Υπάρχει ένα απόσπασμα από τη δημοσιευμένη συζήτηση στην Αθήνα του 1955, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, γύρω από «Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού», με κορυφαίες προσωπικότητες του ελληνικού πνευματικού κόσμου και κεντρικό προσκεκλημένο τον Αλμπέρ Καμύ, που αναδύεται αυτές τις ημέρες ενισχυμένο από τη σημασία των επικείμενων ευρωεκλογών.

Το "Πόλεμος και Πόλεμος" του Ούγγρου Λάσλο Κρασναχορκάι (1954) είναι ένα βιβλίο που το διάβασα πριν λίγα χρόνια και μου άρεσε πάρα πολύ. Και ένα άλλο, πιο δύσκολο που μου άρεσε λιγότερο, ήταν "Η μελαγχολία της αντίστασης". Ο Κρασναχορκάι την περασμένη εβδομάδα έδωσε μία διάλεξη στην Αθήνα. Ήθελα να πάω όμως δεν μπόρεσα τελικά. Μια γυναίκα που συνάντησα σ'ένα βιβλιοπωλείο που πήγα για ν'αγοράσω το βιβλίο του "Η Σέιομπο πέρασε από εκεί κάτω", είχε πάει κι ήταν κατενθουσιασμένη. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα μου άρεσε κι εμένα, αλλά ένιωσα ότι έχασα μια ευκαιρία να ακούσω από κοντά έναν συγγραφέα που τον πάω, κι ας ξεχνάει να βάζει τελείες κι ας τα έχει φτύσει το συντακτικό του. 

Διαβάζοντας τις απαντήσεις των 6 υποψηφίων δημάρχων Κερατσινίου Δραπετσώνας  στις 15 ερωτήσεις των Δραπετσίνι+ Σταγόνα (  εδώ  ) ένα αίσθημα ικανοποίησης το ένιωσα. Και ο κύριος λόγος ήταν πως αρκετές από τις απαντήσεις τους με βοήθησαν να δω πράματα που δεν τα είχα δει, παραμέτρους που δεν τις είχα σκεφτεί. Άλλες πάλι απαντήσεις μου γέννησαν απορίες, μια συνέπεια που την εγγράφω στις θετικές. Και τέλος, από άλλες απαντήσεις μου προέκυψε η δημιουργική ανάγκη του αντίλογου, η διάθεση της εμπεριστατωμένης διαφωνίας και της κουβέντας σε ταβέρνα όμως κι όχι στην αίθουσα του δημ. συμβουλίου που σε αναγκάζει να βγάζεις λόγους. 

Της Χαράς Κούκη: Για τις Άφοβες Πόλεις, η ριζοσπαστική δημοκρατική συμμετοχή όλων δεν είναι απλά το μέσο για να επιτευχθεί ο στόχος της κοινοτικής αυτοδιοίκησης, αλλά ο ίδιος ο στόχος. Τελευταία, ωστόσο, γίνεται συνεχώς λόγος από κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα για τη σημασία της συμμετοχής των πολιτών και την αξία του συμμετοχικού σχεδιασμού. Τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη; Πόσο βοηθάνε πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα;

Όσοι έχουν πάθει από εκείνες τις ταινίες που τις είδαν στις σκοτεινές αίθουσες με ανοιχτό το στόμα κι ορθάνοιχτα μάτια, δεν μπορεί παρά κάτι να παίχτηκε σ'εκείνα τα ονειρικά 90', κάτι ανάμεσα στην επιδερμίδα τους και στο βάθος της ύπαρξής τους. Μιλάμε και για όταν διάγουν τη φάση της μίμησης, όσο και γι'αργότερα, που γίνονται φτιάχνοντας ψηφίδα ψηφίδα τον εαυτό τους. Αυτό το ρευστό "κάτι", νομίζω ότι το σινεμά από όλες τις άλλες καλές τέχνες, για τους περισσότερους, το πυροδοτεί με μεγαλύτερη ένταση. Και που η δυσκολία του να εντοπιστεί και να συνειδητοποιηθεί το καθιστά ένα ενδιαφέρον εγχείρημα για όσους το έχουν πάθει και το επιδιώκουν. 

Το Broken ego, αγγλόφωνο τραγούδι Ελλήνων, όχι μόνο ακούγεται, αλλά μας προκάλεσε και μια ευχαρίστηση. Κι αυτή δεν προέκυψε από μια κάποιου τύπου συναισθηματική διέργεση και ταύτιση, βοήθησε το τρομπόνι γι'αυτό, αλλά από ήχους και φωνές αρμονικά δεμένοι μεταξύ τους που χαροποιήσαν την ώρα που τ'ακούγαμε τ'ακουστικό μας νεύρο και κατ'επέκταση το είναι μας. Συμπαθητικό βρήκαμε το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι αυτό, αν και δεν διακρίναμε κάποια σχέση με το τραγούδι, ούτε νιώσαμε να αλληλοεπιδρούν. 

Εισαγωγή