Την ώρα εκείνη κρεμόταν μία σακούλα, αλλά σε δευτερόλεπτα ένας περαστικός την ξεκρέμασε, κοίταξε μέσα της, την πήρε κι έφυγε. Ρώτησα ένα πρωινό γκαρσόνι, λίγα ήξερε. Μάλλον ο Δήμος τα έχει στήσει, μου είπε. Περνάνε κάποιοι κάτοικοι από εδώ γύρω, αφήνουνε σακούλες και πακέτα και μετά κάποιοι άλλοι πιο βιαστικοί τα παίρνουμε. Έχω ακούσει πως έχει και σε άλλα σημεία.

Το έψαξα και βρήκα κάποιες πληροφορίες ακόμα. Η έξυπνη αυτή ιδέα ανήκει στην ιστορικό τέχνης και εικαστικό κα.Ελένη Πολυχρονάτου. Συμμετείχαν δέκα εικαστικοί που κατασκεύασαν αυτές τις δώδεκα, ας πούμε, κρεμάστρες. Από ξύλο, μέταλλο ή ανακυκλώσιμα υλικά. Το ύψος τους είναι έως 1.80 και μπορούν να αποσυναρμολογηθούν με πολλούς τρόπους. Επίσημα ονομάζονται «το σύμβολο της αμοιβαιότητας» και όπως είναι φανερό λειτουργούν ως τόποι συγκέντρωσης και ανταλλαγής αγαθών. Εκεί ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει ό,τι χρειάζεται και ν’αφήσει ό,τι δεν έχει πια ανάγκη. Είναι φανερό πως οι κρεμάστρες παίζουν κι αυτές ένα μικρό ρόλο στην διαμόρφωση ενός κλίματος προσφοράς και συμπεριφορών που έχουν να κάνουν με την αξία της αλληλεγγύης και καταφέρνουν και  ξεπερνούν την αναπόφευκτα ανισότιμη σχέση αυτών που εμπλέκονται σε φιλανθρωπίες.

Πέρα από αυτά, όπως υποστηρίζει η κα. Πολυχρονάτου, οι κρεμάστρες είναι και μία χειροπιαστή εφαρμογή, ένα σύμβολο, της θεωρίας εκείνης που υποστηρίζει πως η τέχνη μπορεί να είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας. Δεν υπάρχει κανένας χρηματοδότης και είναι σαν να μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει και η λιτή τέχνη που μπορεί να είναι προσιτή στον καθένα μας.

Ο δήμος Κορυδαλλού αγκάλιασε αυτήν την ιδεά, υπέδειξε τα δώδεκα σημεία για να στηθούν τα έργα, συνέβαλε στην ενημέρωση του κοινού, ενώ κάθε Τετάρτη πραγματοποιεί διανομή φαγητού δίπλα σ’αυτά τα έργα. Οι καλλιτέχνες της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών που χάρισαν τα έργα τους ήταν οι: Αρβανίτη Ζωή, Βλατή Πολυάννα, Ευθυμίου Τζίμης, Λοΐζος Λοΐζος, Μεθιμάκη Μαρία, Pili Ellena, Σαρταμπάκου Αφροδίτη, Σουβατζόγλου Στέφανος, Τσιανζής Δημήτρης και Χωριατέλλης Γιάννης. Τα έργα αυτά στήθηκαν τέλη Μαρτίου στον Κορυδαλλό και από τον Ιούνιο ο δήμος Αθηναίων θα κάνει κι αυτός το ίδιο.

Αυτό πάντως που φαίνεται σιγά σιγά να απελευθερώνει ή να ενεργοποιεί η μνημονιακή εποχή μας είναι κάποιες απλές ιδέες που επιζητούν ένα ρόλο σε σχέση με τις στοιχειώδεις ανάγκες της κοινωνίας μας. Η κίνηση αυτή με τις κρεμάστρες, όπως κι άλλες παρόμοιες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, αποπνέουν κάτι από το γνωστό μας  η πενία τέχνας κατεργάζεται. Είναι αισιόδοξο που για μια άλλη φορά αποδεικνύεται πως ο άνθρωπος έχει πλευρές που μπορεί και να εκπλήσσουν ακόμα και τον ίδιο. Πλευρές που δεν υποτάσσονται στο δεδομένο, στο μοιραίο και προσπαθούν να μην είναι καθ'ολοκληρία στην υπηρεσία της φανερής και κρυφής ιδιοτέλειάς του. Αυτές οι αθέατες πλευρές είναι που τσιμπάνε, ιδιαίτερα όταν τα αδιέξοδα της ζωής μας είναι όπως τώρα παντού. Τότε οι κάθε λογής δυσκολίες γίνονται, μ'ένα μυστήριο τρόπο, η πρόκληση για λύσεις πρακτικές ή πνευματικές που εν δυνάμει αφορούν όλους μας. Αυτή η διαθεσιμότητα που πυροδοτεί μια απρόσμενη επινοητικότητα, μπορούμε να πούμε πως είναι από τις καλές στιγμές αυτού του είδους που ονομάζεται άνθρωπος. Είναι ο ίδιος που δημιουργεί όλες αυτές τις καταστροφικές καταστάσεις που τις πληρώνουν οι πολλοί ακριβά.