Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και του Μόναχου και το 1912 έπλεξε με τους εξπρεσιονιστές στο Βερολίνο. Το 1921 παντρεύτηκε στο Παρίσι με τη Γερμανίδα δημοσιογράφο και ποιήτρια Klara Aischmann. Στο Παρίσι μπλέχτηκε με τους σουρεαλιστές. Το 1939 οι Goll διέφυγαν στης Η.Π.Α όπου πήραν και την Αμερικάνικη υπηκοότητα. Οι τελευταίες εργασίες του είναι γραμμένες στα γερμανικά. 

Το 1934 εκδόθηκε στο Παρίσι μια ποιητική του συλλογή με τίτλο "Μαλαισιακά τραγούδια". Ο Μαρσέλ Μπριόν είπε γι'αυτά ότι προίκισαν τη γαλλική γλώσσα με παράξενη αρετή μαγείας. Δύσκολα τα ξεχνάς αυτά τα μικρά ποιήματα, γιατί δεν μοιάζουν με τα άλλα, φτιάχνουν κάτι εξωτικό και παγκόσμιο μέσα από μια χαρακτηριστική απλότητα.

Ο Goll έγραψε στη ζωή του αρκετά ερωτικά ποιήματα όπου κυριαρχεί η αγωνία για την αναζήτηση και ο πόνος για την κατάκτηση της αγάπης. Ευρωπαϊκά πράματα δηλαδή. Στα Μαλαισιανά τραγούδια ο Goll παρουσιάζει ένα άλλον εαυτόν. Μιλώντας μέσα από την Μανυάνα, ένα κορίτσι από τη Μαλαισία, φτιάχνει ερωτικά ποιήματα όπου κυριαρχεί το πάθος το ανήμερο που δημιουργεί μια σιγουριά στον απλό άνθρωπο όταν πιάνεται στα δίχτυα του έρωτα. Ακολουθούν τέσσερα ποιήματα από τα 40 των Μαλαισιακών Τραγουδιών. 

Το κόκκινο πιπέρι μπήγει κραυγές / Δεν κρατάει πια κρυφή τη λαχτάρα του.

Ο θάμνος της βανίλιας / είναι ένα σύνεφο ηδονής. 

Μια θύελλα από κανέλα πλημμυρίζει τον κόσμο.

Το δένδρο της βροχής / μου'σταξε το πρώτο του δάκρυ.

Είμαι η γη / που οργώνεις / να σπείρεις το ρύζι και τη χαρά.

Κάτω απ' τ'αναγάλλιασμα των ποδιών σου / τα λιβάδια μου χορεύουν

Ο ήλιος κυλάει απ' το κεφάλι σου / Μα όταν απλώνεις τη σκιά / παγώνω σα μία πεθαμένη.

Μια μέρα σκάφτοντάς με / θα βρεις τον τάφο σου. 

Ο φίλος μου δουλεύει / στη φυτεία του καουτσούκ

Χαϊδεύει ολημερίς τα λασιτχόδενδρα / τυλίγεται στην πράσινη σκιά τους / κι αγγίζει τα γυμνά τους κορμιά / μα ξάφνου μπήγει το μαχαίρι του / κι αναβλύζει το αίμα από τους προδομένους κορμούς / μετά γίνονται πάλι τρυφερά τα χέρια του / και δένουν με αγάπη την πληγή που κλαίει.

Όλη τη νύχτα πλάι μου / ξαναρχίζει τα ίδια. 

Σκεπάστηκα με εφτά πέπλα / για να με ξεσκεπάσεις / εφτά φορές

Μυρώθηκα μ'εφτά μύρα / να με μυρίσεις / εφτά φορές

Σου είπα εφτά ψέμματα / να μ'αφανίσεις /  εφτά φορές.

Και εντελώς τυχαία ένα βράδυ ακούσαμε ένα τραγούδι που είναι βασισμένο σε στίχους του Goll, μελοποιημένο από το ελληνικό συγκρότημα Lost Bodies. Ψάξαμε και βρήκαμε λίγες πληροφορίες γι'αυτούς. Δύο Καλλιθεάτες ο Θάνος Κόης και ο Αντώνης...  που το 1988 εμφανίστηκαν δημόσια με δικά τους τραγούδια ως Lost Bodies. Πατώντας   εδώ  μπορείτε να διαβάσετε κάποια στοιχεία γι'αυτούς τι ζόρια τραβάνε και τι πειράματα κάνουνε. 

Έχουν γράψει δύο κομμάτια σε ποίηση Καβάφη, τα “Θυμήσου Σώμα” και “Ηδονή” και το "Πορτοκαλιά" σε ποίηση Μ. Σαχτούρη. Τα πιο γνωστά τους κι αγαπημένα από το κοινό τους τραγούδια είναι τα "Σωλήνες", "Ανοχή" και "Ερωτικό Καυγαδάκι" (με το απόλυτο ροκ ουρλιαχτό «άσε κάτω τους δίσκους»), τον "Πάτερ Ζωσιμά" από το άλμπουμ Όσμωση, την "Περιδίνηση" από το Brutal,  και το “Γελάστε” από το Φιγουρίνι.  Η απόλυτα δεμένη μπάντα δημιουργεί τόσο στις live εμφανίσεις της όσο και στο στούντιο τον κατάλληλο –άλλοτε θορυβώδη και άλλοτε ατμοσφαιρικό– καμβά, πάνω στον οποίο ο Θάνος Κόης «παραμιλά φωναχτά». Εντυπωσιακές οι παρεμβάσεις της τρομπέτας σε κάποια τραγούδια και κορύφωση θεωρείται το “Ζωή Στο Δάσος”. Πατώντας     εδώ     θα ακούσετε το "Αρκετά".   Το ενδιαφέρον είναι πως το τραγούδι αυτό γράφτηκε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Και ακολουθεί το "Δεν ήθελα να είμαι", ποίηση Goll, σε μετάφραση Ε.Χ. Γονατάς, τραγούδι που κυκλοφόρησε το 2011. Μια συμβουλή. Για να το ευχαριστηθείτε ανάγκη είναι να αφεθείτε, να μην βιάζεστε.  Με κλειστά τα μάτια, στο σκοτάδι, ίσως νάναι και καλύτερα.