Από αδιαφορία; Από προκατάληψη; Από ναρκισσισμό; Δεν θέλω να το πιστεύω. Μερικοί λένε «λογικό δεν είναι να χωρίζονται οι συνθέτες εφόσον διαφωνούν;» Λογικό μπορεί να είναι, δεν θα ήταν όμως λογικότερο να ενωθούν, τη στιγμή που η αγορά καταπατά και προσβάλλει το πνευματικό τους δικαίωμα, με το άλλοθι ότι δεν ξέρει τι πρέπει να πληρώσει και σε ποιον;
Τα συνδικαλιστικά δεν είναι η ειδικότητα μου. Με αποσυντονίζει επίσης η βοή και η οχλαγωγία τους. Όμως είναι ολοφάνερο πια, πως μέρα με την μέρα το κακό εξαπλώνεται, η πλειοψηφία των συναδέλφων έχει περιέλθει σε δεινή θέση και όλοι μας βέβαια ταλαιπωρούμαστε εδώ και καιρό, εξαιτίας και του δικού μας διχασμού.
Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει.
Οι δημιουργοί οφείλουν πια να βρουν την κοινή τους φωνή στην διεκδίκηση του πνευματικού τους δικαιώματος.
Με αυτή την προϋπόθεση, θα μπορούσε στο μέλλον ο Οργανισμός των ενωμένων πια δημιουργών να διερευνήσει την προοπτική μιας συνέργειας με τον αντίστοιχο Οργανισμό των «συγγενών» τραγουδιστών, μουσικών και παραγωγών, ώστε να γίνει κάποτε, αυτό που πολλοί από εμάς ευχηθήκαμε στο παρελθόν: ένας εισπράκτορας για όλα τα δικαιώματα της μουσικής στην χώρας μας.
Τώρα όμως, απαιτείται αυτό που οι περισσότεροι ομότεχνοι σκέπτονται αλλά διστάζουν να το διατυπώσουν για να μην θεωρηθούν ίσως «συμβιβασμένοι»: Την λειτουργία επιτέλους ενός και μόνον αυτοδιαχειριζόμενου οργανισμού για τους εντός και εκτός Ελλάδος δημιουργούς .
Απευθύνομαι στους δυο οργανισμούς, την ΕΔΕΜ και την ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ: Βρείτε τα. Είναι μονόδρομος.
Αλλιώς ας διαλέξει ο καθένας τη δική του καταστροφή.
Επικαλούμαι το πνεύμα της ενότητας και της συνέχειας στον χώρο μας, στον οποίο δεν υπάρχουμε μόνο εμείς αλλά και οι κληρονόμοι των νεκρών δασκάλων μας και οι δικοί μας ,επίσης , συνεχιστές και κληρονόμοι.

Το Δουργούτι, σήμερα Νέος Κόσμος, είναι γνωστό στους παλιούς Δραπετσωνίτες για δύο βασικά λόγους. Ο ένας ήταν πως αρκετοί πρόσφυγες που ζούσαν στις παράγκες της Δραπετσώνας διάλεξαν στη δεκαετία του '60 να πάρουν μέρος στην κλήρωση διαμερισμάτων που είχαν φτιαχτεί στο Δουργούτι με πρωτοβουλία του Γ. Παπανδρέου. Για αρκετά χρόνια μετά την εγκατάστασή τους ερχόντουσαν μαζικά στη Δραπετσώνα όποτε είχαμε εκλογές και όσοι Δραπετσωνίτες είχαν φίλους και συγγενείς εκεί επισκεφτόντουσαν συχνά το Δουργούτι. Ο άλλος ήταν η ταινία του Κούνδουρου "Μαγική πόλη"( 1954), που έκανε εντύπωση την εποχή που παίχτηκε στα σινεμά, και που πέρα από τα άλλα προτερήματά της έπιασε τους Δραπετσωνίτες και για έναν επιπλέον λόγο. Αυτή η παραγκούπολη ήταν σαν δίδυμη αδελφή με τη Δραπετσώνα. 

