Η τέχνη είναι η απόδειξη ότι η ζωή έτσι όπως είναι δεν μας είναι αρκετή. Η διάλεξη επικεντρώνεται  στην παραδοχή ότι η  δημιουργία  είναι  ένας  κοινός τόπoς συνάντησης ποιητών, επιστημόνων, μικρών παιδιών, τρελών... Ένας κοινός τόπος ανυπακοής στο θάνατο. Και ένα προνόμιο, εν τέλει, του καθενός μας. Ο καθένας από εμάς, είναι ένας δυνάμει δημιουργός.

Στα πλαίσια ενός ταξιδιού αυτογνωσίας ο ψυχικός πόνος αναγορεύεται σε προνομιούχο σύντροφο και η τέχνη σε πολύτιμο συνοδηγό.  Η απώλεια ως έναυσμα τέχνης και  δημιουργίας. Η έλλειψη, το μη δυνάμενο (ακόμα) να υπάρξει, τροφοδοτεί την έμπνευση, την επινόηση.

Η  τέχνη δεν είναι φτιαγμένη για τους λίγους που την γνωρίζουν αλλά για να δίνει νόημα σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας. Και αυτό το νόημα ο καθένας μπορεί να το αναζητήσει και να το βρει. Δημιουργός δεν είναι μόνο αυτός που γράφει ένα μυθιστόρημα, αλλά και αυτός που το απολαμβάνει, ο υποψιασμένος αναγνώστης, που καλύπτει τα κενά και τα χάσματα που έχει αφήσει ο συγγραφέας. Το ίδιο ισχύει και για  ένα μουσικό έργο,  ένα ποίημα, ένα γλυπτό ή  έναν πίνακα ζωγραφικής.