Οι Πλέγμα δεν είναι ένα απλό συγκρότημα, αλλά μια κολεκτίβα. Είναι μαζί ένας συγγραφέας και τραγουδοποιός, μία τραγουδίστρια, δύο ζωγράφοι και τρεις ηθοποιοί-σκηνοθέτες. Εφτά νέα παιδιά, καινούργιοι καλλιτέχνες.

Και είναι όλοι μαζί και στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Αλλοι τραγουδούν, άλλοι παίζουν ρόλους, άλλοι ζωγραφίζουν σε μια άκρη. Τους έχω δει σ’ αυτές τις πολυμορφικές παραστάσεις τους και μπορώ να το πω: οι Πλέγμα πηγαίνουν την υπόθεση τέχνη ένα βήμα μπροστά. Αν κανονίσετε την Κυριακή να είστε στην «Αθηναΐδα», όπου παρουσιάζουν το «Ως την άκρη της κλωστής», θα καταλάβετε τι εννοώ.

«Δείχνουμε την ιστορία ενός ζωγράφου, του Παύλου, που ζωγραφίζει τη δική του πραγματικότητα», μας λέει ο Παντελής Κυραμαργιός, ο μουσικός εγκέφαλος των Πλέγμα. «Την πραγματικότητα των ονείρων, μιας και η αλήθεια -όπως πιστεύει ο ίδιος- δεν είναι αυτή που βλέπουν τα μάτια μας, αλλά εκείνη που εμφανίζεται στον ύπνο μας.

»Κυνηγημένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος, ψάχνει την ελευθερία. Μπερδεύει όμως το φανταστικό με το υπαρκτό και μεταφέρεται από τη μια ζωή στην άλλη με μια κόκκινη κλωστή».

Ετσι λέγεται και το άλμπουμ-βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησαν από την Panik Records και τις εκδόσεις Εναστρον, «Ως την άκρη της κλωστής». Μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση. Περιλαμβάνονται το ομώνυμο διήγημα, τα τραγούδια και τα εικαστικά έργα τέχνης της κολεκτίβας.

Ερμηνευτικά συμμετέχουν η Γλυκερία, ο Θοδωρής Κοτονιάς και η Σοφία Κουρτίδου. Την παράσταση σκηνοθετεί η ομάδα «Ιδέα», δηλαδή ο Κώστας Γάκης, η Αθηνά Μουστάκα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, σε συνεργασία με τους δύο πρωταγωνιστές, τον Γιώργο Κισσανδράκη και τη Νάντια Μαργαρίτη.

«Το θέατρο είναι από μόνο του συνδυασμός τεχνών», λέει ο Παντελής Κυραμαργιός. «Σε όποια αναλογία κι αν αναμίξεις τις τέχνες, υπερισχύει εκείνη που αγγίζει περισσότερο τον θεατή και του αποκαλύπτει κρυφές πτυχές του εαυτού του». Οι συναυλίες (πρέπει να) αποτελούν πάντοτε την αφήγηση μιας ιστορίας ή μπορεί να φτιάχνουν μια... απλή βραδιά με καλά ή κακά τραγούδια στη σειρά; «Κάθε τραγούδι αποτελεί από μόνο του μια ιστορία. Ή μάλλον δύο.

Η πρώτη είναι εκείνη του δημιουργού, αυτή, δηλαδή, που περιγράφουν οι στίχοι. Η δεύτερη είναι του ακροατή. Προσωπική για τον καθένα. Η στιγμή με την οποία το έχει συνδέσει. Δεν είναι λοιπόν απαραίτητος ένας αφηγητής σε κάθε συναυλία.

Τα τραγούδια μπορούν να μιλούν από μόνα τους και να επικοινωνούν και μεταξύ τους». Τα καλά ή τα κακά τραγούδια; «Ποιος μπορεί να τα κρίνει; Αλλοι θεωρούν καλά τα τραγούδια που τους κάνουν να χορεύουν. Αλλοι εκείνα που τους παρασύρουν να φωνάζουν εκστατικά το ρεφρέν. Αν ρωτάτε εμένα, μου αρέσουν αυτά που ανατριχιάζουν τον ακροατή. Που τον κάνουν να... κρυώνει, τον ξεγυμνώνουν. Εκείνα που όταν τα ακούς συντελείται μέσα σου ένα θαύμα. Μια αποκάλυψη».