Σε σχέση μ'αυτά που έγραψε, λίγα ποιήματα της Κικής Δημουλά (Αθήνα, 1931- 22.2.2020) έχω διαβάσει. Για πρώτη φορά το μοιραίο συνέβη με το Χαίρε ποτέ, κάπου στο μέσον της δεκαετίας του '90 και μ'έπιασε. Για τα δικά μου στάνταρ ήταν μια διαφορετική και παράξενη ως ένα βαθμό ποίηση απ'αυτήν που είχα εξοικειωθεί. Στίχοι που έπαιζαν με τις λέξεις που έτσι αποκτούσαν ένα διαφορετικό εκτόπισμα καθώς το νόημα προέκυπτε από το απρόσμενο συνδυασμό τους. Αν και έμοιαζαν λες και τους γέννησε μια χαλαρή και γειωμένη προσωπικότητα εν τούτοις λίγο αν τους σκεφτόσουνα συνειδητοποιούσες ότι η ταραχή εξ αιτίας της φθοράς, της ματαίωσης και της θνητότητας ήταν πάντα παρούσα, πως είχε πιάσει στασίδι ακόμα και στα ωραία της ζωής της. Απίθανο ήταν να μην αισθανόσουν της πίκρας την επίγευση, σπάνια όμως για λόγους εξωτερικούς. Κι αυτό διότι τα ποιήματά της εστίαζαν στους πολλούς και σχεδόν αδιόρατους χιλιάδες μικρούς κόμπους της καθημερινότητας και των σχέσεων δίχως όμως να με ακινητοποιούν.

Μετά από ποιο σημείο ένα βλέμμα που πέφτει πάνω μας θίγει την ακεραιότητά μας; Το κόνσεπτ του "eye rape" που προέρχεται από τις ΗΠΑ εμφανίζεται τώρα και στην Ευρώπη. Θα μπορεί κανείς σε λίγο να υποβάλλει μήνυση για ένα βλέμμα που θεωρεί επίμονο, εξευτελιστικό ή ανεπιθύμητο;

 Γενεύη, 14 Ιουνίου 2019. Κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης πορείας για τα δικαιώματα των γυναικών, μια ομάδα νεαρών κοριτσιών αρχίζει να φωνάζει ένα σύνθημα- "Μη μας κοιτάτε!" - κάνοντας το παν για να τις προσέξουν. Περνώντας μπροστά από τον κόσμο που κάθεται ήσυχα έξω από ένα καφενείο, η ενέργειά τους διπλασιάζεται - "Μη μας κοιτάτε!" Με βλέμμα δολοφονικό, διατάζουν τους (σαστισμένους) άνδρες που βρίσκονται εκεί, να κοιτάξουν αλλού, σαν να επρόκειτο να βλάψει την προσωπικότητά τους το γεγονός και μόνο ότι τις κοιτούσαν.

Γρηγόρης Ν.Θεοχάρης. Το Κερατσίνι και η Δραπετσώνα ξέρουν από αγώνες. Ξέρουν ότι, από το μεροκάμματο, μέχρι την ανάσα, τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα είναι υπό διεκδίκηση. Οι άνθρωποί τους δεν έχουν ψευδαισθήσεις ως προς με το ποιούς τα βάζουν. Ένας πολυπλόκαμος εχθρός, αλλά όχι ανίκητος. Μέτρο το μέτρο ανοίγουν τον δικαιωματικό δρόμο προς τη θάλασσα και σε αυτή την αέναη πάλη δεν υπάρχουν «μικρές νίκες»... 

Όταν λοιπόν την περασμένη Παρασκευή εκδικάστηκε η αγωγή κατά του δημάρχου Κερατσινίου- Δραπετσώνας, Χρήστου Βρεττάκου, που κατέθεσε η εταιρεία Oil One, διεκδικώντας 500.000 ευρώ, κι έναν χρόνο φυλάκιση του δημάρχου για συκοφαντική δυσφήμιση, οι άνθρωποι της πόλης ήταν εκεί.

