Ο κάθε Έλληνας που άκουσε την ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, που να το σημειώσουμε, είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο για Έλληνα πρωθυπουργό, σίγουρα κάτι θα έχει να πει, μιας και τέλεια δεν μπορείς να την πεις, που σημαίνει ότι και καλά σημεία είχε και μέτρια και κακά. Ήταν μια ομιλία που καλώς μίλησε για τις κοινές μας αξίες και πρόβαλλε επαρκώς τις θέσεις μας για την Κύπρο. Η σκέψη που μου γέννησε αυτό το επεισόδιο είναι απλή και ο καθένας μπορεί να την κάνει. Πέρα λοιπόν από τα θερμά χειροκροτήματα αν και όποτε έλθει η κρίσιμη ώρα να διαλέξουν οι Αμερικανοί ανάμεσα σε εμάς και στους Τούρκους είναι πιο πιθανό τους Τούρκους να υποστηρίξουν κι όχι γιατί είναι φιλότουρκοι αλλά γιατί σε προτεραιότητα έχουν τα συμφέροντάς τους. Ούτε κοινές αξίες, ούτε το διεθνές δίκαιο. Και την Τουρκία γιατί έχει μεγαλύτερο βάρος σε όλη αυτήν την γύρω περιοχή μας. Τους έχουν δηλαδή μεγαλύτερη ανάγκη συν το γεγονός ότι δεν είναι δεδομένοι όσο εμείς. Τι μπορούμε να κάνουμε; Ίσως πολλά ίσως και τίποτα. Το σίγουρο είναι ότι καλές βεβαίως οι συμμαχίες και όσο πιο ισότιμες είναι τόσο το καλύτερο, αλλά το βάρος της σωτηρίας μας πάντα στην τελική το έχουμε εμείς, από τις δικές μας επιλογές και πράξεις εξαρτάται.
Γνώμη. Προπάντων να κάνουμε συστηματικά και με επεξεργασμένο σχέδιο ότι μπορούμε ώστε να μην οδηγηθούμε σε ένα ξέφρενο θρίλερ εξοπλισμών, κάτι που θα γονατίσει για μια ακόμα φορά και τους δύο λαούς. Σε συνδυασμό με το να στήσουμε μια ευφάνταστη και πολυδιάστατη διπλωματία που στόχο θα έχει να περιορίσει στο ελάχιστο την υποστήριξη των Αμερικάνων προς τους Τούρκους όταν προκύψει. Θεωρώ αυτονόητο ότι θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες για διάλογο με τους Τούρκους. Ίσως μετά τον Ερντογάν να είναι πιο εύκολα να βρούμε μια καλή άκρη μαζί τους στα βασικά προβλήματα που υπάρχουν. Αυτά τα ωραία λόγια θα ακούγονται ευχάριστα στ'αυτιά μας και μες την αοριστία τους πείθουν πιο εύκολα. Όλοι όμως πιστεύω πως έχουμε επίγνωση ότι όπως πάντα τα μεγάλα ζόρια εμφανίζονται όταν πας ως κυβέρνηση και ως κράτος να τα υλοποιήσεις.
