Έχουμε επείγουσα ανάγκη από κάθε είδους συναντήσεις και συζητήσεις. Κι αυτό φάνηκε όχι μόνο από τη συμμετοχή όσων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της «Ε», αλλά και από την αρνητική αίσθηση που προκάλεσε η απουσία όσων, για διάφορους λόγους, δεν παραβρέθηκαν. Ο κόσμος ζητάει από τους πάντες να μιλήσουν. 

Μέρος της δράσης ο δημόσιος διάλογος

Και τι είναι ο διάλογος, θα πείτε, αυτοσκοπός; Προφανώς όχι. Είναι, όμως, αναπόσπαστο μέρος κάθε επιδιωκόμενου πολιτικού σκοπού. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει τρόπος να μειωθούν οι αποστάσεις, που δυσκολεύουν ή εμποδίζουν την κοινή δράση. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να γίνει βήμα για τον σχεδιασμό οποιασδήποτε κοινής δράσης. Και χωρίς τη δοκιμασία της κοινής δράσης δεν εξασφαλίζεται η απαραίτητη εμπιστοσύνη και η ζητούμενη αξιοπιστία. Η αναζήτηση και η διαμόρφωση χώρου «διαλόγου και κοινής δράσης» δεν αποτελεί σχήμα λόγου ή εμμονικό παρελθοντολογικό σύνθημα, είναι αναγκαίος όρος για τη δημιουργική σύνθεση δύο φαινομενικά αντίθετων διαδικασιών: της συζήτησης, που, κακώς, αποφεύγουν ως αχρείαστη οι εραστές του εδώ και τώρα αποτελέσματος, και της δοκιμασίας της αντοχής των σχεδίων επί χάρτου στην πράξη, που, κακώς, υποτιμούν όσοι αρκούνται σε συμφωνίες κορυφής.

Αυτό πρακτικά σημαίνει επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής ευρύτητας στη διαδικασία του διαλόγου, με αυτονόητη επίδειξη των διαπιστευτηρίων, της πολιτικής ταυτότητας και του προγραμματικού φορτίου όλων των ενδιαφερομένων, στο φως της δημοσιότητας. Και, παράλληλα, της σαφέστερης δέσμευσης όσων θα συμπέσουν σε κοινό τόπο στην έμπρακτη εφαρμογή κάθε συμφωνίας που μπορεί να προκύψει.

Από τις εκκλήσεις στην πράξη

Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει κάτι να κινείται. Φαίνεται ότι από τις εκκλήσεις αρχίζουμε να περνάμε στις διερευνητικές κινήσεις και στην επαλήθευση των διακηρυγμένων διαθέσεων – από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές στοχεύσεις είναι αλήθεια – για την αναζήτηση κοινών τόπων.

Υπάρχουν, βέβαια, κι αυτοί που έχουν έτοιμες λύσεις στο τσεπάκι και απορούν, μάλιστα, με όσους δεν τις υποδέχονται εκ των προτέρων και εκ του προχείρου ως σωτήριες. Δεν θα λείψει ποτέ αυτό το είδος ανθρώπων. Προτείνουν σε όσους αγωνιούν να μην τρέχουν από εδώ κι από εκεί, να απευθυνθούν στη Χαριλάου Τρικούπη, παρότι μαντεύουν την απάντηση, κι αν δεν βρουν ανταπόκριση στα κεντρικά του Κινήματος, να δοκιμάσουν νοτιότερα, στην Κουμουνδούρου, να αναζητήσουν μια θέση, ή περισσότερες, στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Υπάρχουν, όμως, και προσπάθειες, όπως για παράδειγμα η συνάντηση που έγινε με πρωτοβουλία της Λούκας Κατσέλη, που αξίζουν την προσοχή μας. Συναντήσεις άτυπες για την ώρα, καθώς και προαναγγελίες δημόσιων εκδηλώσεων. Κεντρίζουν περισσότερο την περιέργεια των ρεπόρτερ παρά την προσοχή των πολιτών, καθώς δεν γίνονται στο φως της δημοσιότητας, δεν συνοδεύονται από κάποιες δεσμεύσεις σε κοινή δράση ικανή να δοκιμάσει προθέσεις και δυνατότητες. Εκκινούν με μια υποβάθμιση της πολιτικής, της προγραμματικής βάσης προτάσσοντας τη γενική επίκληση της δημιουργίας αντίπαλου δέους έναντι της ΝΔ.

