Θα το ξαναδώ κι όχι τόσο γιατί είναι καλή ταινία, που είναι, αλλά γιατί στο κέντρο της έχει τον Κωστή Παπαγιώργη ( Νεοχώρι Υπάτης, 1947 - Αθήνα, 2014) .

Εκτιμώ πως ένας από τους πέντε έξι Έλληνες συγγραφείς  και αρθρογράφους που από τα έργα τους κάτι πήρα γι' αυτό που γίνομαι και ξεγίνομαι είναι ο Κωστής Παπαγιώργης. Ο άνθρωπος που με έναν διεσδυτικό λόγο, με μια οξεία και πρωτότυπη κριτική σκέψη, άπλωνε με την τρυφερότητα ψυχούλας τον τραχανά πραμάτων που κυοφορούν τ' αθέατα σκοτάδια και οι γκρίζες ζώνες της σύγχυσης, πραμάτων που με τα δηλητήρια τους παγώνουν τις ζωές μας και άρα την κοινωνία μας.

Συνήθως η αστυνομία βρίσκεται στο απυρόβλητο. 

Συνήθως κάποιοι νόμοι φαίνεται ότι δεν ισχύουν

για όλα τα στελέχη της.

Επειδή όμως, όπως μαρτυρούν αυτόπτες

στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,

το κακό με την βία κάποιων υπαλλήλων της φαίνεται

ότι έχει παραγίνει τελευταία,

μια βία αυτοηδονιζόμενη και τυφλή που φτάνει στο τσακ της εκμηδένισης του άλλου,  

για το καλό όλων ημών που τραβάμε κουπί απ' οποιαδήποτε θέση κι αν βρισκόμαστε σ'αυτόν τον τόπο,

ας ελπίσουμε ότι αυτήν την φορά δε θα ισχύσει ο κανόνας

οι υπαίτιοι θα εντοπιστούν, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά

και το κακό θα σταματήσει. 

Είναι δύσκολο να γράψεις για τους ομοτέχνους σου και δη για συνομήλικους σου ή περίπου. Γιατί στην Ελλάδα θεωρούμε (δυστυχώς όχι αστοιχείωτα) πως κάθε αναφορά ή κείμενο συγγραφέα για συγγραφέα εμπεριέχει δόλο, πως η φάβα κρύβει σίγουρα λάκκο ή κάποιας μορφής συναλλαγή, και πως, αν μη τι άλλο, κάθε γραπτό γραφιά για γραφιά είναι οπωσδήποτε προϊόν ιδιοτέλειας.

Όσοι φίλοι, γνωστοί και συγγενείς διάβασαν έστω και ένα από τα τρία βιβλία του Ισραηλινού ιστορικού και καθηγητή του τμήματος ιστορίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ Γιουβάλ Νόα Χαράρι (Κιρυάτ Άτα, Ισραήλ, 1976) είπαν τα καλύτερα λόγια γι'αυτά, παρόλες τις διαφωνίες που είχαν σε πολλά σημεία. Πρώτα όμως εγκωμίαζαν με θέρμη τα βιβλία που τους έβαλαν σε σκέψεις και το πόσο απόλαυσαν τη γραφή τους και μετά διατύπωναν τις όποιες, αριστερές κατά βάση, αντιρρήσεις τους.

Ο Χαράρι είναι ο συγγραφέας των βιβλίων Sapiens: Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου, Homo Deus: Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος και το τελευταίο Είκοσι ένα μαθήματα για τον εικοστό πρώτο αιώνα, στο οποίο αναλύει τα ζητήματα της επικαιρότητας, όπως τρομοκρατία, πρόσφυγες και η πολιτική της μετα-αλήθειας. Τρία βιβλία που δικαίως σημείωσαν διεθνή εκδοτική επιτυχία στις πολλές γλώσσες που μεταφράστηκαν.

Σιγά σιγά με τα χρόνια έφτιαξα μία ερώτηση που ως προς την απάντησή της έχω μάλλον κατασταλάξει. Η ερώτηση: Όλες αυτές οι ημερίδες, τα συμπόσια και τα συνέδρια, στα οποία οι συμμετέχοντες φαίνεται ότι παιρνούν καλά, εν τέλει προσφέρουν κάτι καλό στο θέμα τους; Αδιαμφισβήτητα είναι μία σωστή επιλογή να διοργανώνονται από το κράτος, φορείς, οργανώσεις, κινήσεις και κόμματα όλες αυτές οι αναζητήσεις των ενδιαφερομένων και των ειδικών και ακόμα καλύτερα αν καταλήγουν σε προτάσεις για το πρόβλημα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν.

