Σ.Δ. Ότι και εγώ όπως και οι περισσότεροι από αυτούς που έχω κάποιου είδους σχέσεις ζούμε σε έναν κόσμο ηλεκτρονικό και άυλο δεν έχω καμία αμφιβολία. Ένας κόσμος που όσο περνά ο καιρός καλύπτει τον τρόπο που επικοινωνώ, να τονίσω εδώ με γνωστούς μου αλλά το ενδιαφέρον είναι και με αγνώστους, τις δοσοληψίες μου με θεσμικούς παράγοντες, και με ανθρώπους της αγοράς και κάνω και την ενημέρωσή μου. Τα βασικά δηλαδή. Με λίγα λόγια τα μάτια μου, τα αυτιά του και τα δάκτυλα του χεριού μου είναι τα τρία όργανα που με δένουν με τον κόσμο. Να πω επίσης πως υπάρχουν φάσεις που μου λείπουν οι ζωντανές επαφές και όποτε προκύπτουν το καλό είναι πως αν και βαριέμαι λίγο συνήθως νοιώθω όμορφα. Όμως με τα χρόνια η οικειότητα μου με αυτόν τον άυλο κόσμο είναι και αυτή μία ευχάριστη διαφυγή. Μου ήρθε να γράψω "από τον πραγματικό κόσμο", αλλά κρατήθηκα γιατί στο κάτω κάτω και αυτός ο άυλος κόσμος είναι άραγε εξωπραγματικός; 

Τα αποφθέγματα του οποιουδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα σπανίως με κερδίζουν. Μου θυμίζουν εκείνα τα περιβόητα τσιτάτα της αριστερής πολιτικής παιδείας που περισσότερα κρύβουν παρά φανερώνουν. Κι αυτό διότι αποφθέγματα και τσιτάτα όσο περισπούδαστα κι αν είναι πάντα κάτι θα περισσεύει μιας και η πραγματικότητα είναι πιο πλούσια και πολύπλευρη. Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι είναι αδύνατο να συμπυκνωθεί οποιαδήποτε πτυχή των ανθρώπων σε μία μόνο ρήση ακόμα κι αν την έχει πει κάποιος από το εκλεκτό χωριό των ψαγμένων, ακόμα κι αν είναι σούπερ εύστοχη και το θέμα είναι επίκαιρο.

Τον Μάρτιο του 1986, ο κύριος Μιχάλης, σε μια πολυκατοικία στον Άγιο Δημήτριο, πήρε το ασανσέρ από το ισόγειο για να φτάσει στον δεύτερο όροφο. Φτάνοντας εκεί, αντί να ανοίξει την πόρτα και να προχωρήσει απέναντι, προς το διαμέρισμα του, παρέμεινε μέσα στο ασανσέρ.

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα, έσβησε και το φως, αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε. Σκεφτόταν ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος που θα τον έκανε να βγει. Δεν είχε τίποτα να κάνει μέσα στο σπίτι ή έξω απ' αυτό, δεν είχε αφήσει τίποτα στη μέση που λαχταρούσε να τελειώσει, κανείς δεν τον αναζητούσε, κανείς δεν τον περίμενε.

Δημήτρης Παπανικολόπουλος. Στην ανάπαυλα του Αυγούστου είχα κι εγώ την ευκαιρία να συζητήσω με κόσμο, ώστε να προσπαθήσω να «πιάσω» το κοινωνικό κλίμα. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις την υπόκωφη δυναμική ή τις κοινωνικές μετατοπίσεις τη στιγμή που είναι υπό διαμόρφωση. Ωστόσο, ένιωθα ότι άκουγα σε audio book τη Μέση Αγγλία του Τζόναθαν Κόου α λα ελληνικά: συσσωρευμένη κοινωνική κόπωση και σύστοιχη γκρίνια. Ειδικά για την οικονομική στενότητα, την ακρίβεια και το εργασιακό άγχος, καθώς και για τη δύσκολη καθημερινότητα όσων έχουν παιδιά και δεν έχουν αρκετή οικογενειακή βοήθεια. Οι αφηγήσεις συνέτειναν στο ότι η Ελλάδα είναι μια διαλυμένη χώρα στην οποία δεν μπορείς να ζήσεις.

