Πάνω από 160 έργα του Παναγιώτη Τέτση (Ύδρα, 1925-Αθήνα, 2016) σε μία έκθεση που διοργανώθηκε με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.  

Ζωγράφος, χαράκτης, δάσκαλος, ακαδημαϊκός - τα πρόσωπα του Παναγιώτη Τέτση είναι πολλά και το έργο του κρύβει αρκετές ενδιαφέρουσες πτυχές που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει. Γιορτάζοντας εκατό χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου ζωγράφου, η Εθνική Πινακοθήκη εγκαινιάζει την Πέμπτη 10/4 την έκθεση "Παναγιώτης Τέτσης: Η εμμονή του βλέμματος" και θα διαρκέσει μέχρι 31 Οκτωβρίου, σε επιμέλεια Έφης Αγαθονίκου. Μέσα από 160 έργα -τα περισσότερα από τη μόνιμη συλλογή της ΕΠΜΑΣ- το αναδρομικό αφιέρωμα επιχειρεί να αναδείξει τον κόσμο, τις εμμονές και την τέχνη του μοναδικού αυτού δημιουργού.

Η έκθεση φιλοξενείται στον χώρο των περιοδικών εκθέσεων στο -2. Ωστόσο το πιο εμβληματικό του έργο, η Λαïκή Αγορά, μήκους 16 μέτρων, υποδέχεται τον κόσμο στο ισόγειο, καθώς εισέρχεται στην Εθνική Πινακοθήκη. Ο πίνακας είναι εμπνευσμένος από μια αληθινή αγορά που έβλεπε από το παράθυρό του ο καλλιτέχης στην Ξενοκράτους. Το έργο το δούλευε 4 περίπου χρόνια, από το 1978 έως και το 1982 στη Σίφνο και την Αθήνα. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Πινακοθήκη το 1983 από τη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Πωλητές, φρούτα, λαχανικά, πάγκοι: εκείνος έβλεπε όλο αυτό το σκηνικό ως μια συμφωνία χρωμάτων. Σημασία δεν είχε το θέμα για εκείνον. Όπως ο ίδιος έλεγε «πρέπει να κάνω εδώ σχεδόν μια δήλωση, να πω ότι αυτό το έργο είναι η έκφραση των πλαστικών μου αναζητήσεων και τίποτε άλλο. Το θέμα είναι ένα πρόσχημα». 

Ξεκινώντας με αυτό το έργο μεγάλων διαστάσεων αλλά και όλο το σκεπτικό του περί τέχνης και ζωγραφικής, στόχος της έκθεσης στην Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι μόνο να παρουσιάσει στο κοινό το έργο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη αλλά και να τονίσει τη μοναδική ματιά του στα πράγματα, εξ ου και ο τίτλος που επιλέχθηκε: «Η εμμονή του βλέμματος». Το φως, τα χρώματα, οι σκιάσεις, η χρήση του ασπρόμαυρου είναι τα εργαλεία του για να μας μεταδώσουν τη δική του οπτικά στον κόσμο, μέσα από εικόνες που ο ίδιος έβλεπε γύρω του και στη συνέχεια τις μετέφερε στο έργο του. Παράλληλα, όπως ανέφερε η επιμελήτρια, ο ίδιος επεξεργαζόταν πολύ τα έργα του προτού τα φέρει στην τελική τους μορφή. Τον ενδιέφερε πολύ το αποτύπωμα που άφηναν οι εικόνες στη μνήμη του και όχι η αποτύπωση των εικόνων αυτών καθεαυτών. 

Θεματικές ενότητες, χωρίς χρονολογική σειρά, διαδέχονται η μια την άλλη, ώστε να αποκαλύψουν τον τρόπο με το οποίο παρατηρούσε ο καλλιτέχνης τον κόσμο γύρω του και πώς τον ενέπνεαν απλά και καθημερινά αντικείμενα, όπως πχ ο ψεκαστήρας για τα λουλούδια που επανέρχεται σε κάποια έργα του. Καθώς όμως γνωρίζουμε τον ιδιαίτερο κόσμο του Π. Τέτση, αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεματικές ενότητες, πολλές φορές, συμπίπτουν και με χρονολογικές. Για μεγάλα χρονικά διαστήματα, που διαρκούν και τέσσερα αν όχι περισσότερα χρόνια, μελετάει, σχεδόν εμμονικά, ένα συγκεκριμένο θέμα, ενώ παράλληλα συχνά επιστρέφει σε κάποιες παλιότερες θεματικές, ακόμα και έπειτα από χρόνια.

Το Παρίσι, όπου σπούδασε και εξοικειώθηκε με τον συναρπαστικό κόσμο της τέχνης, δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο αφιέρωμα, όσο και τα πορτρέτα φίλων και γνωστών του καλλιτέχνη (όπως τη Γαβριέλλα Σίμωσι και τον Γιάννη Γαΐτη που χορεύουν αγκαλιασμένοι), η ανοικοδομημένη Αθήνα στην οποία ο Τέτσης επιστρέφει το 1957, καθώς και οι εντυπωσιακές πρώτες παραγγελίες που του αναθέτουν η εφημερίδα "Καθημερινή", η Εθνική Τράπεζα και η Τράπεζα Πίστεως. Στις ενότητες "Θάλασσα", "Σίφνος", "Ο Πεύκος" και "Τα βράχια" βλέπουμε το φυσικό τοπίο να επιστρέφει στον καμβά του Τέτση (απαραίτητη στάση η μνημειακή "Ύδρα, Ουράνιο Τόξο", του 2004) ενώ η υπέροχη σειρά έργων νεκρής φύσης ολοκληρώνουν την περιήγησή μας σε ένα εξαιρετικά επιμελημένο αφιέρωμα, το οποίο κατόρθωσε να μεταμορφώσει το χώρο περιοδικών εκθέσεων του μουσείου και να αναδείξει την ιδιαίτερη ματιά του Έλληνα ζωγράφου.

 Έργα του Παναγιώτη Τέτση  

el.wikipedia.org : Παναγιώτης Τέτσης 

Ο Μάνος Σ. Στεφανίδης θεωρεί ότι είναι μουσειολογικό λάθος να στήνουμε θεματικά τα έργα τέχνης κι όχι με ιστορικά ή αισθητικά κριτήρια. Εν προκειμένω στο Μουσείο Κατσίγρα δύο έργα κρεμιούνται κολλητά (!) χωρίς αναπνοές μόνο και μόνο επειδή έχουν, λέει, κοινό θέμα. Κι ας πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα του άγνωστου Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη και το γνωστό ύφος του "δημοφιλούς" Doris! Με τον ίδιο τρόπο έχει στηθεί και ο Τέτσης. Δεν διεκδικώ το αλάθητο, περιμένω απόψεις.