε να με αφορούν αυτά που σκεφτόταν, που ένιωθα ότι οι κρίσεις του ήταν πολύ κοντά στις δικές μου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Γιάννη Πανταζόπουλο: «Θέλουμε ισχυρή ανάπτυξη ή ανακύκλωση της μιζέριας;»
Φώφη Γεννηματά στον Κωστή Παπαδιόχο Επιστροφή στη λογική και στο ΚΙΝΑΛ
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στον Γιάννη Πανταζόπουλο : Για τον ΣYΡΙΖΑ είναι αργά για "αντιδεξιά" δάκρυα
Το μήνυμα του Γιάνη Βαρουφάκη για τις Εθνικές Εκλογές ( βίντεο 10:07)
Ο Δρόμος προς την Κάλπη – Συνέντευξη «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» | 03/07/19 | ΕΡΤ ( 45:08)
Δημήτρης Ραυτόπουλος στον Ηλία Μαγκλίνη: Ποιοι είναι οι «ιδιοκτήτες του λαού»;
