Ο κύριος Γιάννης Χριστοφορίδης εργάζεται στην «Υπηρεσία Πρασίνου» του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, οπότε είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσει στο ερώτημα. Μέσα από την συνέντευξη που μας έδωσε, μάθαμε ότι είναι υπεύθυνος για τη συντήρηση του πρασίνου,  ενός εκ των τριών τομέων που χωρίζεται η υπηρεσία αυτή στο δήμο μας. Πιο απλά καθοδηγεί το προσωπικό για τις εργασίες που χρειάζονται να γίνουν στον τομέα αυτόν.

Σύμφωνα με μια μελέτη/ έρευνα που είχε γίνει, ο δήμος μας έχει γύρω στα 440 στρέμματα πράσινο. Θα μπορούσε να είναι και περισσότερα και πιο φροντισμένα. Σε κάθε περιοχή , σε κάθε Δήμο,  η ποιότητα και η ποσότητα του εξαρτώνται από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή. Αν, αυτή το θεωρεί σημαντική την υπόθεση του πράσινου, θα το αναπτύξει και θα το φροντίσει βάσει συγκεκριμένου πλάνου. Πάντως, τα τελευταία 16-17 χρόνια το πράσινο στον δικό μας δήμο μειώνεται συνεχώς

Βέβαια, ο δήμος μας έχει ελλείψεις. Για τις δουλειές που πρέπει να γίνονται, χρειάζονται 110 άτομα. Προς το παρόν υπάρχουν τα 40. Κι από αυτούς, πολλοί αγαπούν τη δουλειά τους και την κάνουν με μεράκι, ενώ υπάρχουν κι άλλοι που έχουν την νοοτροπία του ‘’δημοσίου υπαλλήλου’’. Μια λύση θα ήταν οι προσλήψεις με την προοπτική της μονιμότητας, όμως, τέτοιες έχουν να γίνουν από το 1996. Διότι, ο μόνιμος εργαζόμενος είναι αυτός που αναπτύξει την νοοτροπία πως αυτό που φυτεύει και φροντίζει πρέπει να μείνει.

Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Ο δήμος αναθέτει το έργο της ανάπτυξης του πρασίνου σε ιδιώτες. Κατά κανόνα, τα πλάνα που παρουσιάζουν είναι υπερβολικά, χωρίς μακροπρόθεσμα αποτελέσματα και πιο ακριβά από όσο θα έπρεπε. Χρησιμοποιούν πολλά και ακριβά φυτά που δεν μπορούν να ριζώσουν και να αναπτυχτούν στην περιοχή μας. Το αρδευτικό σύστημα αποτελείται από φτηνά υλικά που χαλάνε σύντομα. Όλα γίνονται για το κέρδος και τα για τα μάτια του κόσμου, ενώ τίποτα δεν διαρκεί.

Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, οι πολίτες παίρνουν τηλέφωνα και παραπονιούνται ότι έχει δημιουργηθεί μια ζούγκλα έξω από τα σπίτια τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που ρίχνουν το φταίξιμο στα δέντρα, ζητώντας  παράλογα πράγματα και καταφεύγοντας σε παράλογες ερμηνείες. Γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τη φυσική ανάπτυξη των φυτών ή τις απαιτήσεις τους. Δεν υπάρχει η, ας το πούμε, οικολογική συνείδηση ή τουλάχιστον μια στοιχειώδης αγάπη για τα φυτά.

Από μέρους της υπηρεσίας πρασίνου γίνονται προσπάθειες. Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα, είναι η ενημέρωση του κοινού. Παλαιότερα, δίνονταν ενημερωτικά φυλλάδια στους δημότες με το τι χρειάζεται ένα φυτό, ή αν το θελήσουν τι μπορούν να κάνουν εκείνοι.

Πρόσφατα, διοργανώθηκε μια δεντροφύτευση. Αυτοί που έλαβαν μέρος ήταν εργαζόμενοι στο δήμο και κάποιοι γνωστοί τους, γύρω στα 20 άτομα. Δεν υπήρξε σωστή ενημέρωση σε σχολεία, σε φορείς και στον απλό κόσμο. Η δεντροφύτευση έγινε χάρη σε λίγους, αλλά η τύχη των δέντρων είναι άγνωστη. Κάποιοι πρέπει να τα πότισαν, άλλα δεν είναι σίγουρο αν έγινε σωστή φροντίδα και αν θα εξακολουθεί να γίνεται.

Η δική μου μεγάλη απορία ήταν σχετικά με τα φυτά που υπεραναπτύσσονται στις νησίδες ανάμεσα στις μεγάλες λεωφόρους. Καθημερινά, προσπαθώ να περάσω με ασφάλεια τη Γρηγορίου Λαμπράκη, αλλά η θέα των αυτοκινήτων χάνεται πίσω από τη ζούγκλα. Ο κ. Χριστοφορίδης με ενημέρωσε ότι την ευθύνη τους την έχει το παλιό ΥΠΕΧΩΔΕ και νυν ΥΠΕΚΑ, επειδή οι λεωφόροι διασχίζουν πολλούς δήμους.

Τελικά στον Δήμο μας, πράσινο υπάρχει και δεν υπάρχει! Σίγουρα δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό να το φροντίζει και, φυσικά, όπως πάντα, σωστή ενημέρωση. Αν, αυτή κατάσταση συνεχιστεί, τα δέντρα και οι ανακουφιστικές σκιές τους, όπως και η δροσιά που μας προσφέρουν θα συνεχίσουν να μειώνονται. Και αυτό προφανώς δεν θα είναι καλό για κανέναν που κατοικεί, εργάζεται και κυκλοφορεί σ’αυτόν το Δήμο.