Όπως έδειξε, όμως, και η πίεση που ασκήθηκε για κοινή δράση με αφορμή τη γενοκτονία στη Γάζα, η αναζήτηση του πολιτικού, του προγραμματικού στοιχείου είναι που μπορεί να κάνει ακόμα και το ΚΚΕ να μετατοπιστεί από την ακατανόητη πρακτική των χωριστών συγκεντρώσεων στην έκκληση για κοινή στάση, συμπίπτοντας με την προγενέστερη επιδίωξη της Νέας Αριστεράς. Η οποία και βρέθηκε έτοιμη να απαντήσει θετικά στην πρόσκληση διά στόματος Χαρίτση στη Βουλή, χωρίς χρονοτριβή και με προωθητικές προτάσεις.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Κάποιοι άλλοι, στη Θεσσαλονίκη, το είδαν αλλιώς. Βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα μείζον τοπικό πρόβλημα, που αφορά τη ζωή τους, τη διάσωση των δημόσιων χώρων από την αδηφαγία του real estate. Στο δίλημμα, λοιπόν, «ανάπλαση» της περιοχής της ΔΕΘ ή μητροπολιτικό πάρκο στη θέση της και νέες εγκαταστάσεις στη Σίνδο, απαντούν: δημοψήφισμα. Και κινητοποιούν με ένα απελευθερωτικό για το κέντρο της πόλης σχέδιο ένα ευρύτατο φάσμα δυνάμεων.

Όσοι θα συναντηθούν σ’ αυτή τη μάχη, αποκλείεται να βγουν απαράλλαχτοι όπως μπήκαν. Όποια κι αν είναι η έκβασή της, πολύ περισσότερο όταν θα αποδειχτεί νικηφόρα (όπως μια άλλη στην ίδια πόλη, για το νερό), θα έχει αφήσει θετικό αποτύπωμα σε άτομα και συλλογικότητες, θα έχει ενισχύσει δεσμούς. Κανείς δεν κρύφτηκε από κανέναν σ’ αυτή τη συνάντηση, όλοι ξέρουν την ταυτότητα του διπλανού τους. Και έκανε πολύ καλά ο Αλ. Χαρίτσης που από νωρίς, με επίσκεψη στη συμπρωτεύουσα, δήλωσε την απόφαση συμμετοχής και στήριξης της Νέας Αριστεράς σ’ αυτόν τον αγώνα. Γιατί η πολιτική πράξη αυτή αναδεικνύει την ιδρυτική της επιδίωξη για συσπείρωση και συνεργασία τόσο στην αριστερά όσο και ευρύτερα, μακριά από ψευδαισθήσεις αυτάρκειας και μικροκομματικούς υπολογισμούς.

 Τέτοιες συναντήσεις, επί του πεδίου, αφήνουν σε όλους ορατό αποτύπωμα, που μπορεί να επιδράσει στη διάταξη των δυνάμεων κατά την εκλογική μάχη και στο ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα. Και είναι βέβαιο πως δεν αποτελούν εξαίρεση. Υπάρχουν μείζονα ζητήματα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και, επομένως, δυναμική και έδαφος για συνάντηση, συζήτηση, συμπόρευση και κοινή δράση. Σε τέτοιο έδαφος βλάστησε ο ιστορικός ΣΥΡΙΖΑ. Και μπορεί η ιστορία να μην  επαναλαμβάνεται, όμως πάντα κάτι έχει να προσθέσει στο κοινό απόθεμα πολύτιμης γνώσης και εμπειρίας.

Πηγή: https://epohi.gr/articles/o-dialogos-zitaei-ton-logo-to-idio-kai-i-drasi/