Το 1916, οι εργάτες προσπάθησαν να δημιουργήσουν σωματείο. Η εταιρεία απέλυσε πέντε εργαζόμενους που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση του σωματείου και εκτόξευσε απειλές απόλυσης προς όσους ήθελαν να γραφτούν.  

Στο εργοστάσιο βρίσκονταν και ένοπλοι μπράβοι, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε αιματηρά επεισόδια κατά εργατών. Κατώτερα στελέχη (προιστάμενοι κλπ) της εταιρείας έκαναν μέχρι και σωματικές έρευνες σε εργάτες προσπαθώντας να βρουν τεκμήρια συμμετοχής στο Εργατικό Κέντρο! 

Έγιναν κινητοποιήσεις και-παρα τις αντιδράσεις της εταιρείας και των μετόχων της-οι εργάτες κατάφεραν να δημιουργήσουν το σωματείο και να εκλέξουν την πρώτη διοίκηση του. 

Αργότερα, η εταιρεία εξασφάλισε φτηνό εργατικό δυναμικό από εξαθλιωμένους πρόσφυγες που είχαν έρθει στη χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι περίπου 800 οικογένειες από την Ουκρανία κατοικούν στη Δραπετσώνα και "δουλεύουν στα Λιπάσματα, στο Τσιμεντάδικο και αλλού, με 8-15 δρχ. μεροκάματο, όσα δηλαδή θέλει ο αφέντης για πούρα!" έγραφε, ήδη από τις 24 Απριλίου 1922, ο "Ριζοσπάστης". 

Με ληστεία των εργατών, η εταιρεία παρουσιάζει άνθηση και γίνεται ακόμα πιο ισχυρή,αντλώντας κεφάλαια από το Χρηματιστήριο, όπου διαπραγματεύεται η μετοχή της, αλλά και από τη λειτουργία της ως… παρατράπεζα. H εταιρεία δέχεται προθεσμιακές καταθέσεις σε δραχμές, λίρες, δολάρια ή χρυσό, προσφέροντας επιτόκιο ανάλογα με τη διάρκειά τους. Μάλιστα, διαφημίζει ότι οι τόκοι απαλλάσσονται από φορολογία. 

Το προνόμιο να "δανείζεται" από τον κόσμο και μάλιστα με φοροαπαλλαγή τής δόθηκε το 1926 με νομοθετικό διάταγμα, στη διάρκεια της δικτατορίας Πάγκαλου (ΦΕΚ 80/5-3-1926), με το αιτιολογικό της ενίσχυσης της…γεωργίας! 

Τα κέρδη της εταιρείας αυξάνονται αλματωδώς και το διάστημα 1932-33 φτάνουν στα 132 εκατομμύρια δραχμές! ("Ριζοσπάστης", 21.6.1933). 

Οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες έλιωναν οι εργάτες, οι εργάτριες (πολλοί ήταν μικρά παιδιά) περιγράφονται ως εξής: "Η δουλειά μέσα στο εργοστάσιο είναι κάτι περισσότερο από σκυλίσια. Οι εργάτες δουλεύουν 10 ολόκληρες ώρες και παραπάνω πολλές φορές και παίρνουν 25-40 δραχμές..Οι γυναίκες και τα ανήλικα αγόρια και κορίτσια παίρνουν 15-25 δρχ. για όλη τη μέρα. 

Η νυχτερινή δουλειά υπολογίζεται με το ίδιο μεροκάματο και είναι υποχρεωτική για όλους επί ποινή διωξίματος..ούτε φόρμες παραχωρούνται σ’ όσους δουλεύουν στα τμήματα αυτά και καίνε από τα δηλητήρια τα ρούχα τους..

...ακόμα και το σχετικό γάλα, που επιβάλλεται να πίνουν οι εργάτες, όταν μπαίνουν ή βγαίνουν από τη δουλειά, ο Κανελλόπουλος δεν το παραχωρεί...κυριολεκτικά λιώνουν ζώντας μέσα σε μια αφόρητη ζέστη που υπάρχει παντού. Είναι αληθινή κόλαση...τα σπλάχνα τους καίγονται από το φύσημα. Τρεις πέθαναν απ’ αυτή τη δουλειά. 

