Σ.Δ. Εκτός από τις καλές διαδρομές και στάσεις που προτείνει το άρθρο που ακολουθεί, να προσθέσουμε κι εμείς και μία βόλτα στον Πολυχώρο Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Ο χώρος αυτός έχει έκταση 86 στρέμματα, ανήκει από το 2016 στο Δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας και έχει χώρους αναψυχής, αθλητικούς, πολιτιστικών εκδηλώσεων και μία όμορφη διαδρομή για περπάτημα. Ο χώρος είναι ορατός από τα πλοία, στα δεξιά Όσοι επισκεφτούν τον χώρο αυτόν θα πρέπει να έχουν και μία δόση τύχης, που τους την ευχόμαστε. Κι αυτό διότι, αν η εταιρεία Oil One που επεξεργάζεται τα απόβλητα πλοίων που πιάνουν ελληνικά λιμάνια και βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Πολυχώρου, εκτονώνει εκείνη την ώρα τα αέρια της επεξεργασίας και οι άνεμοι είναι βόρειοι, τότε μια δυσοσμία πλήττει τον Πολυχώρο, όπως όλη και τη Δραπετσώνα, αλλά και τις περιοχές Τρούμπα, Υδραίϊκα, Χατζηκυριάκειο, Πειραϊκή και Καλλίπολη.
Το χειρότερο είναι πως αυτά τα αέρια περιέχουν σε μεγάλη δόση βενζόλιο, που έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα καρκινογόνο αέριο. Αυτό το δηλητήριο το εισπνέουν οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής εδώ κι εννιά χρόνια και παρόλο τους αγώνες που έχουν γίνει καμία κυβέρνηση από το 2015 μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να βρει μία λύση στο περιβαλλοντικό αυτό πρόβλημα. Να σημείωσουμε επίσης πως τέτοιες μονάδες υπάρχουν στα μεγάλα λιμάνια του κόσμου, κι έχουμε μάθει ότι τουλάχιστον στα ευρωπαϊκά, δεν προκαλούν ούτε δυσοσμία ούτε βλάπτουν σοβαρά την υγεία των κατοίκων των πόλεων όπου λειτουργούν. Το κακό είναι ότι Δημ.αρχή και δημοτικές παρατάξεις αυτήν την εκδοχή δεν την παίρνουν υπόψη τους στις προτάσεις που κάνουν στις κυβερνήσεις για το πως θα λυθεί το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα και επιμένουν εμμονικά στην αναποτελεσματική λύση της μετεγκατάστασης. Τους έχω ικανούς πάντως να επιμένουν σ'αυτήν πρόταση και τα επόμενα δέκα χρόνια.
Γιωργία Δρακάκη. Ένας μακρύς περίπατος στα μοναδικά στέκια, στις υπέροχες γειτονιές και στους φιλόξενους ανθρώπους του Πειραιά
Το travel.gr κάνει έναν μακρύ περίπατο γεμάτο ξεδιψαστικές και τονωτικές στάσεις στις όμορφες, ιστορικές πιάτσες μιας πόλης που είναι γεμάτη από τις δικές της ιστορίες, γεύσεις και μυρωδιές.
Και φυσικά, οι ιστορικές του συνοικίες: από την Τρούμπα μέχρι τα Μανιάτικα κι από την Φρεαττύδα μέχρι το Χατζηκυριάκειο, ο Πειραιάς είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, που, όχι αδίκως, λόγω της πολυτάραχης ιστορίας του, λόγω του λιμανιού του, έχει χωρέσει σε ταινίες, λογοτεχνικά έργα, βεβαίως τραγούδια και αποτελεί σταθερά πηγή έμπνευσης. Οι Θεσσαλονικείς που έρχονται στην πρωτεύουσα τείνουν να προτιμούν τον Πειραιά -αυτή του η θαλασσένια χάρη τους φέρνει πολύ στην δική τους παραλία. Όπως και να το κάνουμε, οι πόλεις με θάλασσα έχουν έναν άλλον αέρα, μια απαράμιλλη αίσθηση ανοιχτωσιάς και γενναιοδωρίας, η οποία περνάει και στους ανθρώπους.
