Δεν ήξερα από πού προέρχεται η λέξη, το είδα σ’ ένα βιβλίο που μόλις τελείωσα.
Αυτό σημαίνει ότι πίστευαν (από γνώση ΚΑΙ με βεβαιότητα) ότι Αλήθεια είναι: ό,τι κρύβει η λήθη. Που αυτό σημαίνει ότι την αλήθεια την ξεχνάς. Που για να την ξεχνάς, σημαίνει ότι, κάποτε την ήξερες.
Στο σημείο αυτό να πω κάτι παρατραβηγμένο.. Διάβασα στο ίδιο βιβλίο: «ο Πλάτωνας βρήκε όλες τις ερωτήσεις, δεν βρήκε τις απαντήσεις». Χωρίς να έχω τις απαραίτητες γνώσεις (δεν έχω κάνει διατριβή στον Πλάτωνα, δεν ξέρω αρχαία, μόνο λύκειο τελείωσα) το θεωρώ σωστό, διότι αν ο Πλάτωνας είχε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του, θα είχε καταφέρει να φτιάξει την ονειρεμένη ιδανική πολιτεία του.
Κι ο λόγος που δεν είχε τις απαντήσεις ήταν γιατί δεν έζησε στην μαύρη εποχή....
Θα είχε τις απαντήσεις ΑΝ ζούσε στην δική του, την φωτεινή περίοδο, μετά ζούσε στην δική μας, την σκατένια περίοδο, και μετά ξαναγυρνούσε ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ ΔΕΙ στην δική του (με την ίδια «λογική»: http://upogia-taxi.
(Η ιστορία του ατόμου είναι μία μικρογραφία της ιστορίας του ανθρώπου. Μπορείς και στο γενικό και στο ειδικό να δεις την πορεία που οδηγεί στην ολοκλήρωσή του.)
Στο κυρίως θέμα…
Ήμασταν στο σημείο που κάτι ξέρεις αλλά το ξεχνάς. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος αυτό που συμβαίνει είναι: η ψυχή μπαίνει σ’ ένα σώμα. Ποιο από τα δύο νομίζεις ότι ξέρει την αλήθεια και ποιο ευθύνεται για την λήθη;
Κάπου διάβασα -δεν θυμάμαι πού- ότι ο άνθρωπος είναι 15.000 άνθρωποι μαζί, σ’ ένα σώμα. Νομίζω ότι η παρανόηση αυτή προήλθε επειδή έχουμε πολλές διαφορετικές σκέψεις, χιλιάδες διαφορετικού τύπου αντιδράσεις, (και στο γενικό του: ) υπάρχουν χιλιάδες (μην πούμε μιλιούνια) διαφορετικές εκβάσεις (αυτό που λέμε τι κατάντησες), ακόμα και υπό την ίδια συνθήκη ή/και για τον ίδιο λόγο. (Από το ίδιο πάθημα δηλ. μπορείς να πάρεις 15.000 διαφορετικές προσωπικότητες.) Παρ’ όλα αυτά (που όντως συμβαίνουν) η αλήθεια είναι άλλη:
Σκέψου για παράδειγμα το θέμα του αγώνα. Έχεις μία φωνή που σου λέει «αγωνίσου» και μία άλλη που σου υπαγορεύει όλους τους λόγους για να μην αγωνιστείς. Όσα πολλά κι αν σου λέει η 2η φωνή, όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους, η φωνή μία είναι. Ένας ο υποβολέας:
(Μία υποχρεωτική διευκρίνιση, επειδή ο καθένας έχει μία διαφορετική άποψη και για την λέξη «λογική» και για την λέξη «ψυχή», την κάνω συγκεκριμένη: Όπου γράφω «ψυχή» αναφέρομαι σ’ αυτό που κάποιος ονομάζει υποσυνείδητο, κάποιος άλλος ένστικτό, κάποιος άλλος ενόραση, κάποιος άλλος «το κατά βάθος μου», κάποιος άλλος αντίληψη. Όπου γράφω «λογική» αναφέρομαι στο ακριβώς αντίθετο της έννοιας της λέξης «ψυχή». Δεν τα διαχωρίζω δηλ. σε σχέση με τον Νου (τον νου χρησιμοποιώ για να βγάλω τα πορίσματα περί τα της ψυχής) και την παρόρμηση, αλλά σε σχέση με την θέαση.)
