Όσο περνούν τα χρόνια είναι λογικό όλο και πιο πολύ να πείθονται αυτοί που παρακολουθούν την πολιτική ζωή ότι είναι σχεδόν αδύνατο όχι μόνο οι κυβερνήσεις που δεν εκλέγονται αλλά κι αυτές που εκλέγονται έστω και κάθε τέσσερα χρόνια, να αποφασίσουν με συγκεκριμένα μέτρα να περιορίσουν τις οικονομικές ανισότητες παρόλο που είναι απίθανο να μην έχουν υπόψη τους τα καλά που θα προκύψουν για την πλειονότητα του κόσμου σε όλο το φάσμα της ζωής του.

Μου κάνει εντύπωση πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι της  πολιτικής εξουσίας φαίνεται ότι δεν φοβούνται την πιθανότητα κάποτε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και να προκύψει ένα τσουνάμι που θα σαρώσει τα πάντα τους μην αφήνοντας τίποτα όρθιο. Που άραγε δεν φοβούνται γιατί πιστεύουν ότι ο αυταρχισμός τους θα τους σώζει ακόμα και όταν με τις απίστευτες οικονομικές παρανομίες τους η κατάσταση βαίνει συνεχώς εις βάρος των πολλών; Αυτό πάντως που φαίνεται από τις πράξεις τους είναι ότι δεν φοβούνται ότι κάποτε θα έρθει η στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θα αρχίσει να διεκδικεί στην πράξη, όλο και πιο μαζικά, ένα είδος ισότητας που θα έχει ως αιχμή του δόρατος τη δίκαια κατανομή του πλούτου που παράγει. Η Ιστορία όμως μας διδάσκει πως αν και εν πολλοίς καλά κάνουν και δεν φοβούνται μιας και είναι αποφασισμένοι να φοβίζουν τον κόσμο, εν τούτοις δεν είναι αδύνατο κάποτε να αρχίσει να γυρίζει ο φτωχός τον τροχό του. 

Όσο για το πασίγνωστο αμπελοφιλοσοφικό απόφθεγμα πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, ένας ήπιος και πιο κοντά στην αλήθεια της ζωής αντίλογος υποστηρίζει πιο πειστικά, πως θέλουμε δε θέλουμε το χρήμα είναι που βοηθάει στο να δημιουργούνται από τους ανθρώπους πολλές από εκείνες τις απαραίτητες προϋποθέσεις, όχι μόνο για να επιβιώνει ένας μεγάλος αριθμός αλλά και να ευτυχεί σ'αυτήν την μοναδική ζωή που του αναλογεί, να ευτυχεί όπως φυσικά αντιλαμβάνεται ο καθένας την ευτυχία του. 

Αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή.

Η OXFAM είναι μία διεθνής μη κυβερνητική οργάνωση για την καταπολέμηση της φτώχειας. Πρόσφατα έδωσε στην δημοσιότητα την έκθεσή της για το 2020. Το συμπέρασμα αυτής της έρευνας είναι πως οι λίγοι πλούσιοι του κόσμου κατόρθωσαν να αυξήσουν τις περιουσίες τους, διευρύνοντας περαιτέρω τις ανισότητες με τον υπόλοιπο πληθυσμό στο πλανήτη. Υπογράμμισε επίσης πως «Για τους 1.000 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο οι περιουσίες τους μέσα σε μόλις εννέα μήνες επανήλθαν σε επίπεδα ρεκόρ, την ίδια στιγμή κατά την οποία οι φτωχότεροι θα χρειαστούν πάνω από δέκα χρόνια για να συνέλθουν από τον αντίκτυπο  της υγειονομικής και της συνεπακόλουθης οικονομικής κρίσης». Μιλώντας δε σε παγκόσμια κλίμακα, οι δισεκατομμυριούχοι είδαν τις περιουσίες τους να αυξάνονται κατά 3,9 τρισ. δολάρια από τη 18η Μαρτίου ώς την 31η Δεκεμβρίου 2020, σύμφωνα με την Oxfram της οποίας οι  υπολογισμοί βασίζονται στα στοιχεία του αμερικανικού περιοδικού Forbes και της ελβετικής τράπεζας Crédit Suisse. 

Οι ανισότητες και το εισοδηματικό χάσμα οξύνονται, όπως γίνεται ορατό και η Oxfam φέρνει στο προσκήνιο τις προτάσεις των οικονομολόγων Τομάς Πικετί και Γκαμπριέλ Ζικμάν για να αυξηθούν δηλαδή οι φορολογικοί συντελεστές για τους πλουσιότερους. Η φορολόγηση των ζάπλουτων διευκρινίζει η Oxfam μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, από τους συντελεστές επί της περιουσίας και των χρηματοοικονομικών συναλλαγών έως την επιβολή μέτρων για την εξάλειψη της φοροδιαφυγής, όπως αναφέρεται στην έκθεση.

Πατώντας  εδώ  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή κι  εδώ  το άρθρο της Ελευθερίας Κούρταλη που έγραψε με βάση τις ώρες που πρέπει να δουλέψουν οι εργαζόμενοι σε 22 Ευρωπαϊκές χώρες για να κερδίσουν όσα ο Έλον Μασκ, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο το 2020, σε ένα λεπτό. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως ένας Έλληνας εργαζόμενος με ετήσιο μισθό €17. 592 πρέπει να εργαστεί 44 χρόνια και 5 μήνες, όταν η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση του σχετικού πίνακα. Σκέτη απελπισία αυτές οι συγκρίσεις, που αν όμως παράγουν όχι ηττοπάθεια και παραίτηση αλλά σκεπτόμενη οργή, καλό είναι να κυκλοφορούν ευρέως. Φαντάζεστε ας πούμε όλα τα δελτία ειδήσεων όλων των καναλιών για ένα μήνα να κάνουν μία ολιγόλεπτη αναφορά σ'αυτόν τον πίνακα; Δεν θα αρχίσει σιγά σιγά ο κόσμος να συζητάει το θέμα, να ψάχνει να μάθει γιατί συμβαίνει αυτή η αδικία και πως, αν όχι να σταματήσει, τουλάχιστον να μετριάζεται;