Κυριακή, 21 Αυγούστου 2022 12:13

Πώς είναι να σε επισκέπτεται η πολιτική τον Δεκαπενταύγουστο; Της Αγγέλας Καστρινάκη, από το fb

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
fb69Απομεσήμερο, αλλάζω θέσεις κάτω απ’ την ελιά, επιζητώντας την πιο βαθιά σκιά. Ο ήλιος τσουρουφλίζει πότε τον ώμο πότε μια άκρη ποδιού. Αλλάζω θέσεις, βάζοντας ένα ξερό χορτάρι στη σελίδα του βιβλίου όπου έχω φτάσει. Προχωρά πολύ γρήγορα το διάβασμα, το καταβροχθίζω το βιβλίο. Είναι η τελευταία μπλόφα – Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτωρία Μενδρινού.
Μόλις φτάσαμε εδώ, άπω ανατολή της Κρήτης,  στο σπίτι ενός φίλου, βούτηξα αμέσως από το τραπέζι της βεράντας όπου ήταν αφημένο το βιβλίο, στου οποίου το εξώφυλλο φιγουράρουν οι φάτσες της Μέρκελ και του Τσίπρα. Είχα έρθει με ένα ωραίο ευρωπαϊκό ερωτικό μυθιστόρημα, αποφασισμένη να «ξεκουραστώ», να ξεφύγω απ’ τα πολιτικά σκάνδαλα κι από την καθημερινή τριβή. Μα να που δεν γινόταν. Η πολιτική παραμονεύει παντού, ακόμα και στην άπω ανατολή της Κρήτης.
 
Έτσι, αλλάζοντας θέσεις κάτω απ’ την ελιά, διαβάζω βουλιμικά για την εποχή όπου κινδυνέψαμε να βγούμε από το ευρώ και, μάλλον, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τους ανθρώπους από τους οποίους κρεμόταν η τύχη της Ελλάδας, για τις ατελείωτες ώρες των διαπραγματεύσεων για το plan B του 2015…
Κάθε καλοκαίρι, ούτως ή άλλως, ξανάρχονται τα γεγονότα εκείνα στο μυαλό μου, η τρομερή αγωνία, οι αϋπνίες, οι ουρές στα ΑΤΜ. «Μην κάνεις έτσι, υπάρχει και η φύση», μου είχε πει τότε μια ψυχή. Λες, αν βγαίναμε από την Ευρώπη, να ’ταν η μόνη μας παρηγοριά; Το δροσερό αεράκι απ’ το βουνό, που φέρνει τη μυρωδιά του θυμαριού, τα κυματάκια της θάλασσας…
«Τι λες για τις υποκλοπές;» με ρώτησε πριν λίγες μέρες, σαρδόνια, η άλλοτε παρηγορήτρα ψυχή. Ευτυχώς απομακρύνθηκε μην περιμένοντας απάντηση. Τι να πω; Έχουμε περιπέσει σε θλίψη και αγωνία, και αυτό το καλοκαίρι. Τηλεφωνάμε ο ένας στον άλλον: «Τι λες; Πώς θα κυβερνηθεί η χώρα;». Ένας μικρός πανικός, που αντανακλά κάπως εκείνον τον μεγάλο του 2015. Πώς θα προκύψουν τώρα οι απαραίτητες συνεργασίες; Θα πάμε ξυλάρμενοι για μήνες; Και ποια θα είναι η τελική λύση; Μήπως κινδυνέψουμε ξανά;
Επίμονα όμως, είναι αλήθεια, περνά και μια άλλη σκέψη απ’ το μυαλό μου. Μήπως δεν είναι σωστό να πρυτανεύει στη σκέψη μας η ιδέα της κυβερνησιμότητας, ο φόβος του ακυβέρνητου σκάφους; Μήπως είναι η στιγμή να εστιάσουμε στο μεγάλο σκάνδαλο και μόνο σ’ αυτό; Κι ακόμα, μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβω τους «άλλους» και να λύσω το μέγα μυστήριο, το μέγα ερώτημα που κατέτρωγε τότε το μυαλό το δικό μου και όσων, προερχόμενοι από την Αριστερά, βλέπαμε την επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης του ’15 και τα δικά της σκάνδαλα, και βλέπαμε τους φίλους μας και πρώην συντρόφους μας να μην ασκούν κριτική, να μην απομακρύνονται από τον χώρο όπου είχαν επιλέξει να σταθούν; Ω, είχαν καταπιεί, αλήθεια, τόσα και τόσα!
Μήπως έχει έρθει λοιπόν η ώρα να τους καταλάβω; Ποιος ξέρεις αν κι εκείνοι δεν είχαν σπάσει τα τηλέφωνα απ’ τον θυμό τους το 2015; Ποιος ξέρει τι έλεγε η καρδούλα τους; Θυμάμαι κάποια χλωμά πρόσωπά τους τη στιγμή που προκηρύχθηκε το ακατονόμαστο δημοψήφισμα‧ ναι, ακόμα τους αγαπώ για εκείνη τη χλωμάδα…
Και μετακινούμαι κάτω απ’ την ελιά όσο πέφτει ο ήλιος. Τώρα διαβάζω για τους ηγέτες της Ευρώπης που κοιμόνταν πάνω στις μοκέτες κατά την περίφημη δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση, και πώς κινδυνέψαμε να φύγουμε από την Ευρώπη για 2,5 εκατομμύρια ευρώ (Ντόναλντ Τουσκ, αιώνια ευγνωμοσύνη που άπλωσες τις χερούκλες σου, έφραξες τον δρόμο της καταστροφής και είπες εκεί που έπρεπε «ως εδώ!»). Μυρμήγκια πότε πότε ανεβαίνουν πάνω μου και ρίχνουν καμιά δαγκωματιά, αλλά δεν τους δίνω σημασία.
Το ’χουν τα καλοκαίρια μας! Δεν μας αφήνουν να αναγαλλιάζουμε παρατηρώντας τον ίσκιο που κατεβαίνει στα απέναντι βουνά, το πλοίο που απομακρύνεται στο μούχρωμα, το τιτίβισμα των πουλιών – δεν μας αφήνουν να διαβάζουμε με την ησυχία μας τα ωραία, μεγάλα ευρωπαϊκά μας ερωτικά μυθιστορήματα.
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση