Κ.Τζούμας: 

● Ως θεατής αγαπάς το σινεμά. Το θέατρο επίσης;

Μου αρέσει περισσότερο το σινεμά επειδή μπορώ και πηγαίνω ό,τι ώρα να ’ναι. Χώνομαι μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, δεν θέλω παρέα. Το θέατρο θέλει ειδική προετοιμασία, να βρεις ανθρώπους να το δείτε μαζί. Είναι αναντικατάστατο: συμβαίνει μόνο εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια σου, είναι ζωντανό, αναπνέει.

 .........................................................................................................................................................................................

Θα ήθελα να μένω σε μια σουίτα ενός ξενοδοχείου, να αναλάβει κάποιος επί 24ώρου βάσεως το φαγητό μου, την περιποίηση κ.λπ. Δεν με ενδιαφέρουν ούτε τα κοινόχρηστα ούτε ο από κάτω. Εκτός αν με ενδιαφέρει ερωτικά.

 Δ. Σαββόπουλος

— Ποια δίψα σου μένει ακόμη αξεδίψαστη; Η δίψα για λίγη γαλήνη. Είναι μια παραδείσια κατάσταση που την έχω ζήσει κατά καιρούς για λίγες μόνο στιγμές. Γι’ αυτό ξέρω καλά την έλλειψή της. Συνήθως είμαι αγχωμένος, ανήσυχος. Κοιμάμαι δύσκολα. Διψώ για έναν καλό ύπνο.

— Ο δικός σου εσωτερικός εχθρός ποιος είναι; Ο θυμός. Παλιότερα δεν μπορούσα πολλές φορές να τον ελέγξω. Έχω φερθεί απαξιωτικά, έχω προσβάλει ανθρώπους. Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό. Όταν τους ξαναβρίσκω μπροστά μου, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, τους ζητάω συγγνώμη.

Τ.Στάινερ ● Μιλάτε για την ουτοπία και για το αντίθετό της, τη δικτατορία της βεβαιότητας; Πολλοί λένε ότι οι ουτοπίες είναι ανοησίες. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι ζωτικής σημασίας «ανοησίες». Ενας καθηγητής που δεν επιτρέπει στους μαθητές του να φαντάζονται ουτοπίες και να λαθεύουν είναι κάκιστος καθηγητής.

Η πολιτική χάνει έδαφος σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε αυτήν και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Ο Αριστοτέλης μάς λέει: Αν δεν θέλεις να είσαι παρών στην πολιτική, στη δημόσια αγορά, και προτιμάς να παραμένεις στον ιδιωτικό σου βίο, μην παραπονιέσαι έπειτα αν σε κυβερνούν απατεώνες. Εγώ νιώθω ντροπή επειδή απόλαυσα αυτή την ιδιωτική πολυτέλεια να μελετώ και να γράφω και δεν θέλησα να μπω στην αγορά. Θριαμβεύουν παντού ο τοπικισμός, ο εθνικισμός. Οταν βλέπεις ότι παίρνουν στα σοβαρά κάποιον σαν τον Ντόναλντ Τραμπ στην πιο πολύπλοκη δημοκρατία του κόσμου, τότε όλα είναι πιθανά. Και τι να πούμε για τον Πούτιν; Η βιαιότητα ενός ανθρώπου σαν κι αυτόν φαίνεται να καθησυχάζει τα πρόσωπα που δεν πιστεύουν πλέον στην πολιτική, να τα παρηγορεί. Αυτό συμβαίνει επειδή ο δεσποτισμός είναι το αντίθετο της πολιτικής.