Μετά από λίγο μου ήρθε στο μυαλό ένα, ας το πούμε ποίημα, του Ρενέ Σάρ. Έψαξα, το βρήκα και νάτο: "Σε κάθε γεύμα που παίρνουμε μαζί καλούμε την ελευθερία να καθήσει. Το κάθισμα μένει αδειανό αλλά η θέση της είναι στο τραπέζι".

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με το ότι έτσι όπως μεγαλώνουμε, νιώθουμε το λιγότερo άβολα όταν συναντάμε πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις και ιδέες που διαφέρουν από αυτά που έχουμε μάθει ότι είναι φυσιολογικά, κανονικά, καλά. Όμως έστω και μειοψηφικά πάντα υπάρχουν όλα αυτά και όλοι αυτοί που ξεφεύγουν από τους κανόνες. Αυτό που μου βγαίνει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι ότι είχα μία έστω και οριακή αποδοχή των διαφορετικών, των αλλιώτικων, μια κλίση προς το ανοίκειο, που κακά τα ψέμματα αγνοώ πως φτιάχτηκε. Με τα χρόνια και με τον τρόπο που έζησα, αυτή η πλευρά μου πιστεύω πως ενισχύθηκε. Λένε οι ειδικοί πως οι συνδυασμοί πολλών παραγόντων, ορατών κι αοράτων, είναι αυτοί που επηρεάζουν όλους μας κι άλλοι γίνονται επιρρεπείς στην αποδοχή κάποιων στερεότυπων της εποχής τους, ενώ άλλοι όχι και τόσο. Όσο για τις καταστάσεις που έζησα και τις φάσεις που πέρασα με αυτούς τους συνανθρώπους μου που ξέφευγαν, ήταν ενδιαφέρουσες και γενικά γόνιμες. Αλλά έχω την υποψία πως θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα. Όμως όπως λέει ο Σαρ, το κάθισμα είναι αδειανό, για όλους μας. Πιστεύω πως θα είναι καλύτερα για τον κόσμο αν αυξάνονται παντού οι άνθρωποι που είναι ανοιχτοί στο ιδιόμορφο, που πλησιάζουν με ειλικρίνεια οτιδήποτε ξεφεύγει από τις συνήθειές τους, που δοκιμάζουν εμπειρίες όταν τους κινητοποιούν πηγαία συναισθήματα και γνήσια περιέργεια. Συνήθως μία καλή παιδεία ανοιχτών οριζόντων βοηθάει προς αυτή τη κατεύθυνση. Και ίσως αυτή η στάση μας πείσει την Ελευθερία να μας κάνει τη χάρη και να έρχεται που και που ευδιάθετη στο τραπέζι μας.

Πατώντας    εδώ    θα σας παρουσιαστεί το άρθρο του κ.Βαρουχάκη.