Γίνεται δουλειά εντατική για να βγαίνει μεγάλη παραγωγή και να πλουτίζει ο Κανελλόπουλος. Στο τμήμα υδροχλωρικού νιτρικού οξέος οι εργάτες είναι σχεδόν σκελετοί και κίτρινοι" (Ριζοσπάστης 1929-1933). 

Σαν σήμερα, 10 Ιουλίου 1929, οι εργάτες κατέβηκαν σε απεργία. Η εταιρεία "απάντησε" με 120 απολύσεις. Αστυνομία και μπράβοι της εταιρείας ανοίγουν πυρ κατά των απεργών, σκοτώνουν τον εργάτη Αγαθαγγέλου και τραυματίζουν δεκάδες. 

Οι αρχές "εξαφάνισαν"τον νεκρό. Δεκάδες εργάτες συνελήφθησαν, 30 παραπέμφθηκαν σε δίκη ενώ 11 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές. 

Oι κινητοποιήσεις των εργατών ενάντια στις άθλιες συνθήκες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια.

Σ.Δ. Στοιχεία από τη Βικιπαίδεια για τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα. 

Το εργοστάσιο Λιπασμάτων της Δραπετσώνας ήταν βιομηχανική μονάδα της ανώνυμης ελληνικής εταιρείας Χημικών προϊόντων και Λιπασμάτων ("Α.Ε.Ε.Χ.Π.Λ.") του οποίου η κατασκευή ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1910. Ήταν χτισμένο σε παραθαλάσσια περιοχή, μεταξύ ενός λιμενοβραχίονα («Κράκαρη») και του όρμου των "Σφαγείων", στη βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας. Από την έναρξη της λειτουργίας του από το Νικόλαο Κανελλόπουλο έως και το 1946 που αγοράσθηκε από τον Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, το εργοστάσιο κυριαρχούσε στην οικονομική ζωή της περιοχής. Υπέστη μεγάλες ζημίες την περίοδο του Β΄ Π.Π., αλλά παρέμεινε εν λειτουργία και τη δεκαετία του ’50 γνώρισε νέα, μεγάλη άνθηση. Στα 1993 η εταιρεία υπήχθη στη διαδικασία της εκκαθάρισης, το εργοστάσιο πέρασε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας, ωστόσο το 1999 έπαυσε οριστικά να λειτουργεί. Σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης εγκατάλειψης. Πέντε δήμοι της περιοχής ζητούν την ανάπλαση και απόδοσή του ως χώρου αναψυχής για τους κατοίκους, οι οποίοι παλαιότερα υπέφεραν από την δραστηριότητά του. 

Εν τέλει, ο ενιαίας χώρος γύρω από τις εγκαταστάσεις αξιοποιήθηκε και δημιουργήθηκε ο "Πολυχώρος Λιπασμάτων", με χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας, προσβάσιμο από όλους τους πολίτες. Η ιδιοκτησία της έκτασης των 240 στρεμμάτων ανήκει στην Περιφέρεια Αττικής- Δήμος Κερατσινίου Δραπετσώνας, όμως η Εθνική έχει προσφύγει στο ΣτΕ όπου αναμένεται η απόφασή του εδώ και έξι χρόνια. 

Εδώ υπάρχει ένα λάθος στη Βικιπαίδεια. Ο "Πολυχώρος Λιπασμάτων", που είναι 86 στρέμματα, ουδεμία σχέση έχει με τα Λιπάσματα. Της παραθαλάσιας αυτής περιοχής η χρήση της ανήκε στον ΟΛΠ και παραχωρήθηκε για 50 χρόνια στο Δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας το 2016 όταν πουλήθηκε ο ΟΛΠ στην Cosco.