Για την Ψυττάλεια: Από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας μέχρι τις ναυτικές φυλακές, που την έκαναν να μοιάζει με το ελληνικό Αλκατράζ, η Ψυττάλεια συνδέθηκε με τόσους θρύλους, όσες και οι γλαροφωλιές της. Σήμερα φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα Κέντρα Επεξεργασίας Λυμάτων στον κόσμο και βρίσκεται για μία ακόμη φορά στην επικαιρότητα.
Ψυττάλεια είναι μια ακατοίκητη νησίδα του Σαρωνικού ακριβώς απέναντι από το Κερατσίνι, με μήκος μόλις ενάμισι χιλιόμετρο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έγινε διάσημη όταν αποφασίστηκε να κατασκευαστεί εκεί το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων (ΚΕΛΨ) Για πολλά χρόνια το όνομά της απασχολούσε την επικαιρότητα λόγω των πολυσυζητημένων εργολαβικών διαδικασιών, των πολιτικών αντιπαραθέσεων και της δυσοσμίας που έφτανε μέχρι τα παραθαλάσσια δυτικά προάστια του Πειραιά. Αρκετοί πιστεύουν ότι είναι χωματερή, ενώ οι περισσότεροι αγνοούν ότι την έχουν δει πολλές φορές ταξιδεύοντας με καράβι από τον Πειραιά.
Σήμερα η Ψυττάλεια είναι και πάλι στην επικαιρότητα. Αυτήν τη φορά για τα δείγματα λυμάτων που λαμβάνονται καθημερινά και αναλύονται στα εργαστήρια Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με σκοπό την ανίχνευση του ιικού φορτίου, που θεωρείται σημαντικό δεδομένο για την εκτίμηση της πανδημίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μετρήσεις στα λύματα της Αττικής δεν είναι νέα «μόδα» λόγω κορωνοϊού. Η διαδικασία, όπως μας εξηγεί ο κ. Ηρακλής Καραγιάννης, προϊστάμενος των εγκαταστάσεων, ξεκίνησε τα χρόνια του πρώτου μνημονίου. Οι αναλύσεις έχουν δείξει τεράστια άνοδο στη χρήση αντικαταθλιπτικών και ναρκωτικών ουσιών από τους Αθηναίους.
Για να φτάσει κανείς στο νησί-εργοστάσιο πρέπει πρώτα να πάει στις παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ στην τοποθεσία «Ακροκέραμος» του Κερατσινίου και από εκεί με πλωτά μέσα να περάσει απέναντι, σε λιγότερο από 10 λεπτά. Στην πολύ σύντομη διαδρομή νιώθεις δέος μπροστά στους τεράστιους γερανούς με τα χιλιάδες κοντέινερ που περιμένουν την τακτοποίησή τους αλλά και στα πελώρια κοντεϊνεράδικα που ρυμουλκούνται αργά και βουβά προς τις θέσεις φορτοεκφόρτωσης. Αυτή η σύντομη διαδρομή διασχίζει κάθετα το ένα από τα δύο πολυσύχναστα περάσματα εμπορικών και πολεμικών πλοίων με προορισμό τον ναύσταθμο της Σαλαμίνας.
Λίγο πριν από την αποβίβαση στην Ψυττάλεια, το πρώτο καλωσόρισμα έρχεται από διάφορα θαλασσοπούλια. Αμέσως μετά αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε βιομηχανική ζώνη. Τα μόνα σημεία που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη βιομηχανική εικόνα είναι ο λόφος στον οποίο βρίσκεται ο φάρος, με το μικρό πυκνόφυτο άλσος που προέκυψε από δενδροφύτευση, το εκκλησάκι του Αγίου Αλεξάνδρου και ένας μικρός περιφραγμένος αρχαιολογικός χώρος. Η θέα που απολαμβάνεις προς τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, το Πέραμα, τη Σαλαμίνα, τα Λιπάσματα, τα διερχόμενα πλοία και το απέραντο γαλάζιο είναι σαγηνευτική!
Πατώντας εδώ θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο που παρουσιάζει την προϊστορία της Λειψοκουτάλας, το εκκλησάκι του Αγίου Αλέξανδρου και την τραγωδία του Πολεμικού Ναυτικού, τις ναυτικές φυλακές και τα κάτεργα, το φάρο της Ψυττάλειας, τον τάφο της Luisse, το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας και περιλαμβάνει και πολλές φωτογραφίες, ένα πλήρες και καλό ρεπορτάζ δηλαδή.