Κοιτίδα της νεωτερικότητας, του Διαφωτισμού, της Επανάστασης, της Δημοκρατίας, της Κομμούνας, του Μάη και της αποδόμησης και του μεταμοντερνισμού, αλλά και κοιτίδα αυτοκρατορίας, ιμπεριαλισμού, αποικιοκρατίας: άρα μια Γαλλική Τελετή είναι αναγκασμένη να συμπεριλάβει ή τουλάχιστον να μην αποκρύψει.

Πολύ περισσότερο που οι Ολυμπιακοί δίνουν την ευκαιρία στην κουρασμένη, διχασμένη Γαλλία να εκπέμψει λάμψη αυτοπεποίθησης, λάμψη μεγαλείου. 

Ο μεταμοντέρνος ιστορικός Πατρίκ Μπουσερόν, μέντορας της τελετής, πρότεινε τις λοξές υπαινικτικές εξεικονίσεις των μεγάλων αφηγήσεων, με εκτροπή από την αναμενόμενη κοίτη. Σκηνοθετικά-αφηγηματικά δεν πέτυχαν όλα, σε ένα αχανές σκηνικό πεδίο στο οποίο δεν είχε εποπτεία ούτε η αμήχανη τηλεοπτική κάλυψη.

Εντούτοις, όλοι θα θυμόμαστε την κομμένη κεφαλή της Μαρίας Αντουανέτας να συναντά το μέταλ και το πυρ και την όπερα, hommage στο Mad Max ( «The Lord Humungus! The Ayatollah of Rock and Rolla!») και στο Fifth Element, το όργιο με τον Απόλλωνα και τον Βάκχο, βγαλμένο από το Σατυρικόν, και τον λαμπαδηδρόμο-παρκουρίστα χωρίς πρόσωπο από το βίντεο-γκέιμ Αssassin's creed! Αυτή η συναίρεση του ιστορικού και υψηλού με την παρδαλή ποπ και την ροή κοινοτοπιών του Διαδικτύου ήταν η ραχοκοκαλιά της τελετής.

Βεβαίως, όπως σε κάθε ταχύ κερματισμένο πολυαφήγημα του καιρού μας, περίσσεψε η επιπολής κατάφαση στα εύληπτα ορθά χαρακτηριστικά· το ερωτικό-ηδονιστικό και το ριζοσπαστικό στοιχείο παραμερίστηκαν· εντέλει το ίδιο το θέαμα διεστάλη και επεβλήθη σαν φαντασμαγορία χωρίς αξιώσεις νοήματος. Όμως αυτό είναι το όριο μιας ολυμπιακής φιέστας οιονεί οικουμενικής, σε έναν κόσμο όπου η μόνη οικουμενικότητα είναι ο καπιταλισμός και το θέαμα.

Πηγή:  efsyn.gr/stiles/apopseis

 Η γαλλική αντιστροφή: η μετατροπή των Ολυμπιακών Αγώνων σε θρίαμβο του Διονυσιακού  του Δρ. Γιώργου Στείρη, καθηγήτη Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