Σχεδόν, μια δεκαετία μετά, η Ιζαμπέλ Ατζανί κραδαίνει ένα ρεβόλβερ ενώ διδάσκει Μολιέρο στους παραβατικούς μαθητές ενός γαλλικού λυκείου. Είναι η κεντρική ηρωίδα του Ζαν Πολ Λίλιενφελντ στην ταινία «Η μέρα της φούστας», μια οργισμένη φιλόλογος που «ανταποδίδει» στους μαθητές της, τη βία που έχει υπομείνει επί χρόνια από αυτούς.

Τι σημαίνει δημοκρατία

Σε αυτό το έργο ανατρέχει, έπειτα από πολύ καιρό σχεδιασμού και μελέτης, η σκηνοθέτρια και χορογράφος Ζωή Χατζηαντωνίου και το ανεβάζει στο θέατρο «Δίπυλον». Μετά τον θρίαμβο της «Amalia melancholia» επιστρέφει και πάλι σε ένα κείμενο με γυναικείο πυρήνα, διευκρινίζοντας ωστόσο πως «δεν πρόκειται για μια γυναικεία ιστορία. Ασφαλώς, είναι ένα σχόλιο για όσα περιμένει το κοινωνικό σύστημα από μια γυναίκα, η οποία τελικώς για να επιβιώσει αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει πατριαρχικά εργαλεία. Ωστόσο, εκείνο που με έφερε στο έργο του Λίλιενφελντ είναι ακόμα πιο μεγάλο. Είναι η βία ως ρίζα όλων των κοινωνικών συγκρούσεων. Με αφορμή την έξαρση της βίας στα σχολεία στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, της απαξίωσης της μάθησης και των καθηγητών, είδαμε πίσω από τη ‘Μέρα της φούστας’ ερωτήματα που θέλουμε να βάλουμε στο δημόσιο διάλογο: για το τι σημαίνει να είσαι ενεργός πολίτης σε μια δημοκρατική κοινωνία, τι είναι δημοκρατία τελικά, ποια είναι τα όρια της βίας, της εξουσίας και της ανοχής μας σε αυτά, πως διεκδικούμε την ελευθερία μας σε αυτό το περιβάλλον», προσθέτει η σκηνοθέτρια της παράστασης.