Όμως, από όσα έχουν πέσει στην αντίληψή μου, δεν έχω αντιληφθεί να προκύπτει, με ευθύνη βασικά των διοργανωτών, ένας προβληματισμός των αρμοδίων για την προώθηση των απαντήσεων για τα ζητήματα που τα συνέδρια μελέτησαν, ένας προβληματισμός που θα καταλήγει σε μια κριτική υιοθεσία των πνεύματος που διαμορφώθηκε σ'αυτά και των πορισμάτων τους. Στη τελική, η αίσθησή μας είναι πως τα συνέδρια που αφορούν σε σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας γίνονται για να γίνονται και πέρα τούτου ουδέν. 

Με συγκίνηση προσφωνώ τον Σταύρο Ζουμπουλάκη, τον οξυδερκή φιλόλογο, τον ταγμένο εκπαιδευτικό, τον με καθαρό μυαλό στοχαστή του καιρού μας. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης συνδυάζει πολλές ιδιότητες, είναι όμως πάνω απ’ όλα ένας τολμηρός έως ριψοκίνδυνος άνθρωπος. Είναι ένας διανοούμενος που παρεμβαίνει στον δημόσιο χώρο για να πει πράγματα που λέγονται πολύ δύσκολα.

Περνούν τα χρόνια ασταμάτητα, όμως οι περισσοτέροι συμπατριώτες μας που έχουν μία επαφή με τα σχολεία, βασικά μέσω των παιδιών τους, εξακολουθούν να μη βάζουν θετικό πρόσημο στην δημόσια εκπαίδευση της χώρας μας. Το κακό είναι ότι αυτή η αρνητική κρίση δεν αλλάζει ριζικά με όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε.

Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι η μοίρα μας και κάτι που μου ενισχύει αυτήν την πίστη είναι οι εξαιρέσεις του κανόνα σε διάφορα σχολεία και τμήματα ως συνέπεια της δουλειάς αγωνιούντων δασκάλων και καθηγητών. Αυτές με έχουν πείσει ότι  μπορεί να βελτιωθεί αισθητά η κατάσταση αν το πάρουμε, ας πούμε, πατριωτικά, αν οι σχολικές κοινότητες (μαθητές, δάσκαλοι και γονείς) διεκδικήσουν με σοβαρά αιτήματα μια παιδεία που θα επικεντρωθεί κατά προτεραιότητα στην ουσία της μάθησης για όλους κι όχι στον κατ'επίφασιν στόχο της υψηλής βαθμολογίας, που συνήθως δεν αντιστοιχεί σε κάτι πραγματικό και ζωογόνο.

Από τα άρθρα που αναρτούμε στη Σταγόνα, έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε για ποιους λόγους αυτά που σταθερά προσελκύουν τους λιγότερους επισκέπτες/ αναγνώστες, είναι όσα αναφέρονται σε θέματα οικολογικά και κλιματικής αλλαγής και αυτά που έχουν στο κέντρο τους συμβάντα του εξωτερικού κόσμου ακόμα κι όταν έχουν να κάνουν με την Τουρκία. Επειδή θεωρούμε πως τόσο η οικολογία, τώρα που η απειλή της οικολογικής κατάρευσης μας πλησιάζει, όσο και όσα συμβαίνουν στους άλλους τόπους του πλανήτη μας, επηρεάζουν άμεσα κι έμμεσα και λίγο ή πολύ τη ζωή στην χώρα μας, επιμένουμε σε τέτοιες επιλογές.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι μία κριτική ανάλυση του  Daniel Tanuro*της 25ης Διάσκεψης των συμβαλλομένων μερών της Σύμβασης πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές (COP25) που άρχισε σήμερα 2.12 στη Μαδρίτη. Αυτή η συνάντηση κορυφής έπρεπε αρχικά να γίνει στο Σαντιάγο αλλά ο χιλιανός πρόεδρος προτίμησε να την ακυρώσει. Οι COP συγκεντρώνουν συνήθως 10.000 ανθρώπους: Έπρεπε να αποφύγει να γίνουν μάρτυρες της άγριας αστυνομικής καταστολής του ξεσηκωμού ενάντια στην υπερ-φιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Πινιέρα.