Τώρα, που το μετρό εξυπηρετεί πολύ περισσότερες γειτονιές του Πειραιά, είναι ευκαιρία να οργανώσετε μια μεγάλη βόλτα, σε επιλεγμένα σημεία, για να τον γνωρίσετε καλύτερα. Στον Δήμο του Πειραιά βρίσκονται σημαντικά μουσεία, αρχαιολογικοί και πολιτιστικοί χώροι, από τους οποίους ξεχωρίζουν το Δημοτικό και το Βεάκειο Θέατρο, η Δημοτική Πινακοθήκη, το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος, αλλά και το Μουσείο Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Πού να πάτε στον Πειραιά
Λεμονάδικα -Ηλεκτρικός σταθμός
Το vibe γύρω από την στάση του ηλεκτρικού του Πειραιά είναι one of a kind. Τα Λεμονάδικα ήταν η λαχαναγορά του Πειραιά από τις αρχές του 20ού αιώνα έως και τη δεκαετία του 1950. Καθημερινά, συγκεντρώνονταν από τα ξημερώματα έμποροι και ταβερνιάρηδες για να κάνουν τα ψώνια τους. Το κλασικό ρεμπέτικο το θυμάστε; «Κάτω στα Λεμονάδικα /έγινε φασαρία/ δυο Λαχανάδες πιάσανε/που κάναν την κυρία». Λαχανάδες είναι οι πορτοφολάδες, που έβρισκαν ευκαιρία να κλέψουν από τους εμπόρους και τους μεταπράτες που ψώνιζαν στην αγορά. Κάντε βόλτα παίρνοντας έναν καφέ στο χέρι ή πίνοντας τον παραδοσιακό μέσα στη στοά Καμπανίδη όπου βρίσκεται το παραδοσιακό καφέ-ουζερί «Ο Σταύρος» που λειτουργεί από τις αρχές του ’70.
Κέντρο του Πειραιά, Δημοτικό Θέατρο
Μια επίσκεψη για παράσταση στο ιστορικό αυτό, πανέμορφο θέατρο σχεδόν επιβάλλεται, απλώς και μόνο για την εμπειρία αλλά αν δεν είστε καθόλου θεατρόφιλοι, πιείτε ένα ποτήρι κρασί στο Φουαγιέ του Θεάτρου, ένα ατμοσφαιρικό μπαρ που θα σας ταξιδέψει σε άλλες δεκαετίες, με ασύγκριτη αρχοντιά. Στο Εύξεινον, στη Ναυάρχου Νοταρά, θα φάτε πιροσκί για το οποίο θα ξαναγυρίσετε το συντομότερο αν είστε μερακλήδες-βρίσκεται πολύ κοντά στη στάση του μετρό του Δημοτικού Θεάτρου. Καθημερινά, ο κύριος Σπύρος ζυμώνει και πλάθει τα πιροσκί ενώ η γυναίκα του, η κυρία Βάσω, τα παραφουσκώνει με λαχταριστά υλικά πρώτης ποιότητας: κασέρι Μυτιλήνης, πατάτες Νάξου ή Κύπρου, φρέσκο κιμά. 
Το Che στην οδό Καραΐσκου με το viral πλέον mural της Φρίντα Κάλο αποτελεί ιδανική επιλογή για ένα ανεβασμένης διάθεσης ρομαντικό ή μη ραντεβού, με έθνικ νοστιμιές μεξικάνικης και αργεντίνικης κατεύθυνσης, ωραία κοκτέιλ και καλή μουσική.
«Κάτω στον Πειραιά», στη θάλασσά του
Η καρδιά του Πειραιά χτυπά στη θάλασσά του. «Όπου κι αν ψάξω/δε βρίσκω άλλο λιμάνι», τραγουδούσε αισθαντικά η Μελίνα στα Παιδιά του Πειραιά και δεν της δίνουμε άδικο. Αλλά, πού θα πρωτοπάτε; Στον all time classic Δουράμπεη στο Μικρολίμανο για φρέσκο ψάρι ή μήπως στον κοσμοπολίτικο Ιστιοπλοϊκό, μισή ώρα με τα πόδια πιο κάτω, στην άκρη του λιμανιού που κάποτε λεγόταν Τουρκολίμανο για μπραντς, καφέ, ποτό; Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Η πλέον κλασική και αγαπημένα βόλτα στον Πειραιά είναι μήκους επτά χιλιομέτρων (κουράγιο κι όρεξη να έχετε), από την άκρη της Πειραϊκής μέχρι τον λόφο της Καστέλλας. Αν θέλετε μια διαδρομή με στάσεις, τότε στα μισά του περιπάτου σας, μπορείτε να στρίψετε αριστερά στην Χαριλάου Τρικούπη και να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά.
Λίγο πιο πριν, στην είσοδο της Μαρίνας της Ζέας, κατεβαίνοντας την κατηφόρα στα δεξιά σας θα βρείτε το Ναυτικό Μουσείο. Από εκεί, είτε γυρνάτε στην Ακτή Θεμιστοκλέους, είτε περπατάτε στη Μαρίνα Ζέας, πλάι στα κότερα, ως το Πασαλιμάνι. Από εκεί, μπορείτε να βολτάρετε μέσα στα γραφικά σοκάκια ή εναλλακτικά να κατηφορίσετε τη Ναυάρχου Βότση μέχρι το Μικρολίμανο, το περίφημο «μπαλκόνι» του Πειραιά. Από την κορυφή, πάντως, του Λόφου της Καστέλλας μπορείτε να απολαύσετε την πανοραμική θέα του Μικρολίμανου, του Πειραιά και του Σαρωνικού κόλπου. Και φυσικά να τραβήξετε όσες φωτογραφίες τραβάει η ψυχή σας.