Ο ένας λοιπόν, υποβολέας είναι η ψυχή και ο άλλος υποβολέας η λογική (με την ως άνω μετάφραση).
Αν δεχτούμε το ανωτέρω, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε ποιο από τα δύο (ψυχή/σώμα) γνωρίζει την αλήθεια και ποιο ευθύνεται για την λήθη. Καθώς επίσης μπορούμε και να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν την ίδια δυναμική (όλοι έχουν ψυχή και άρα τις γνώσεις, όλοι έχουν την ανθρώπινη πλευρά, που τους καθηλώνει αναγκαστικά και κοιτούν -παρωπιδέ- μόνο ό,τι μπορεί ο άνθρωπος με τα μάτια του να δει). Καθώς επίσης, μπορούμε και να βγάλουμε το ασφαλέστατο πόρισμα ότι αν ΕΝΑΣ καταφέρει να δει (ΚΑΙ ό,τι άλλο υπάρχει), ΟΛΟΙ το μπορούν.
Μέχρις εδώ τα γνώριζαν και οι πρόγονοι. Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν τον τρόπο…
Η φωτογραφία είναι του έργου Violent Silk του Kalos&Klio
Σχόλια
Το πιστεύεις ότι πολλά από τα γραφόμενα δεν τα έχω πριν ποτέ αναλογιστεί;
Ας πούμε στο κείμενο τι εστί αθανασία, έγραψα το 1 (να πεις στο παιδί σου τους κινδύνους), έγραψα το 2 (όταν σκέφτεσαι θετικά) και δεν είχα κάτι άλλο να προσθέσω, όμως ήξερα ότι υπάρχει και 3. Μα εγώ δεν το ήξερα. Δεν κάθισα πολύ, σε λίγο μου βγήκε και το έγραψα. Το εντυπωσιακό ποιο είναι; Στην πορεία του κειμένου (στην παράγραφο που αναφέρω τον μαθηματικό όγκο) ουσιαστικά χρησιμοποιώ τα 3 πρώτα που αναφέρω για να πω αυτό που έχω να πω. Αλλά δεν το έκανα συνειδητά! Αφού τέλειωσα την παράγραφο κατάλαβα τον συσχετισμό των δύο παραγράφων!
Επίσης, είναι και κάτι άλλα κουφά που συμβαίνουν. Πχ τυχαία επέλεξα τον όγκο -όχι κάνοντας δηλ. κάποια σκέψη. Σήμερα ρε φίλε τι σκεφτόμουν; Τι είναι η αύρα; Σαν καπνός/σύννεφο. Όσο αυξάνεται το σύννεφο μέσα σου, βγαίνει και έξω σου, δεν θα μακρηγορήσω, το θέμα είναι ότι αφορά πράγματι την μονάδα μέτρησης του ΟΓΚΟΥ!!! Αυτό που αυξάνει μέσα σου αυξάνεται σε όγκο!! Κάτι που δεν το είχα μέχρι σήμερα ποτέ αναλογιστεί!
Θα σου απαντήσω μόνο για ένα σημείο που δεν έγινα κατανοητή. Νόμισες ότι η λογική μου ήταν αυτή που αποφάσισε ότι το αντίθετο από το κατεστημένο είναι το σωστό. Και το νόμισες αυτό, επειδή είδες τον συλλογισμό (της σκέψης μου). Όμως, η ψυχή μου είναι αυτή που μου το όρισε, αυτό και καθετί άλλο. Μετά η σκέψη μου επεξεργάζεται την εντολή και βγάζει πόρισμα, το οποίο μπορεί να επικοινωνηθεί.
