Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Στις αρχές Ιουλίου 2006 είχε αιχμαλωτιστεί από τη Χαμάς ένας Ισραηλινός δεκανέας. Όπως συνηθίζει, το Ισραήλ είχε αντιδράσει άμεσα, στέλνοντας στρατό στη Λωρίδα της Γάζας. Το περιστατικό ήταν μία καλή αφορμή για να πληγεί στρατιωτικά η εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς. Για μία ακόμα φορά, οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν σκοτώσει αδιακρίτως όχι μόνο μαχητές, αλλά και αμάχους. Είχαν κατεδαφίσει σπίτια, καταστρέψει υποδομές και διαλύσει την τοπική οικονομία, όπως πάντα στο όνομα του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας.

 Λίγες ημέρες αργότερα, η λιβανέζικη Χεζμπολάχ είχε αιχμαλωτίσει δύο Ισραηλινούς στρατιώτες στην παραμεθόρια ζώνη, γεγονός που είχε προκαλέσει ισραηλινή εισβολή στο νότιο Λίβανο. Η εισβολή δεν είχε γίνει μόνο λόγω της ατταβιστικής ροπής των Ισραηλινών προς πολλαπλάσια αντίποινα. Είχε γίνει για να συντριβεί η Χεζμπολάχ. Μόνο που το Ισραήλ “πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένο”.

Η επέκταση της κρίσης στο Λίβανο ήταν συνέπεια της επίθεσης στη Γάζα, δεδομένου ότι πολιτικά πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία, παρότι Χαμάς και Χεζμπολάχ, ως σουνίτες και σιίτες αντιστοίχως, έχουν τις αντιθέσεις τους. Στη Συρία, μάλιστα, βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, αν και τον τελευταίο καιρό έχουν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους. Ο πόλεμος με τη Χεζμπολάχ, όμως, θα είχε πιθανότατα αποφευχθεί εάν το Ισραήλ δεν είχε εισβάλει.

Η ισραηλινή εισβολή στο νότιο Λίβανο

Η αιχμαλωσία των δύο Ισραηλινών στρατιωτών από τη Χεζμπολάχ το 2006 ήταν η αντίδρασή της για την ισραηλινή επίθεση στην Γάζα. Το Ισραήλ είχε εκμεταλλευθεί την αιχμαλωσία για να εξουδετερώσει οριστικά τη σιιτική οργάνωση. Η ηγεσία του πίστευε ότι όταν θα άρχιζε την επίθεση, οι σιίτες αντάρτες θα έφευγαν προς Βορρά. Με άλλα λόγια, πως η επιχείρηση θα ήταν εύκολη. Παρά τους σφοδρούς βομβαρδισμούς (με θύματα όπως πάντα κυρίως αμάχους), όμως, οι μαχητές της Χεζμπολάχ όχι μόνο είχαν παραμείνει στην παραμεθόρια περιοχή, αλλά και είχαν πολεμήσει κατά τρόπο που είχε αιφνιδιάσει τους Ισραηλινούς. Είχαν συνεχίσει να εκτοξεύουν μαζικά ρουκέτες και με αντάρτικες επιθέσεις είχαν πλήξει αποτελεσματικά τις ισραηλινές δυνάμεις.

Παρά την καταλυτική διαφορά δυναμικού, ο ισραηλινός στρατός είχε τότε αποτύχει να φέρει σε πέρας την αποστολή του, δηλαδή να ελέγξει απολύτως και να μετατρέψει σε νεκρή ζώνη την εδαφική λωρίδα πλάτους 40 χλμ στον Λίβανο, που βρίσκεται νοτίως του ποταμού Λιτάνι και συμπεριλαμβάνει το λιμάνι της Τύρου. Επειδή, μάλιστα, οι Ισραηλινοί δεν ήθελαν μάρτυρες, είχαν τότε βομβαρδίσει και το φυλάκιο-καταφύγιο του ΟΗΕ. Σκοτώνοντας τέσσερις κυανόκρανους, υποχρέωσαν τους υπόλοιπους να εγκαταλείψουν την περιοχή, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον ισραηλινό στρατό.

