Έχουμε πέσει αρκετές φορές, μία μάλιστα σε κατηφόρα πάνω σε χιόνια, μου έχει μένει αξέχαστη. Και φυσικά έχουμε κτυπήσει, ως και ρήξη χιαστών πάθαμε εδώ στις γραμμές του τρένου στο πλάι του Άη Διονύση. Ούτε του παπά δεν το έχουμε πει που τρεις τέσσερις φορές στο τσακ γλυτώσαμε από του χάρου τα δόντια. Αλλά έχουμε πει πολλά "σ'ευχαριστώ" στη βοήθεια που μας πρόσφεραν αφιλοκερδώς καβαλάρηδες ομόσταυλοι όποτε χρειάστηκε. 

Για το παπάκι μου μιλάω, Honda C-50 παπακαλώ, ξέρετε απ'αυτά τα αθάνατα. Πολλές φορές στα φανάρια μου έχουν απευθυνθεί άγνωστοί μου, λέγοντας μου πως κι αυτοί έχουν ένα τέτοιο στο σπίτι τους καλά φυλαγμένο, θεωρώντας το αντίκα. Και μετά παίρνουν φόρα και του πλέκουν το εγκώμιο. Κάποιες φορές ήχησαν τα λόγια τους στ'αυτιά μου ποιητικά.

Για το αθάνατο κυριολεκτώ. Ήταν εκείνες οι εποχές που ιδιαίτερα οι γιαπωνέζικες εταιρείες είχαν ως βασικό κριτήριο της κατασκευής των προϊόντων τους την  αντοχή μέσα στο χρόνο. Παρόλο που τα χέρια μου δεν πιάνουν, με τις μηχανές δυσκολεύομαι και γενικά δεν τις φροντίζω, το παπάκι μου μακροημερεύει. Ένα σέρβις κάθε εννιά περίπου μήνες του κάνω. Και μια γενική "ανακαίνιση" με τις συνακόλουθες μετατροπές τότε που μου το είχαν κλέψει.

Είχα στεναχωρηθεί πολύ, γιατί είμαι άνθρωπος που εκτός από τους ανθρώπους δένομαι και με κάποια πράματα. Και το παπάκι μου είναι ένα απ'αυτά. Έγραψα μάλιστα και κάποια στιχάκια προς μελοποίηση. Αν μου έβγαιναν και μουσικές συνθέσεις θα το είχα κάνει τραγούδι και είμαι σίγουρος ότι θα γινόταν μεγάλο σουξέ διότι ήταν πηγαίο. 

Με τα χρόνια έχουμε φτιάξει μια σχέση, που, τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει σε κάποια σημεία με τις καλές μακροχρόνιες σχέσεις των ανθρώπων, απ'αυτές που ο ένας ξέρει τα χούγια του άλλου, τα ευαίσθητα σημεία του και η αμοιβαία φροντίδα είναι βουτηγμένη σε μια αγάπη που βαθαίνει σαν το παλιό κρασί. Τότε λοιπόν που μου το κλέψανε και παρόλο που κυκλοφορώ φίφτυ φίφτυ μηχανάκι - πόδια, δεν το αποφάσιζα να αγοράσω καινούργιο. Ότι έψαχνα, έψαχνα. Αλλά το ένα μου μύριζε το άλλο μου ξίνιζε και κανένα δεν μου το θύμιζε. Και βέβαια ο πραγματικός λόγος που διαρκώς το ανέβαλλα ήταν το δικό μου. Δυσκολευόμουν να το διώξω από το μυαλό μου και ήλπιζα ότι κάτι θα γίνει, αν και όλες οι ιστορίες που άκουγα ήταν αποκαρδιωτικές. Ώσπου έγινε το θαύμα και μετά από αρκετούς μήνες βρέθηκε σε κακά χάλια στα Καμίνια. Τότε ο επί της Αναπαύσεως Αντώνης μας ο χρυσοχέρης επιχείρησε τη ριζική αναβάθμισή του κάνοντας νια τη γριά.

Τι μ'έπιασε σήμερα και δημοσιοποίησα στοιχεία από τα προσωπικά μου δεδομένα; Θυμήθηκα ένα αφιέρωμα που διάβασα πριν μια βδομάδα για τα παπάκια. Δημοσιεύτηκε στην ΕτΣ στις 18.9 γραμμένο από τον Δημήτρη Φαναριώτη και με τον τίτλο " Είναι σκυλιά, αλλά τα λένε...παπιά" - εδώ   και μου βγήκε να πω και τα δικά μου.

Και τα στιχάκια

ΜΟΥ  ΚΛΕΨΑΝΕ  ΤΟ  ΜΗΧΑΝΑΚΙ

Μου κλέψανε το μηχανάκι

κάποιος θα το’ χε πιο ανάγκη

άνεργος να ‘ναι ή πρεζόνι,

η λύπη φίλε με κατατρέχει, 

απ’το ογδόντα και πως αντέχει

της πόλης το φρικτό καψόνι,

μου έκλεψες το μηχανάκι

να το φροντίζεις με μεράκι.

Μου κλέψανε το μηχανάκι

κάθε τα μαύρα μου τα χάλια

μ’ έπαιρνε το τρελό παπάκι

σε μέρη όμορφα στην πόλη

σα φιλαράκι περιβόλι

φυσούσε μέσα μου αεράκι

ξανά γινόμουνα παιδάκι

αχ να σε βρω σαραβαλάκι.