Ψάχναμε, όμως, μια φωτογραφία από την ταινία με μετανάστες και δεν βρίσκαμε. Ο Ρόζι έχει στήσει όλο το προμόσιον σε δύο μόνο ειρηνικά κλισέ με ένα δαιμόνιο 11χρονο αγοράκι, τον Μανουέλε, κάτοικο του μικρού ιταλικού νησιού που έχει γίνει συνώνυμο της τραγωδίας των μεταναστών (πολύ πριν από τη Λέσβο). Στο ένα αρμενίζει πάνω σε μια βάρκα, στο άλλο σημαδεύει πουλάκια με τη σφεντόνα του. Ούτε βάρκες με εξαθλιωμένους Αφρικανούς ούτε πτώματα.

Τώρα, όμως, που το ντοκιμαντέρ έδωσε στη Στέγη την ελληνική του πρεμιέρα παρουσία του ίδιου του Τζιανφράνκο Ρόζι, χάρη σε μια συντονισμένη κινητοποίηση της εταιρείας διανομής Strada Films, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και του Ιδρύματος Ωνάση, μας λύθηκαν οι απορίες. Ή μας τις έλυσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Διότι το διαφορετικό -και κατά τη γνώμη μας καθοριστικό στοιχείο της μεγάλης επιτυχίας της ταινίας- είναι η συνύπαρξη και η αντίστιξη δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, που δεν συναντώνται ποτέ - ή σχεδόν ποτέ.

Αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Βένας Γεωργακοπούλου που δημοσιεύτηκε στην ΕτΣ στις 8.4.16 με τον τίτλο " Στο προσφυγικό ζούμε την ήττα της Ευρώπης" πατήστε  εδώ  . Κι  εδώ  για να δείτε το τρέιλερ της ταινίας που βγαίνει στις Αθηναϊκές οθόνες στις 14.4.16.