Για να γίνει πιο σαφές, δες αυτό (το έγραψα για έναν φίλο -δεν υπάρχει σε κάποιο κείμενο):
Εννοώ ότι για τον μεν ορισμό του δημιουργού μιας λέξης όλα μπορεί να ισχύουν, όπως επισημαίνεις, κι είναι θέμα ακόμη και προσωπικής "ψυχικής" διάθεσης η επιλογή της μιας ή της άλλης ερμηνείας. Η καρδιά της διαφωνίας μας βρίσκεται ακριβώς στη μεσολάβηση της ψυχής (που πάντα ήξερε ... άρα πάντα υπήρχε ...). Εσύ θεωρείς την ψυχή "άχρονη" ενώ εγώ πιστεύω ότι γενιέται και πεθαίνει μαζί με το σώμα μας, ότι είναι εργαλείο του οργανισμού μας κι όχι ανεξάρτητη ύπαρξη που "διαλέγει σώμα" ή κατόπιν "το αποχωρίζεται".
Η σούπα ατόμων και νετρονίων που αποτελεί το σώμα μας χρειάζεται ενα εργαλείο που λέγεται συνείδηση για να αντιλαμβάνεται την σούπα των άλλων ατόμων ή νετρονίων που μας περιβάλλουν για να ξεχωρίζει από αυτά ή για να τα χρησιμοποιεί. Προέκταση αυτής της συνείδησης, του "εγώ", είναι η ψυχή
Ακόμα κι αυτή η διαφωνία όμως δεν έχει σημασία αν δεν παράγει αποτελέσματα στον πραγματικό μας βίο. Και σε ό,τι αφορά σε αυτά τα αποτελέσματα, έχω να σου πω ότι θεωρώ εξαιρετικά επιτυχημένη και γεμάτη τόλμη και θάρρος την επιλογή σου να μεγαλώσεις τον γιο σου έτσι όπως αποφάσισες κόντρα στα παραδεδεγμένα.
Αυτό που έκανες όμως δεν ήταν τυφλή παρότρυνση μιας άχρονης ψυχής ή μιας κρυμμένης αλήθειας αλλά η απόλυτα λογική σου αντίδραση στον παραλογισμό που περιβάλλει το "παιδευτικό" σύστημα της παρούσας κοινωνίας. Αν σου φάνηκε ενστικτώδες το λογικό είναι γιατί η κοινή λογική έχει πάρει διαζύγιο από τα ένστικτά μας
Η αλήθεια είναι ότι για την σύγχρονη λέξη "αλήθεια" όλοι ξέρουμε τι σημαίνει. Έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα με τον ορισμό της. Για τον ορισμό, την έννοια, που προσέδωσαν στην "αλήθεια" οι δημιουργοί της λέξης, η διαφωνία μας είναι φιλολογική. Πάρε όποια ερμηνεία θέλεις, όλες σωστές είναι.
Στέκομαι όμως κυρίως στο γεγονός ότι η διαφωνία μας δεν έχει τόσο να κάνει με την ίδια τη λέξη όσο με τα υπόλοιπα που συνόδευσαν τον συλλογισμό σου και συνεχίστηκαν στην απάντησή μου και στην ανταπάντησή σου.
Δικαίως λοιπόν δεν "έκλεισες" τη συζήτηση με το πρώτο σχόλιο και συνέχισες, γιατί εκεί βρισκόταν εξ αρχής το "ζουμί"
(συνεχίζω με άλλο σχόλιο γιατί η μηχανή λέει "πολύ μεγάλο" ενώ μου δίνει ότι απέμανε ακόμη μία λέξη. αναγκάζομαι να το χωρίσω στα δυο)
Άκου να δεις τι συνέβη, ο γιος μου σήμερα είναι 17 χρονών και μένει μόνος του, πηγαίνει σχολείο, μετά δουλειά, και φροντίζει μόνος του να καλύψει τις ανάγκες τις δικές του και του σπιτιού του.
