Η φίλη μου η Π., που συζητούσα μαζί της πριν καιρό για διάφορα κι ανάμεσα και για ένα γνωστό δημόσιο πρόσωπο που είχε αποβιώσει, μου θύμισε το "Επιτύμβιον", ένα ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη (Θεσ/νίκη, 1925 - Αθήνα, 2005) που το έγραψε εν μέσω χούντας το '70 και κυκλοφόρησε το '74.

Σήμερα, ξαφνικά θυμήθηκα την κουβέντα μας την ώρα που άκουγα στις ειδήσεις τις αντιδράσεις για την μετατροπή από τον Ερντογάν της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Για μια ακόμα φορά συνειδητοποίηση ότι είναι σαν να ψάχνω να βρω ψύλλους στ'άχυρα επιδιώκοντας να εντοπίσω τις όποιες μυστήριες καραμπόλες του μυαλού μου, που εν προκειμένω έφεραν εκείνη τη συζήτηση στον αφρό. Το κέρδος πάντως ήταν να ξαναδιαβάσω εκείνο το εύστοχο ποίημα και διαπιστώνοντας ότι μου άρεσε όπως παλιά, αποφάσισα να το αναρτήσω, μιας και το είδα ως μια καλή ευκαιρία για να το θυμηθούν οι μεγαλύτεροι και να το μάθουν οι νεώτεροι.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπέγραψε το διάταγμα με το οποίο η Αγία Σοφία θα μετατραπεί σε τζαμί για τη μουσουλμανική λατρεία.  

Ο Τούρκος πρόεδρος ανήρτησε στο Twitter το διάταγμα που υπέγραψε, στο οποίο αναφέρεται ότι ελήφθη η απόφαση να τεθεί η Αγία Σοφία υπό τον έλεγχο της Αρχής Θρησκευτικών Υποθέσεων (Ντιγιανέτ) και να ξανανοίξει για θρησκευτική λατρεία. 

Σ.Δ: Να μια αρχή απ'αυτές όμως που είναι λιγότερες από το ήμισυ του παντός. Κι αυτό διότι ανάμεσα σ'αυτό που υφίσταται και σ'αυτό που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, όλα μπερδεύονται αλλά όχι γλυκά μιας και μεγάλα συμφέροντα θα πάρουν θέση στο τραπέζι. Κι όταν λέμε όλα εννοούμε τις ιδιοκτησίες, τις χρήσεις γης, τα σχέδια, την ανύπαρκτη πολεοδομική μελέτη, την τροπολογία των Λαφαζάνη- Σκουρλέτη που θέτει όρια ακόμα και ως προς το ποιοι αποφασίζουν για όσα μπορούν να γίνουν σ'αυτά τα 620 στρέμματα από τους επενδυτές και τους εκμεταλλευτές των έργων.

Ο κύριος Γκρι (Ηλίας Μαγκλίνης) διαβάζει τη χορταστική συνέντευξη που δίνει στο σημερινό φύλλο ο Μανώλης Μητσιάς στην καλή συνάδελφο Γιώτα Συκκά (  εδώ ) και θυμάται πόσο τον είχε σημαδέψει στα νιάτα του το περίφημο «Ο Γιάννης ο φονιάς» του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου.

«Θυμάμαι τη ρυθμική, επιθετική σχεδόν, ένταση του μπουζουκιού στην εκπληκτική πρωτότυπη εκτέλεση του Μητσιά. Και τη φωνή του: θυμωμένη, στοιχειωμένη, λες και αφηγείται την ιστορία από τη μεριά του φονιά. Θυμάμαι και την πιο λυρική διασκευή για τον διπλό δίσκο της “Λαϊκής Αγοράς”, στην ενορχήστρωση του Νίκου Κυπουργού. Το γλυκόπικρο πιάνο αντικαθιστά το μπουζούκι με τρόπο εξαίσιο. Το κελαρυστό πιάνο και η θλιμμένη φωνή του Βασίλη Λέκκα με κάνουν να νιώθω ότι αυτή τη φορά ακούμε το τραγούδι από τη σκοπιά του κοριτσιού που σερβίρει τον αποφυλακισμένο φονιά. Είναι τώρα σαν να μιλάει το αμίλητο Φροσί». Πώς ένα τραγούδι εγκιβωτίζει μιαν αφήγηση σαν να ήταν διήγημα. Η ασύλληπτη οικονομία και ο αριστοτεχνικός υπαινιγμός του Γκάτσου.

Σ.Δ. Θα με έκανε να ένιωθα καλά ως κάτοικος αυτής της χώρας αν όλα τα χρήματα των φορολογουμένων που μοιράστηκαν από την κυβέρνηση για την ενημέρωση σχετικά με την καμπάνια "Μένουμε σπίτι" για τον κορωνοϊό ήταν μια άψογη κίνηση. Και σιγά τα λεφτά δηλαδή. Το συνολικό ποσό που μοιράστηκε, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η κυβέρνηση, φτάνει τα 19,4 εκατ. ευρώ περιλαμβανομένου του ΦΠΑ. Επιπρόσθετα 411.985 ευρώ ήταν η αμοιβή του αναδόχου. Άψογo μοίρασμα λοιπόν, με τα κριτήρια της επιλογής των δικαιούχων να ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση και με τα ποσά που θα τους αναλογούσαν θα ήταν τέτοια που δε θα προκαλούσαν το κοινό περί δικαίου αίσθημα.