Το θέμα είναι διαχρονικό και έχει να κάνει το πως γίνεται εδώ σ'εμάς χαμένη να είναι πάντα η πλειονότητα του κόσμου όταν κάτι αντίστοιχο και σε τέτοια κλίμακα δεν συμβαίνει στις άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε και της Αμερικής. Γιατί όμως εδώ σ'εμάς η όξυνση των ανισοτήτων έχει τέτοια χρόνια ένταση; Γιατί τα δημόσια έσοδα είναι πάντα πολύ λιγότερα από όσα θα μπορούσαν να'ναι; Τα έξοδα γιατί σπανίως πιάνουν τόπο; Και σύσσωμη η αντιπολίτευση, λέει, κάτι διαφορετικό που να'ναι υλοποιήσιμο, για όλες αυτές τις δοσοληψίες ή τρία πουλάκια κάθονταν; Απλά ρωτάω, μην πάει ο νους σας στο κακό, όπως ας πούμε ότι την κατακρίνω. Ρωτάω, μπας και μπορεί κάποτε να αντιστραφεί η κατάσταση με συγκεκριμένες προτάσεις επιλογών εκείνου του κάβουρα που εν ανάγκη περπατάει και σε αναμμένα κάρβουνα. 

 Το δυστυχώς είναι πως ενώ υπάρχουν τα παραδείγματα των άλλων χωρών, που σημαίνει ότι στα χαρτιά λύσεις εφικτές υπάρχουν, για εμάς φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ντόπιοι παίκτες για να τις εφαρμόσουν. Γιατί; Τι συνέβη σ'αυτόν τον λαό και ιδιαίτερα στους κυβερνητικούς οικονομικούς και γενικά εξουσιαστικούς κύκλους, και είναι τόσο άπληστοι και διεφθαρμένοι ως το μεδούλι τους;Τόσο ανίκανοι να φέρουν εις αίσιον πέρας μια υπόθεση που θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή όλων όσων ζουν, εργάζονται και ονειρεύονται σ'αυτήν την χώρα; 

Το απόσπασμα

 Μια σύντομη ματιά στο πρόσφατο παρελθόν:

Όπως είναι γνωστό, τους επόμενους μήνες κλείνει ένας κύκλος που είχε ανοίξει με τη χρηματοπιστωτική κρίση, πριν 15 χρόνια, όταν κινδύνευσαν με κατάρρευση οι (σύμφωνα με την τότε κυβέρνηση της ΝΔ) «θωρακισμένες» ελληνικές τράπεζες. Διασώθηκαν με άφθονη χρηματοδότηση από τον Έλληνα φορολογούμενο. Αν συνυπολογιστούν τα κεφάλαια που τους δόθηκαν για την άμεση κάλυψη κεφαλαιακών αναγκών, για τα χρηματοδοτικά κενά μετά τους διαχωρισμούς πολλών εξ αυτών σε «καλές» και «κακές» και, μαζί, οι κρατικές εγγυήσεις για την εξυγίανση από κόκκινα δάνεια, οι ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτήθηκαν με περισσότερα από 60 δισ. ευρώ δημόσιο χρήμα. Ασφαλώς έπρεπε να διασωθούν -αυτό ήταν αυτονόητο. Τα παράδοξα ήταν άλλα -ακολούθησαν.

Στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και τις άλλες χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, οι τράπεζες κρατικοποιήθηκαν, τις ανέλαβαν νέες διοικήσεις, με καθαρά χέρια από τις αμαρτίες του παρελθόντος, τις εξυγίαναν και, μετά, τις επαναπούλησαν στον ιδιωτικό τομέα, με διπλό αποτέλεσμα: (α) Δημιουργήθηκαν ισχυρές τράπεζες, (β) τα κράτη έβγαλαν κέρδος για τους πολίτες τους, εισέπραξαν περισσότερα από όσα είχαν δαπανήσει για να τις διασώσουν.

Καθ΄ ημάς, η διαπλοκή έκανε μια παγκόσμια πρωτοτυπία: Η εξυγίανση των τραπεζών, με πονηριές όπως το περιβόητο «10%» και τεχνάσματα (με τα οποία ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, διαφώνησε, αλλά έπεσε μετά από δύο μήνες…) επαφέθηκε στις διοικήσεις που τις είχαν καταστρέψει. Έτσι, οι τράπεζες έσερναν τα πόδια τους επί πολλά έτη, ενώ από τα 60 δισ. το δημόσιο, τελικά, ίσως πάρει πίσω 3-4 δισ. μόνο. Έτσι κλείνει ο 15ετής κύκλος.

Τώρα, λοιπόν, που κλείνει (όπως όπως…) αυτός ο κύκλος, η συμφωνία Alpha Bank-Unicredit στέλνει κάποιο ελπιδοφόρο γενικότερο μήνυμα. Εξηγούμαι:  Λέει κάτι η συμφωνία Alpha Bank-Unicredit;  

Γιατί ενώ επένδυσε το κράτος στις Τράπεζες για να τις σώσει 60 δισ. ευρώ τώρα θα πάρει πίσω μόνο 3.5 δισ.;