Ανοιχτά μαθήματα ιστορίας της τέχνης αναδεικνύουν όψεις της δυτικής καλλιτεχνικής παράδοσης, από την Αναγέννηση μέχρι τις σύγχρονες εικαστικές αναζητήσεις, και της νεοελληνικής τέχνης από τον 18ο αιώνα έως σήμερα. Έκτακτα, όπως θα ισχύσει τη φετινή χρονιά, προσεγγίζονται η ελλαδική και η ευρωπαϊκή τέχνη άλλων περιόδων. Οι παρουσιάσεις συνοδεύονται από ψηφιακή προβολή, σχολιασμό πηγών, βιβλιογραφική ενημέρωση και συνοπτικές σημειώσεις. Έχουν διάρκεια 75΄, ενώ ο συνολικός χρόνος κάθε συνάντησης είναι 90΄- 100΄. Διεξάγονται με συχνότητα μία φορά το μήνα περίπου, απόγευμα Τετάρτης και ώρα 18.15-19.45, σε καθορισμένες ημερομηνίες.
Οι φετινοί Κύκλοι Ιστορίας της Τέχνης περιλαμβάνουν δύο ενότητες, με την κάθε ενότητα να αναπτύσσεται σε τρία μέρη. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια του έτους 2019-2020 η δράση των ΚΙΤ θα εμπλουτιστεί με επισκέψεις σε τρέχουσες εικαστικές εκθέσεις. Η συμμετοχή είναι δωρεάν, με απαραίτητη την προεγγραφή. 

Επιμέλεια ύλης-διδασκαλία: Μαρία Πούλου, ιστορικός της τέχνης 

Δηλώσεις συμμετοχής:
Τηλ.:  210 4913588
E-mail:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2019-2020

Α΄ Κύκλος: Προϊστορική και αρχαία ελληνική ζωγραφική

16 Οκτωβρίου 2019
Ζωγραφική του Αιγαίου και των Μυκηναίων (1900-1100 π.Χ.)
Η ανέλιξη και ο πλούτος της κυκλαδικής τοιχογραφίας στην ΄Πομπηία του Αιγαίου΄, το θηραϊκό Ακρωτήρι. Η ευφορία της μινωικής ζωγραφικής και η επιβλητικότητα της μυκηναϊκής. Ο μαρασμός της ζωγραφικής και η απώλεια της τεχνογνωσίας με την παρακμή των μυκηναϊκών βασιλείων.

20 Νοεμβρίου 2019

Από τη γεωμετρική αγγειογραφία στην άνθιση των κλασικών χρόνων (10ος – 4ος αι. π.Χ.)
Η ζωγραφική των αγγείων πολύτιμος καθρέφτης της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής. Η γραμμική αγγειογραφία των γεωμετρικών χρόνων. Η εξέλιξη της αρχαίας φορητής ζωγραφικής από τους αρχαϊκούς στους κλασικούς χρόνους: κατάκτηση της μίμησης μέσω του σκιοφωτισμού, του προοπτικού χειρισμού του χώρου και της έκφρασης συναισθημάτων, καθιέρωση της πολυγνώτειας τετραχρωμίας. Οι τοιχογραφίες των βασιλικών τάφων της Βεργίνας, η ανάπτυξη του ψηφιδωτού.

 18 Δεκεμβρίου 2019

Από την ελληνιστική ύφεση στη ρωμαϊκή ακμή της ζωγραφικής (3ος αι. π.Χ. – 2ος αι. μ.Χ.)
Οι γραπτές επιτύμβιες στήλες και η ταφική τοιχογραφία των ελληνιστικών χρόνων. Νέες τάσεις δίπλα στον κυρίαρχο ανθρωποκεντρισμό, το ενδιαφέρον για τον περιβάλλοντα χώρο και η επινόηση της συνεχούς αφήγησης. Τα ρωμαϊκά αντίγραφα δίαυλος διάσωσης της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής. Οι καινοτομίες της ρωμαϊκής ζωγραφικής, η εξέλιξη του ψηφιδωτού, τα πορτραίτα του Φαγιούμ.
 

Β΄ Κύκλος: Βυζαντινή ζωγραφική

5 Φεβρουαρίου 2020
Παλιές μορφές με νέο περιεχόμενο: η μετάβαση από την αρχαία στην παλαιοχριστιανική τέχνη
(3ος αι. μ.Χ. – 642/726 μ.Χ.)
Ανάδυση της νέας χριστιανικής τέχνης μέσα από την ελληνορωμαϊκή πολιτισμική κοιτίδα περισσότερο ως συνέχεια παρά ως ρήξη. Υποχώρηση του φυσιοκρατικού χαρακτήρα προς χάρη της καθολικότητας και της πνευματικότητας. Ανάδειξη του ψηφιδωτού ως του πιο αντιπροσωπευτικού καλλιτεχνικού είδους της νέας τέχνης.
 

11 Μαρτίου 2020
Από τη διαμάχη για τις εικόνες στα χρόνια της ακμής: η μεσοβυζαντινή τέχνη (642/726-1204 μ.Χ.)
Η Εικονομαχία και η ανεικονική θρησκευτική διακόσμηση. Η οριστική αναστήλωση των εικόνων αφετηρία για τη διαμόρφωση των τυπικών χαρακτηριστικών της βυζαντινής τέχνης και του εικονογραφικού προγράμματος των εκκλησιών. Συνύπαρξη δύο αντίθετων τάσεων, της κλασικής και της αντικλασικής. Δημιουργία εξαίρετων συνόλων ψηφιδωτής διακόσμησης στον Όσιο Λουκά Φωκίδας, τη Νέα Μονή Χίου και τη Μονή Δαφνίου Αττικής.
 

8 Απριλίου 2020
Η λάμψη της παρακμής: η υστεροβυζαντινή περίοδος (1204-1453 μ.Χ.)
Ανάπτυξη σημαντικών καλλιτεχνικών κέντρων στα νέα βυζαντινά κράτη της Νίκαιας και της Ηπείρου και στη Θεσσαλονίκη. Τα κλασικά στοιχεία της τέχνης των περιοχών αυτών εκδήλωση εθνικής ταυτότητας απέναντι στη λατινική κατοχή της Κωνσταντινούπολης. Κλασικός και ο προσανατολισμός της τέχνης των Παλαιολόγων, που ακολουθεί. Η πρωτόγνωρη ρεαλιστική διάθεση, η αφηγηματικότητα και η εκλεπτυσμένη και ζωηρή χρήση των χρωμάτων της παλαιολόγειας τέχνης συγκροτούν τη βυζαντινή πρωτοαναγέννηση.