Ο μύθος της Χεζμπολάχ

Η αποτυχία είχε κλονίσει το μύθο του αήττητου, γεγονός που είχε προκαλέσει πολιτική κρίση στο ίδιο το Ισραήλ, όπου δημιουργήθηκε εξεταστική επιτροπή για να καταλογίσει ευθύνες. Αντιθέτως, η επιτυχής αντίσταση της Χεζμπολάχ εκτόξευσε από τότε το κύρος της όχι μόνο στους κόλπους των σιιτών, αλλά ακόμα και στους χριστιανούς του Λιβάνου. Μετά από αλλεπάλληλες ταπεινώσεις, οι απανταχού μουσουλμάνους αυτοί είχαν δει έστω και “αιρετικούς” σιίτες να υποχρεώνουν το Ισραήλ σε μία στρατιωτικοπολιτική αποτυχία.

Εκείνη η αποτυχία είχε προκαλέσει ρήγματα στη μέχρι τότε κυρίαρχη πίστη της ηγεσίας και των πολιτών του Ισραήλ ότι μπορούν να επιβάλλουν διευθετήσεις της αρεσκείας τους με στρατιωτικά μέσα. Παρ’ όλη την αποτυχία, όμως, η ισραηλινή πολιτική ελίτ δεν άλλαξε στρατηγική. Συνέχισε να σφραγίζει πολιτικά το Παλαιστινιακό, αφαιρώντας το από την διεθνή επικαιρότητα. Και σε μεγάλο βαθμό το είχε καταφέρει. Το αιματοκύλισμα στο νότιο Ισραήλ και στη συνέχεια οι πολύνεκροι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας, όμως, τίναξαν στον αέρα την ισραηλινή επιδίωξη, επαναφέροντας με ένταση το Παλαιστινιακό στο προσκήνιο.

Το λάθος του Ισραήλ δεν είναι ότι ασκεί το νόμιμο δικαίωμά του στην αυτοάμυνα. Είναι ότι παρασύρεται από την αλαζονεία της ισχύος, η οποία πνίγει την πολιτική διορατικότητα. Γι’ αυτό και σχεδόν ατταβιστικά επιδιώκει μονοδιάστατα στρατιωτικές λύσεις σε κατ’ εξοχήν πολιτικά προβλήματα. Όπως απέδειξαν τα γεγονότα, με τις προηγούμενες εισβολές του στη Λωρίδα της Γάζας αντί να συντρίψει τη Χαμάς την έχει ενισχύσει ηθικοπολιτικά στα μάτια των Παλαιστινίων, αλλά και την έχει υποχρεώσει να αναβαθμιστεί επιχειρησιακά, όπως απεδείχθη τις προηγούμενες ημέρες.

Οριοθετημένη σύγκρουση

Πατώντας https://slpress.gr/diethni θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο του Σταύρου Λυγερού 

Τελεσίγραφο Ισραήλ για εκκένωση της βόρειας Γάζας – Όχι από Αμπάς  Αντιδρά ο ΟΗΕ

Και για τις εν δυνάμει συνέπειες  αυτού του πολέμου στην Ελλάδα.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Το Παλαιστινιακό είναι ένα πρόβλημα κατοχής. Μιλάμε για έναν λαό χωρίς πατρίδα, ο οποίος δεν έχει καμία διεθνή υποστήριξη. Η έκρηξη αυτή λοιπόν κάποια στιγμή θα ερχόταν. Τώρα, όσον αφορά την Ελλάδα, αν ακολουθήσουμε την ίδια τακτική με τον πόλεμο στην Ουκρανία, με δηλώσεις όπως εκείνες του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι πρέπει να σταθούμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, τότε θα πρέπει να υποστηρίξει η κυβέρνηση ότι η λύση που πρέπει να δοθεί στο Παλαιστινιακό αφορά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους που θα συνυπάρχει με το Ισραήλ.

