Γιατί εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει κανείς πως όλοι τους ευθύνοταν γι'αυτό το κακό που τους είχε βρει, και είναι πάντα η ώρα να κοιτάξει κανείς εντός του και να αναλογιστεί το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί, και η ώρα είναι πάντοτε τώρα και ανά πάσα στιγμή είναι η ώρα, μόνος σου ή εν μέσω του πλήθους ή μιας μικρής παρέας πάνω σ'ένα απειροελάχιστο κομμάτι γης όπου μιλούσαν γλώσσες διαφορετικές, κι αυτές με πληγές και τραύματα κουτσουρεμένες, τους έβλεπες τώρα να τινάζονται στον αέρα μέσα στις πραγματικές φλόγες, ανάκατα μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι και λευκοί, λες και μια αόρατη δύναμη είχε αναλάβει τα σώματά τους, διασκορπίζοντάς τα εδώ κι εκεί.  

Ξεκαλοκαιριάζω στην Αθήνα εν μέρει από επιλογή, εν μέρει από σύμπτωση, τυχαία. Ξέρεις, δεν είναι κάτι ξαφνικό ή απαραβίαστο, δεν πετάγεσαι κάποια ωραία πρωία απ' το κρεβάτι για να πεις «από δω και πέρα εγώ δεν εγκαταλείπω την Αθήνα τα καλοκαίρια». Κάπως τα φέρνει η ζωή, κάπως τα φτιάχνουμε κι εμείς με το κεφάλι μας, κι όλο αυτό αντανακλά μια βαθύτερη διάθεσή μας. Γιατί η ζωή μπορεί να στα φέρει και κάπως αλλιώς, κι εσύ να διαλέξεις αυτό κι όχι εκείνο, ή εκείνο κι όχι αυτό.

Σ.Δ: Όταν κάποια στιγμή μακρυμάλλης έφηβος είδα το ντοκιμαντέρ μια έντονη επιθυμία μ'επιασε και για μέρες φούντωνε η επιθυμία να' μουν κι εγώ εκεί. Μετά και σιγά σιγά σχεδόν το ξέχασα. Υπόγεια, όμως, πιστεύω ότι αυτή η ανεκπλήρωτη επιθυμία δυνάμωνε εκείνον τον ωκεάνιο πόθο μου για ένα γλέντι, για ένα πανηγύρι όπου όλοι, φίλοι, γνωστοί κι άγνωστοι γινόμαστε για λίγο ένα μπάσταρδο αστέρι κι αυτό το πετυχαίνει καλύτερα από όλα όσα ξέρω η μουσική και ο χορός. Το φεστιβάλ στο Γούνστοκ έγινε στις 15-19 του 1969 και συμμετείχαν 500χιλ.άτομα. 

Το τριήμερο «Φεστιβάλ ειρήνης και μουσικής» του 1969 στο Γούντστοκ δεν αποτελεί απλά το κερασάκι μιας τρικυμιώδους δεκαετίας. Ο απόηχός του διαιωνίστηκε στην επόμενη ροκ γενιά και ριζώθηκε γερά για τουλάχιστον δέκα χρόνια από την τέλεσή του στα περίχωρα της Νέας Υόρκης.  

Μια ριζοσπαστική επανεκτίμηση της ομοερωτικής φιλίας στην αρχαία Ελλάδα σε ένα βιβλίο-σταθμό του James Davidson, από τον M.Hulot

Για αιώνες η Ελληνική Ομοφυλοφιλία ή ο Ελληνικός Έρωτας –αυτό που οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν "ελληνικό έθιμο" (mos Graeciae, mos Graecorum)‒ ήταν ένα από τα πιο περίπλοκα ζητήματα της δυτικής Ιστορίας, ένας αληθινός κόμπος» γράφει ο ιστορικός James Davidson στην εισαγωγή του βιβλίου του "Οι Έλληνες και ο ελληνικός έρως" που αποτελεί ίσως την πιο ολοκληρωμένη μελέτη για τον ομόφυλο έρωτα στην αρχαία Ελλάδα που έχει γίνει την σύγχρονη εποχή.  

Όπως είναι γνωστό το Περιφερειακό Συμβούλιο της Περιφέρειας Αττικής αποφάσισε (7.5.2019) την κήρυξη αναγκαστικής απαλλοτρίωσης υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου έκτασης 204 στρεμμάτων στην περιοχή των “Λιπασμάτων” ιδιοκτησίας της “Πρότυπος Κτηματική Τουριστική ΑΕ” του ομίλου της Εθνικής Τράπεζας την Ελλάδος.

Με απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής και επειδή παρήλθε άπρακτη η αναγκαστική προθεσμία των 30 ημερών, θεωρείται κατά τεκμήριο νόμιμη η απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου για την αναγκαστική απαλλοτρίωση του χώρου του πρώην Εργοστασίου Λιπασμάτων στην περιοχή του Δήμου Κερατσινίου – Δραπετσώνας για την κατασκευή Μητροπολιτικού Πάρκου Πρασίνου.

Όταν μάθαμε πριν από δυο μέρες ότι ο Γιάννης είναι στο νοσοκομείο –δηλητηρίαση, λιστέρια στα μαρούλια, τον βρήκε διπλωμένο ο ταχυδρόμος -, όταν μας τηλεφώνησαν ότι είναι στην εντατική, ο νους μου, κι ο δικός μου κι όλων στο χωριό, πήγε στα ψέματά του. Και λέω όλων, γιατί κανένας δεν τον αποστρεφόταν. Απεναντίας: τον καλούσαν σε τσιμπούσια και συλλείτουργα, τον πότιζαν ρακί κι αυτός κούρδιζε το λαούτο κι άρχιζε τις ιστορίες. Ήταν λατέρνα ζωντανή, αλλά δεν ήταν ξένο σώμα. Δεν ήταν περίγελος. Ο Γιάννης ήταν ο αφηγητής, εστία με φωτιά, ο κόσμος ζέσταινε τα χέρια του. Έτσι και κάποιος τον κορόιδευε, οι υπόλοιποι έμπαιναν στη μέση. Ήταν σαν πείραγμα απαραίτητος κι αν έλειπε άλλοι έπιαναν τους άθλους του, μιμούνταν τη φωνή του.

Για τις καταστροφικές συνέπειες της επελαύνουσας κλιματικής κρίσης δεν έχουμε έγκυρα στοιχεία για το αν τις έχουν υπόψη τους οι απλοί πολίτες του κόσμου. Σε άλλες χώρες, τις πιο αναπτυγμένες οικονομικά, φαίνεται ότι  τα μεσαία στρώματα έχουν μια ιδέα για το τι θα παιχτεί και πόσο ακριβά θα το πληρώσουμε όλοι αν δεν βάλουμε φρένο σ'αυτήν, αν δεν επινοήσουμε μια διαφορετική οικονομική πολιτική για το σύνολο των κρατών κι ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Μια πολιτική όπου με λίγα λόγια, η ανάπτυξη δεν θα καταστρέφει το περιβάλλον. Στις περισσότερες, όμως, χώρες του κόσμου, μόνο ένα μέρος του πολιτικού τους προσωπικού έχει αρχίσει να το απασχολεί πιο σοβαρά αυτό που έχει αποκληθεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του πλανήτη. Μακάρι οι πολιτικές ηγεσίες να βρουν δρόμους και τρόπους συνεργασίας παίρνοντας εκείνα τα μέτρα ώστε τελικά να κερδίσει ο κόσμος αυτήν την μάχη. Την μάχη εναντίον του απειλητικού φαινομένου του θερμοκηπίου.