Το απρόσμενο κλείσιμο του καναλιού άφησε μια πικρή γεύση στο κοινό του και ακόμη περισσότερο στους εργαζόμενους και για αυτόν το λόγο η συγκεκριμένη ανάρτηση από μέρους μου άργησε μια εβδομάδα, προκειμένου ο αποχαιρετισμός που συνηθίζουν οι δημοσιογράφοι σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι όπως πρέπει. 

Εγώ, λοιπόν, θα κρατήσω με πολύ γλυκό τρόπο μέσα μου τις ανθρώπινες σχέσεις που χτίσαμε με όλους τους συναδέλφους:

Την ομάδα του πολιτικού ρεπορτάζ, τα παιδια του ελεύθερου (που με φιλοξένησαν στην αίθουσα τους και με έμαθαν πάρα πολλά πράγματα), την αρχισυντάκτρια μας Eleftheria Koumandou , τον διευθυντή σύνταξης GKafat-Giannis Kafatos , τον Νίκος Ελευθερόγλου με τον οποίο "συγκρουόμασταν" καθημερινά (ο πιο δομημένος σχολιαστής της άλλης πλευράς), τους ανθρώπους της παραγωγής που τους ταλαιπωρούσαμε, τους υπόλοιπους δημοσιογράφους και τεχνικούς από το Δελτίο Ειδήσεων και τις εκπομπές.

Επίσης, τον διευθυντή μας, Χρήστος Μαχαίρας . Το κανάλι ήταν σε σημαντικό βαθμό προσωπικό του δημιούργημα. Προσωπικά για μένα είναι δάσκαλος και φίλος! Χαίρομαι που μπορώ να αναφέρω και τις δύο αυτές ιδιότητες και να τις εννοώ μετά και από αυτή τη συνεργασία μας. Κράτησα για να χρησιμοποιήσω στη συνέχεια περισσότερες συμβουλές, παρατηρήσεις και επισημάνσεις του από όσες πιστεύει... Ελπίζω και αυτός να διδάχτηκε μερικά πράγματα από εμένα τώρα που εγώ κάπως μεγάλωσα! 

Ωστόσο, υπάρχουν δύο άνθρωποι τους οποίους ξεχωρίζω και για τους οποίους νιώθω απέραντα τυχερός που συνεργαζόμουν μαζί τους καθημερινά. Δύο σπάνιους φίλους και εξαιρετικούς δημοσιογράφους. Ο ένας είναι ο αρχισυντάκτης του Γεγονότα 2.0, Giwrgos Bairamoglou , που από αρκετά μικρός μας έχει δείξει ότι χωρίς καμία αμφιβολία μπορεί να γίνει κορυφαίο επιτελικό στέλεχος στα ΜΜΕ. Ο άνθρωπος που θέλει κάθε παρουσιαστής να του ετοιμάζει την εκπομπή και να τον έχει στο ακουστικό του. Ο άλλος είναι ο Giorgos Melingonis , που προσωπικά πιστεύω πως είναι ο καλύτερος δημοσιογράφος της γενιάς μας και ωριμάζοντας και δουλεύοντας πάρα πολύ σκληρά μετατρέπεται σε εμβληματική προσωπικότητα αυτής της δημοσιογραφικής γενιάς, η οποία πασχίζει να βρει τον δρόμο της ξεπερνώντας άπειρες δυσκολίες.

Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφέρω πως, για όσο κράτησε το εγχείρημα, η διοίκηση και ιδιοκτησία του σταθμού στήριξαν ουσιαστικά την προσπάθεια των δημοσιογράφων και των τεχνικών. Ότι κι αν συνέβη στο τέλος δεν αναιρεί πως μας είχε δοθεί η δυνατότητα να κάνουμε τη δουλειά μας σε καλές συνθήκες με αρκετά ήσυχη τη συνειδηση μας. Και αυτό ήταν κάτι σημαντικό.

ΥΓ. Στο μιντιακό τοπίο κυριαρχούν όλο και περισσότερο 3 πράγματα: Ο συντηρητισμός, η προχειρότητα και η έλλειψη κριτικής διάθεσης στην εξουσία. Παρόλα αυτά, για μερικούς ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά είναι διατηρώντας την αξιοπρέπεια μας!!!