Όσο αυτή η λύση δεν προκρίνεται, οι συγκρούσεις θα αναπαράγονται διαρκώς. Επίσης, να επισημάνουμε ότι η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα θα γνωρίσει ένα νέο μεταναστευτικό κύμα. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξουμε αποκλιμάκωση της έντασης, να κάνουμε ό,τι μας αναλογεί για να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει σύντομα. Φοβάμαι ένα ενδεχόμενο γενίκευσης αυτής της πολεμικής σύρραξης. Το αεροπλανοφόρο που στέλνουν οι ΗΠΑ όχι μόνο είναι υπερσύγχρονο, αλλά μεταφέρει έναν στόλο 90 αεροσκαφών. Αν λοιπόν οι Αμερικανοί εμπλακούν άμεσα σε μια κοινή πολεμική επιχείρηση, αυτό θα εκληφθεί από μεγάλο τμήμα των αραβικών χωρών ως μια νέα Σταυροφορία. Και, μάλιστα, όλα αυτά τη στιγμή που από το Μαρακές ως τη Βαγδάτη, σε όλη δηλαδή τη Μέση Ανατολή, εκδηλώνεται ένα κύμα υποστήριξης για τους Παλαιστίνιους. Αυτό συμβαίνει επειδή στη συνείδησή τους βλέπουν έναν πόλεμο Αράβων απέναντι στο Ισραήλ και όχι έναν πόλεμο Χαμάς - Νετανιάχου. Ήδη η εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ - Σαουδικής Αραβίας φαίνεται να απομακρύνεται εξαιτίας της επίθεσης της Χαμάς.

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Η επίθεση της Χαμάς και άλλων ένοπλων ισλαμιστικών οργανώσεων στο Ισραήλ και η σκληρή πολεμική απάντηση του τελευταίου δημιούργησαν ένα σκηνικό πλήρους αστάθειας στη Μέση Ανατολή, με τον φόβο μιας κλιμακούμενης σύγκρουσης να αποτελεί το χειρότερο αλλά όχι αδύνατο σενάριο. Προφανώς η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση περιφερειακής ασφάλειας θα έχει επιπτώσεις και για την Ελλάδα.

 Πρώτον, οι στρατηγικές ισορροπίες και οι συμμαχίες μεταξύ των χωρών της περιοχής θα επηρεαστούν ριζικά. Αυτό θα έχει επιπτώσεις και στο momentum σταθερότητας που θα ευνοούσε πρωτοβουλίες όπως η προσέγγιση Ελλάδας -  Τουρκίας. Η τελευταία, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, και στην περίπτωση του Ισραήλ, διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης, καθώς έχει στενές σχέσεις με τη Χαμάς.

Δεύτερον, οι εκτεταμένες συγκρούσεις και η γενικότερη αστάθεια στην περιοχή έχουν ήδη προκαλέσει νέες μετακινήσεις προσφύγων, κάτι που θα οδηγήσει σε γενικότερη αύξηση των μεταναστευτικών κινήσεων προς την Ευρώπη και την Ελλάδα, χώρα που επιλέγουν συχνά οι Παλαιστίνιοι που θέλουν να μεταναστεύσουν στη Δύση.

Τρίτον, η Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. που υποστηρίζουν το Ισραήλ και έχουν, στην περίπτωση της χώρας μας, στρατηγική σχέση μαζί του, δεν μπορούν να εξαιρεθούν από μια ενδεχόμενη μεταφορά της βίας με τρομοκρατικές επιθέσεις εκτός της περιοχής. Άλλωστε η Χαμάς κάλεσε ήδη τους Παλαιστίνιους, όπου βρίσκονται, να επιτεθούν σε στόχους Ισραηλινών.

Τέταρτον, σχετικό με το προηγούμενο σημείο, είναι η επίπτωση που θα έχει η κατάσταση στον τομέα της ισλαμιστικής ριζοσπαστικοποίησης και της τρομοκρατίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τόσο τον έντονα ισλαμιστικό χαρακτήρα της Χαμάς όσο και την παραδοσιακή εργαλειοποίηση του Παλαιστινιακού από τις ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις.

Το BBC εξηγεί γιατί δεν αποκαλεί τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση.  ΕΔΩ