Παντελής Μπουκάλας ( Μεσολόγγι, 1957) είναι ποιητής, αρθρογράφος, συγγραφέας και μεταφραστής. Στο άρθρο μας αυτό υπάρχουν τρία δικά του, όπου τα δύο δημοσιεύτηκαν στην Καθημερινή και μία συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών. Το ένα, αυτό που ακολουθεί, έχει ως θέμα την μέχρι στιγμής αποτυχία της Ν.Δ στους τρεις εμβληματικούς στόχους που διαφήμιζε προεκλογικά. Το δεύτερο έχει ως θέμα τον κίνδυνο του αφανισμού που απειλεί το ανθρώπινο είδος. Και το τρίτο, η συνέντευξή του, έγινε επ'ευκαιρία της κυκλοφορίας του 3ου του τόμου για την δημοτική ποίηση. Ο βασικός λόγος που μου ταιριάζει είναι η ικανότητά του να λέει την γνώμη του δίχως να γεννά ακραία συναισθήματα μίσους και φανατισμού αλλά ως μία διαρκή πρόκληση για να σκεφτείς τις όμορφα και πλούσια διατυπωμένες απόψεις του. 

Ζωγράφος, ο ελληνοαρμένιος Ε. Σακογιάν που ζει κι εργάζεται στη Γαλλία και δικός του είναι ο πίνακας του άρθρου, μουσικός, ο αιγυπτιώτης Δ. Παπαδημητρίου και ποιητής ο Χιλιανός Ρ. Σουρίτα. Και οι τρεις γεννηθέντες τη δεκαετία του '50.

Εδουάρδος Σακογιάν (Θεσ/νίκη, 1957)

«Ποιος δεν έχει ανάγκη να μοιραστεί τον καημό του και τη χαρά του με τους άλλους και ποιος δεν έχει ανάγκη η χαρά του να γίνει αιώνια; Ολοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τις εικόνες για να δούμε τη ζωή μας με διαφορετικό τρόπο, εκτός ίσως από τους αναχωρητές, τους φυσιολάτρες και τους εικονοκλάστες φιλοσόφους. Ολοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη την ομιλία γιατί έτσι γινόμαστε άνθρωποι. Και η ζωγραφική είναι μια ομιλία». Ο Εδουάρδος Σακαγιάν γράφει όπως μιλάει, και ίσως όπως ζωγραφίζει. Γι’ αυτή τη συνέντευξη, που έγινε με αφορμή τη νέα του έκθεση στην γκαλερί Καλφαγιάν της Αθήνας, κουβεντιάσαμε αρκετά από το τηλέφωνο αλλά περισσότερο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

«Η ζωγραφική είναι μια ομιλία»

Γιατί την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου που συνεδριάζει στις 8μ.μ το Δημοτικό Συμβούλιο Κερατσινίου Δραπετσώνας το πρώτο θέμα "Το σχέδιο της διαχείρισης των απορριμάτων που προωθεί η περιφέρεια Αττικής" είναι κρίσιμο για το μέλλον της πόλης μας; Διότι το σχέδιο αυτό προβλέπει ότι στο Σχιστό Κερατσινίου θα κατασκευαστεί και θα λειτουργήσει μία από τις τρεις μονάδες διαχείρισης απορριμάτων της Αττικής. Η ανακοίνωση της Περιφέρειας αναφέρει σαφώς ότι  "μέσα στην άνοιξη θα προκηρυχτεί η κατασκευή μέσω ΣΔΙΤ ( Τι είναι οι ΣΔΙΤ; ) η κατασκευή των δυο μονάδων επεξεργασίας απορριμμάτων στον Πειραιά (Σχιστό) και στον κεντρικό τομέα της Αθήνας (Φυλή), ενώ το έργο του Γραμματικού θα συνεχιστεί ως δημόσιο έργο".   

Αγαπητοί φοιτητές και αγαπητές φοιτήτριες του Mathesis Για όσους από εσάς δεν έχετε ακόμα εγγραφεί στο νέο κύκλο μαθημάτων του Mathesis, να υπενθυμίσουμε πως δύο νέα μαθήματα και ένα ακόμα σε επανάληψη ξεκινούν την Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου. Να υπενθυμίσουμε ακόμα πως συνεχίζεται το μάθημα "Ο GDPR και οι 40 κλέφτες", το οποίο μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει στο δικό του ρυθμό και θα παραμείνει προσβάσιμο για μελέτη μέχρι και τις 30 Ιουνίου 2020.