Μετά από σχεδόν μια εβδομάδα, το γιγάντιο πλοίο εμπορευματοκιβωτίων, «Ever Given» απελευθερώθηκε από τη Διώρυγα του Σουέζ τη Δευτέρα, δίνοντας μια βαθιά «ανάσα» στην παγκόσμια οικονομία, που για ημέρες έβλεπε το κόστος από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια να μεγαλώνει.

Ένας στόλος από ρυμουλκά, χρησιμοποιώντας καλώδια και δουλεύοντας ακριβώς δίπλα στο πλοίο, εργαζόταν για μέρες προκειμένου να το αποκολλήσει.

Δέσποινας Ζευκιλή. Το ελληνικό #metoo έφερε στην επιφάνεια φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης που απαιτούν θεσμικές και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις αφενός στην κατεύθυνση της τιμωρίας των θυτών και της υποστήριξης των θυμάτων, αλλά κυρίως στην αλλαγή νοοτροπίας με στόχο να μην είναι πια αποδεκτές κανενός είδους σεξιστικές συμπεριφορές.

Γιατί πόσο έχουν αλλάξει οι κοινωνικές αναπαραστάσεις των γυναικών από την εποχή που η πρωτοπόρα Αυστριακή εικαστικός Valie Export κυκλοφορούσε στους δρόμους της Βιέννης φορώντας αντί για μπλούζα ένα κουτί με μια τρύπα και καλώντας τους περαστικούς να πιάσουν το στήθος της αντί να το κοιτάξουν (Tap and Touch Cinema, 1968) σχολιάζοντας το έμφυλο βλέμμα;

Λίγους μήνες πριν το ελληνικό #metoo, η ομαδική εικαστική έκθεση «Λυπιού» που ξεκίνησε το περασμένο φθινόπωρο στον χώρο τέχνης A-DASH παρουσίασε έργα γυναικών εικαστικών και ομάδων στο εσωτερικό του νεοκλασικού όπου φιλοξενείται το artist-run, στον αριθμό 74 της Ασκληπιού, αλλά και κατά μήκος του δρόμου, διεκδικώντας έναν νέο, απελευθερωτικό λόγο από και για τις θηλυκότητες, με αναφορά την ποίηση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ.

Τα έργα εμπλέκονται και ενσωματώνονται σε θραύσματα αρχειακού υλικού από τον φεμινιστικό Tύπο της δεκαετίας του ’70 μέσα από το αρχείο της Έβελυν Βολίκα ενώ συνομιλούν και με ένα ακόμη αρχείο, αυτό της Κορνηλίας Ζαρκιά, θέλοντας να «αποτυπώσουν τη θηλυκή εμπειρία του συναισθήματος από το “μέσα” προς το “έξω” αλλά και αντίστροφα».

Όλα όσα θα δουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι που θα επισκεφτούν την έκθεση έργων ελληνικής ζωγραφικής του δέκατου ένατου αιώνα, κυρίως έργων με θέμα την Επανάσταση του ’21.

Τα εγκαίνια της πλήρως ανακαινισμένης Εθνικής Πινακοθήκης προβλέπεται να γίνουν περί τα τέλη Ιουνίου, εφόσον –με το καλό‒ η πορεία της πανδημίας θα επιτρέπει την είσοδο κοινού στα μουσεία. Όμως η Πινακοθήκη θα ανοίξει στις 24 Μαρτίου 2021 για μια συμβολική ξενάγηση των ηγετών ξένων κρατών που τιμούν την Ελλάδα με την παρουσία τους στην επέτειο των 200 ετών από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821 και αντιπροσωπεύουν τις ξένες δυνάμεις που συμμετείχαν στη νικηφόρα ναυμαχία του Ναυαρίνου κατά του τουρκικού στόλου που έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827 και υπήρξε καθοριστική για την έκβαση του Αγώνα.

H ανά χείρας ανάλυση αποτελεί το πρώτο μέρος ενός κειμένου γύρω από τις εναλλακτικές μεταρρυθμιστικές στρατηγικές που έχουν διατυπωθεί στο πεδίο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τρεις στόχους : Πρώτον, να αποσαφηνιστεί το σκεπτικό κα το περιεχόμενο κάθε μεταρρυθμιστικής στρατηγικής, δεύτερον, να εντοπιστούν κοινά σημεία και διαφορές, καθώς και πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα καθεμίας εξ αυτών και, τρίτον, να διατυπωθούν στη βάση των ανωτέρω κάποιες προτάσεις πολιτικής.

ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ τις προβλέψεις ότι θα ζούμε σε βουνά και σε κάμπους μετά την πανδημία και βαριέμαι. Ίσως ακόμα και η φαντασίωση μιας μόνιμης, βουκολικής ζωής στην ελληνική επαρχία να είναι προνόμιο αυτών που δεν γεννήθηκαν εκεί. Να μην παρεξηγηθώ: αγαπώ τη φύση. Όμως αγαπώ και τις πόλεις. Άλλωστε, καμία αναγκαιότητα δεν επιβάλλει στην πόλη να είναι ένα σύνολο από ερείπια, τσιμεντένιες προσόψεις και σάπιους, προεξέχοντες σωλήνες. Νομίζω ότι ακριβώς γι’ αυτό μου αρέσουν οι πόλεις, γιατί μπορεί να είναι τοπία με πρασινάδες και νερά ή κατεστραμμένα κτίρια παρακμής και παραίτησης. 

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έρχεται μέσα στις φωνές που υψώθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα για να καταγγείλουν βιασμούς, κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις.  

Με αυτή την αφορμή, το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, ενώνοντας τη φωνή του με το φεμινιστικό κίνημα και όσες/όσους σηματοδοτούν σε όλους τους τόνους προς τα θύματα της σεξουαλικής βίας ότι #ΔενΕίσαιΜόνη, δημοσιεύει το άρθρο της βραβευμένης Joanna Bourke, καθηγήτριας Ιστορίας στο κολλέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, με τίτλο Η σεξουαλική βία στην εποχή του #MeToo.