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία (Α.Γιαννακόπουλος στην εξαιρετική Ομάδα "Παλιές Φωτογραφίες της Ελλάδας" - στο τέλος ο σύνδεσμος) και την περιέκοψα γιά να μεγεθύνω το θέμα που με ενδιέφερε : Ένα υπέροχο δίπατο σπιτάκι, ίσως στον χώρο της σημερινής Παιδικής Χαράς του απαστράπτοντος τότε Ζαππείου. Θα πρέπει να τραβήχτηκε ίσως στις αρχές του 20ού αιώνα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τελειώσει, η φασαρία και ο πανζουρλισμός στο μεγάλο κτίριο που φιλοξενούσε τους αθλητές από τα πέρατα του κόσμου έπαυσε, τα δέντρα που φυτεύτηκαν γιά να απομονώσουν το πολεοδομημένο αυτό κομμάτι της νέας "ευρωπαϊκής" πόλης μεγαλώνουν σιγά-σιγά, το εντευκτήριο (Αίγλη?) θα έχει ήδη πάρει τη θέση του στη φυσιολογική ζωή της πόλης, η οποία με τη σειρά της αρχίζει να σκαρφαλώνει και στον μακρυνό Λυκαβηττό.

Απόστολος Λακασάς. Στόχος ο εντοπισμός μαθητών από όλες τις κοινωνικές τάξεις και η πρόσβασή τους στην εκπαιδευτική καινοτομία

Περίπου 5% των παιδιών σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα είναι χαρισματικά και εξ αυτών 2% πολύ χαρισματικά.

Με βάση αυτά τα ποσοστά, όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες, στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 66.000 χαρισματικοί μαθητές. Είναι παιδιά με ιδιαίτερες ακαδημαϊκές και αντιληπτικές ικανότητες, βάθος και εύρος σκέψης, μεγάλη αγάπη για τη μάθηση.

Ωστόσο, οι συγκεκριμένοι μαθητές δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να αναπτύξουν, όσο θα μπορούσαν, το δυναμικό τους στην εκπαίδευση.

Η ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ επανέρχεται με πιο συγκεκριμένα στοιχεία, σχετικά με το μέγεθος «της καταστροφής και απαξίωσης που υφίστανται τα ΕΠΑΛ του Πειραιά, από τις σαρωτικές καταργήσεις τμημάτων-τομέων-ειδικοτήτων».

Όπως αναφέρει σ΄ανακοίνωση της , «κυριολεκτικά, σχολεία οδηγούνται στη συρρίκνωση, μαθητές/μαθήτριες αδυνατούν να βρουν την ειδικότητα που επιθυμούν (δηλαδή δεν θα υπάρχει σε κανένα ΕΠΑΛ στον Πειραιά), εκπαιδευτικοί κρίνονται άδικα σαν υπεράριθμοι, τομεάρχες και υποδιευθυντές σχολείων παύονται. Συγκεκριμένα:

Επειδή με ρωτάτε και επειδή είναι κουραστικό, κυρίως για σας, να ανεβάζω κάθε εβδομάδα τι παίζει πού, με δεδομένο ότι είμαι παραγωγός σε τέσσερις εκπομπές, σε δύο διαφορετικά ραδιόφωνα της ΕΡΤ, κάνω ένα συνολικό τώρα και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα βρείτε στο ertecho, αν δεν μπορείτε να τα ακούσετε ζωντανά. 

Κάθε Τρίτη βράδυ, 12:00 με 02:00 παίζει η εκπομπή Έλα απόψε στου Θωμά, στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ. Η εκπομπή μεταδίδεται σε επανάληψη και από τη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, κάθε Σάββατο πρωί, 6 με 8.

Είμαι ένας από τους πολλούς περαστικούς κατοίκους του πλανήτη Γη που έχουν επίγνωση ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος αυτή την εποχή είναι η κλιματική κρίση. Και είναι πεπεισμένοι ότι αν δεν αντιμετωπιστεί από όλα τα κράτη, τους οργανισμούς, τις κοινότητες και τους ανθρώπους η υπερθέρμανση του πλανήτη, αυτό θα έχει σαν συνέπεια απέραντες εκτά­σεις της Γης να μείνουν ακατοίκητες, καθώς θα μα­στίζονται από ακραία καιρικά φαινόμενα, ξηρασίες, άνοδο της στάθμης της θάλασσας και σιτοδεία. Το αποτέλεσμα θα'ναι πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν και πάρα πολλοί θα γίνουν οικολογικοί πρόσφυγες. Ήδη ένα προήμοιο καταστροφών τα τελευταία 20 χρόνια το έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά, εδώ κι εκεί και παντού.