Ο «μέσα» Πειραιάς: επιλεγμένα spot στις γειτονιές
Ας ξεκινήσουμε από τα βαθιά: Τρούμπα. Πρόκειται για την κακόφηµη περιοχή που την οριοθετούσαν δύο ναοί, του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου, και ανάμεσα, πορνεία και καµπαρέ απλώνονταν σε ένα μεγάλο τετράγωνο στις οδούς Ακτή Μιαούλη, Φιλελλήνων, Κολοκοτρώνη και Σωτήρος Διός µε επίκεντρο τις οδούς Φίλωνος και Νοταρά. Ποιος ξεχνά τις ταινίες «Λόλα», «Ποτέ την Κυριακή» και, βεβαίως, τα «Κόκκινα Φανάρια»; Στις 12 Σεπτεμβρίου 1967 μπήκε λουκέτο στα στέκια του παράνομου έρωτα και η περιοχή, έκτοτε, άρχισε να αλλάζει χαρακτήρα. Την τελευταία δεκαετία, έχει αναχθεί σε άχαστο μέρος εξόδου, λόγω των spicy ξενυχτάδικων και των ωραίων μπαρ που έχουν ανοίξει εκεί. Το Beluga στη 2ας Μεραρχίας έχει γίνει σημείο αναφοράς όλης της πόλης και προσελκύει συχνά εγχώριους celebrities, ενώ το Rouan Thai στη Ναυάρχου Νοταρά είναι ένα μαγαζί-έκπληξη: μια ταϊλανδέζικη νεοταβέρνα διακοσμημένη φολκ-κιτς και με πεντανόστιμα πιάτα, σε λογικές τιμές.
Έχω την αίσθηση όμως, ότι Πειραιάς θα πει ταβέρνα. Στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου βρίσκεται το Οινομαγειρείο του Βασίλη με λιτό μενού και σκηνικό, για βέβαια χόρταση και original πειραιώτικο feeling. To μπακάλικο-ταβέρνα Ειδικόν είναι ένα μουσείο γεύσης και αρωμάτων, επιβλητικό και ιστορικό. Στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ο Αριστείδης Παπακωνσταντίνου άνοιξε το «Οινοπαντοπωλείον το Ειδικόν» στην Αγιά Σοφιά, κοντά στη Δραπετσώνα. Στα τέλη του ’60 το μαγαζί πέρασε στον γιο του Απόστολο και πλέον, το τρέχει ο εγγονός. Καθώς τσιμπολογάτε φρέσκα πράγματα, νόστιμους μεζέδες και καλοτηγανισμένα ψαράκια και κρεατολιχουδιές, θαυμάστε τα θεόρατα παμπάλαια ψυγεία, τα παλιά ραδιόφωνα, τα πανέμορφα φωτιστικά.
Στα Καμίνια, το Καπηλειό του Ζάχου αποτελεί μια ζεστή αγκαλιά για τους πιστούς, πλέον θαμώνες του. Φρέσκες καραβίδες και τηγανητά καλαμαράκια τρυφερά στο στόμα, πεντανόστιμη πεσκανδρίτσα, πατάτες στο χέρι, καλό κρασί και τεράστιες μερίδες που κλείνουν γλυκά με ένα μοναδικό επιδόρπιο: κόκκινο μήλο Ζαγοράς, κομμένο σε φέτες και από πάνω σπιτικό γλυκό βύσσινο. Το προσωπικό μου αγαπημένο μαγαζί του Πειραιά, βέβαια, βρίσκεται στο Χατζηκυριάκειο (αποβραδίς ξεκίνησααα…). Δεν είναι άλλο από το Υπερωκεάνειο, με θαλασσινή, πειραιώτικη άποψη και θεϊκά πιάτα: σαρδέλες ψητές με ντομάτα σε καψαλισμένο ψωμί, τηγανητά μύδια, τέλεια ψάρια ψητά και, για σβήσιμο, παγωτό καϊμάκι. Best of the best, όλος ο Πειραιάς σε μια ταβέρνα.
Πώς να βαρεθεί κανείς στον Πειραιά; Είναι πολλά περισσότερα από το λιμάνι του: είναι οι άνθρωποί του, οι δρόμοι του, οι αναμνήσεις του που ζωντανεύουν στο παρόν για να περάσουν στο μέλλον. Έχω την εντύπωση πως ο Πειραιάς έχει πολύ μέλλον ακόμα, σπουδαίες δόξες περιμένουν την περιοχή και αν δεν την έχετε τιμήσει μέχρι στιγμής δεόντως, ίσως τώρα, που ανοίγει επισήμως ο καιρός, είναι η καλύτερη εποχή να το δοκιμάσετε.
Πηγή: travel.gr με αρκετές φωτό του Πειραιά.
