Νοσταλγώ την εποχή που μας προβλημάτιζε η πολλή πρόοδος. Τότε που θέταμε ερωτήματα όπως «μήπως η πρόοδος δεν είναι πάντα καλό πράγμα;». Μήπως δεν αφορά όλον τον κόσμο, μήπως η πρόοδος δεν είναι προοδευτική; Μήπως δεν μπορεί να είναι ευθύγραμμη, μήπως δεν γίνεται να προοδεύουμε συνέχεια; Μήπως είναι κάτι κακό εν τέλει;

Μερικές μέρες πριν από τις τριπλές εκλογές της 26ης Μαΐου (ευρωπαϊκές, περιφερειακές και δημοτικές) ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε μια νέα δέσμη μέτρων για την οικονομία. Πρόκειται για ένα πακέτο με άμεση εφαρμογή, το οποίο θα ψηφιστεί εντός του Μαΐου και ένα δεύτερο πακέτο που αφορά το 2020 και το οποίο προγραμματίζεται να ψηφιστεί αργότερα, αλλά σε κάθε περίπτωση πριν ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του 2020.

Επικίνδυνο σπορ να χρησιμοποιείς λεωφορείο όταν ο οδηγός έχει νεύρα. Και πότε δεν έχει και γιατί να μην έχει. Δικαιούται να έχει, τόσες δυσκολίες αντιμετωπίζει. Ενώ ο επιβάτης το μόνο που έχει να κάνει είναι να στέκεται όρθιος όταν δεν βρίσκει να καθίσει και να μην πέφτει κάτω ή δίπλα ή στον μπροστινό του με τα απότομα φρεναρίσματα. Να διαμαρτυρηθεί; Καλύτερα όχι, μπορεί να τσαντιστεί ο οδηγός και να φρενάρει χειρότερα. Ξέρουν οι επιβάτες πώς να φερθούν για να μην τον ερεθίζουν.

Στο «οπαδικό» site του με την ονομασία Red Right Hand Files, ο Nick Cave κοινοποιεί τακτικά την κατά καιρούς δημιουργική του διαδικασία και συχνά απαντά σε ερωτήματα θαυμαστών. Πριν από λίγες μέρες ετέθησαν υπόψη του τα εξής δύο:  

«Έχεις γράψει επί μακρόν στα τραγούδια, στην ποίηση και στη πρόζα σου για τον έρωτα. Τι είναι έρωτας; Γιατί τα τραγούδια αγάπης μας συγκινούν τόσο πολύ; Μια λίστα ίσως με τα δέκα κορυφαία ερωτικά τραγούδια;» (Mack, Bairnsdale, Australia)  

«Πόσο σημαντικό είναι το τραγούδι στη ζωή σου, ως ακροατής;» (Luiza, Viçosa, Brazil)

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ερώτηση αλλά ήθελα να μοιραστώ με σένα και τους αναγνώστες της στήλης μία σοκαριστική ανακάλυψη που έκανα πρόσφατα, μετα απο μια συζητηση εκ βαθεων με φιλους, μόλις στα 35 μου χρόνια…

Aπό τα Προσφυγικά της Πάτρας στο Χάρβαρντ και, τώρα, στην Παγκόσμια Ακαδημία Επιστημών. Με ψήφους από έξι διάσημους νομπελίστες. Για τον καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, που βρήκε τρόπο να μετατρέπει τα γεωργικά απόβλητα σε πολύτιμη διατροφή. Και έκανε την έρευνα στόχο ζωής. 

Στο… βιοχημικό, καθηγητικό του γραφείο στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κρατάει πάντα σε περίοπτη θέση μία φωτογραφία του από το 1969. Είναι βουτηγμένος στις λάσπες και τραβάει από το σορτς έναν παίκτη της Παναχαϊκής, λίγο μετά την νίκη επί του πρωταθλητή της Β’ Εθνικής, Φωστήρα, η οποία ανέβασε την ιστορική ομάδα της Αχαϊας στην Α’ Εθνική. Ο καθηγητής Δημήτρης Κουρέτας είναι – «τώρα και πάντα» – παθιασμένος οπαδός της Παναχαϊκής και το δηλώνει, άλλωστε.

H Λένα Φουτσιτζή μίλησε με μια παρέα γυναικών που, συνειδητοποιώντας την ακαταλληλότητα της νομοθεσίας σχετικά με τον βιασμό και την απόλυτη απουσία της έννοιας της συναίνεσης από αυτήν, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην αλλαγή της.

-Ξέρετε πότε ξεκίνησε να συζητιέται ο όρος «συναίνεση» στο θέμα του βιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο;

Συγκεντρώνοντας τις συνεντεύξεις, αδημοσίευτους στίχους και σημειώσεις της Κατερίνας Γώγου σε έναν πολύτιμο τόμο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του» (εκδόσεις Καστανιώτη), η επιμελήτρια Ευτυχία Παναγιώτου φωτίζει άγνωστες πτυχές της ποιήτριας.

Η τόσο λαμπερή μέσα στο σκοτάδι της φιγούρα της Κατερίνας Γώγου, αυτό το παιδικό πρόσωπο με τους ατιθάσευτους δαίμονες, έχει αφήσει το δικό της ανεξίτηλο αποτύπωμα στην κυρίαρχη μυθολογία: ποιήτρια, ηθοποιός, αυτόνομο πνεύμα, αναρχική, δαιμονισμένη, στρατευμένη και συνάμα ελεύθερη. Γεμάτη λέξεις και βουτηγμένη στη σιωπή. Φορέας ενός λόγου βγαλμένου από την καρδιά της πόλης και διαμορφωμένου στο περιθώριό της.  

Ακαδημαϊκός, φυσικός. Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, ζει στο Ντράφι Αττικής. Το 2007 η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία συμμετείχε ως μέλος, τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης.

Γεννήθηκα το 1943 στο Κάιρο της Αιγύπτου και είμαι απόγονος μιας οικογένειας που έζησε για τέσσερις γενιές στην Αλεξάνδρεια. Ήταν η περίοδος κατά την οποία η παροικία των Ελλήνων στην εύφορη γη του Νείλου άκμαζε.

Η Λίνα Ρόκου αναζητά τον κομίστα που μας «μεγάλωσε γερά παιδιά». Και πια βρίσκει έναν κουρασμένο δημιουργό, παγιδευμένο στην ευκολία που χάρισε την υπογραφή του στη βαρετή πολιτική αντιπαράθεση.

Το 2000 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς που γινόταν τότε στο Γκάζι είχα βρεθεί σε μια μεγάλη αίθουσα που ήταν αφιερωμένη στον Αρκά, με αφορμή τα είκοσι χρόνια παρουσίας του. Θυμάμαι που η αίθουσα είχε πολύ κόσμο –ο Αρκάςτότε βρισκόταν στο αποκορύφωμα της αναγνώρισης μετά την θριαμβικά παραγωγική δεκαετία του ’90-, ότι το πλήθος διάβαζε σιωπηλά τα μεγάλα στριπ που ήταν αναρτημένα στους τοίχους, με τον Κόκορα, τον Ισοβίτη, τη Θέκλα και το μόνο που άκουγες ήταν δυνατά γέλια.