Τι νομίζεις ότι ευθύνεται για την σύμπνοια/ταύτιση παρελθόντος και μέλλοντος, το (1) ό,τι εύχεσαι παθαίνεις ή ότι (2) η ψυχή είναι άχρονη, βλέπει και τα παρελθόντα και τα μελλούμενα;
Παρότι είσαι λογικός/πραγματιστής άνθρωπος, και κάτι τέτοια ανυπόστατα τα θεωρείς τουλάχιστον γελοία, για το χατίρι της συζήτησης, σου λέω ότι μέχρι πρότινος πίστευα το 1, τώρα πλέον, πολύ τελευταία, καταλαβαίνω τη σχέση του με το 2.
Και κλείνω με αυτό: ο λόγος που η αλήθεια δεν μπορεί να κλαπεί είναι το ότι ακόμα κι αν κάποιος την βρει, αν ο ίδιος δεν βλέπει, δεν θα δει τίποτα.
Για να μάθουμε ποιος από τους δυο έχει κάνει σωστά την μετάφραση θα έπρεπε να ρωτούσαμε αυτόν που την έφτιαξε (την λέξη), πράγμα αδύνατον, άρα να το σκεφτούμε διαφορετικά.
Αυτό που θεωρώ ότι σημαίνει η λέξη μού βγήκε από ένστικτο. Για να βρεις την δική σου σκέφτηκες (ή κάπου το διάβασες, αλλά κι εκείνος που το έγραψε σκέφτηκε. Εκτός κι αν έχεις βρει κάποιο αρχαίο κείμενο, που το δηλώνει αυτός που την δημιούργησε, και στην περίπτωση αυτή θα δεχτώ αναντίρρητα την δική σου μετάφραση ως σωστή.)
Εξακολουθώ τον συλλογισμό, για την περίπτωση που δεν έχεις βρει την μετάφραση από την πηγή.
Με την σκέψη ο άνθρωπος μπορεί να δει, να καταλάβει, να μετρήσει, να αποδείξει, να επεξεργαστεί κλπ., μόνο ό,τι φαίνεται. Από ένστικτο μπορεί να δει μαζί με αυτό που φαίνεται ΚΑΙ αυτό που δεν φαίνεται, και να τα συνυπολογίσει, οπότε και να βγάλει πόρισμα. Ποιος θεωρείς ότι θα βγάλει το ασφαλέστερο;
(Όπου ένστικτο ή αλλιώς αντίληψη είναι όταν πχ καταλαβαίνεις ότι κάποιος σου λέει ψέματα ενώ τα λόγια του σού λένε ακριβώς το αντίθετο.)
(Θα με «σύμφερε» να το κλείσω εδώ.. ό,τι ακολουθεί το γράφω προς χάριν την συζήτησης.)
"Αλήθεια είναι: ό,τι κρύβει η λήθη. Που αυτό σημαίνει ότι την αλήθεια την ξεχνάς. Που για να την ξεχνάς, σημαίνει ότι, κάποτε την ήξερες."
Ξαναδιάβασέ το. Ίσως το δεις αλλιώς.
Α-ΛΗΘΗ (και α-λήθεια) σημαίνει όχι ό,τι κρύβει η λήθη αλλά αυτό που δεν είναι (δεν γίνεται) λήθη.
Αληθινό είναι το αξέχαστο, αυτό που δεν είναι αδιάφορο, αυτό που έχει σημασία. Αυτό που όταν το μάθεις δεν το ξεχνάς.
Επομένως όχι γιατί το ήξερες, ούτε γιατί μια ψυχή (περιπλανώμενη;) μπήκε σε κάποιο σώμα (ποιο;). Αλλά γιατί βρήκες κάτι που δεν θα ξεχαστεί ποτέ, δεν θα γίνει λήθη, επειδή είναι σπουδαίο (θα λέγαμε σήμερα "αληθινό").
Όσο για τον Πλάτωνα, ας γνωρίζεις ότι έζησε τις "μαύρες" μέρες της Αθήνας, την ήττα και την καταστροφή κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο και τους Τριάκοντα.
Βέβαια, έζησε τις ένδοξες μέρες της δημοκρατίας (δηλαδή της Πολιτείας) την οποία δεν γουστάριζε και πολύ κι έψαχνε για μια εναλλακτική δική του "Πολιτεία".
Τροφοδοσία RSS για τα σχόλια αυτού του άρθρου.