Ήταν ένα μουντό απομεσήμερο, αρχές Φλεβάρη του 1986 και μια παράξενη πομπή διέσχιζε τους δρόμους του Πειραιά κατευθυνόμενη προς τον Άγιο Κωνσταντίνο. Ήμασταν εμείς, όλοι οι συγγενείς και φίλοι που αποχαιρετούσαμε για πάντα έναν δικό μας άνθρωπο. Που φεύγοντας για το μακρινό του ταξίδι μόλις έκλεισε τα 40 του χρόνια, μας έμαθε με οδυνηρό τρόπο ότι δεν είμαστε αθάνατοι, όπως η αλαζονική ώριμη νιότη μας νόμιζε. Ταυτόχρονα άνοιγε τον χορό των απωλειών που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια.

Το φέρετρο προπορευόταν στους ώμους αγαπημένων και κολλητών και ακολουθούσε ένα μπουζούκι που έκλαιγε τπαίζοντας ένα τραγούδι που επαναλάμβαναν εν χορώ οι εκατοντάδες άντρες και γυναίκες της πομπής, "δε με νοιάζει για τα δαχτυλίδια, μόνο που κοιμάμαι, κοιμάμαι στα σανίδια" .

Αυτό το ρεμπέτικο τραγούδι, άγνωστο στους πολλούς εκείνη την εποχή, το είχε "ανακαλύψει "ο Βαγγέλης. Είχε μια μοναδική ικανότητα ο Βαγγέλης μας να ξετρυπώνει κρυμμένους θησαυρούς και να τους κοινωνεί στους φίλους του. Και το έκανε αυτό με μια φυσικότητα και με χάρα, γιατί είχε αντικαταστήσει το εγώ με το εμείς. Όπως ακουγόταν αυτό το υπέροχο άσμα εκείνη την ώρα ήταν σα να είχε γραφτεί για εκείνον, γι'αυτήν τη μοναδική στιγμή. Και με ένα παράξενο τρόπο ηχούσε ως υμνωδία, κάνοντας τους παπάδες να σταματήσουν τους δικούς τους ψαλμούς.

Από τότε αυτό το τραγούδι έγινε ο μυστικός συνδετικός κρίκος που ενώνει ακόμα μια παρέα  που επί 28 χρόνια τιμά τη μνήμη του. Τραγούδι καρδιά της μουσικής οινοποσίας που ακολουθεί. Γι' αυτό αγαπητοί μου συμπολίτες αν καμιά φορά συναντήσετε σε κάποιο ταβερνείο του Πειραιά μια παρέα που όταν ακουστεί αυτό το τραγούδι κάποιος θα σηκωθεί να φέρει μια ζεϊμπέκικη στροφή, ποτήρια θα υψωθούν και θα τσουγκρίσουν με ένα "να ζήσεις ρε Βαγγέλη" κι ένα δάκρυ θα θολώσει κάποιο μάτι, να είστε σίγουροι ότι είναι απ' αυτούς που πριν 28 χρόνια συνόδευαν τον φίλο τους τραγουδώντας και χορεύοντας ακόμα και στην Αναπαύσεως αυτό το τραγουδάκι που αναρωτιέται και με το δίκιο του "και πως αντέχω ακόμα ένας θεός το ξέρει". 

Το τραγούδι " Μου 'φαγες όλα τα δακτυλίδια "είναι του Γιώργου Μητσάκη - στίχοι και μουσική. Γραμμοφωνήθηκε το 1949 με πρώτους ερμηνευτές την Έλλη Σωφρονίου, τον Στελλάκη Περπινιάδη και τον Γ.Μητσάκη. Στην εκτέλεση που έχουμε εδώ το τραγουδά ο Μπάμπης Γκολές, σε μία ηχογράφηση του 1981. Το αρθροτράγουδο αυτό μας το έστειλε η Ελένη Λαούρδα. Με το τραγούδι αυτό αγαπητοί μας φίλοι, φτάσαμε στο τέλος του "αχ και νάξερες τι μούκανε ετούτο το τραγούδι". Το θέμα αυτό θα παραμείνει στη θέση του έως στις 31 Μαΐου.