Τον Ιανουάριο οι βιβλιόφιλοι όλης της γης ενθουσιάστηκαν με το νέο ότι ο Χαρούκι Μουρακάμι* θα εγκαινιάσει μια νέα online συμβουλευτική στήλη στην οποία θα είναι διατεθειμένος να απαντάει σε οποιαδήποτε ερώτηση. Το σάιτ θα λειτουργήσει για μερικούς μήνες. Η συζήτηση γίνεται στα γιαπωνέζικα, αλλά μερικές ερωτήσεις- απαντήσεις έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα: 

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, / πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,

/ είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, / είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Έτσι τελειώνει το ποίημα του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ ( Θεσσαλονίκη, 1902 - Μόσχα, 1963) που το μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος το 1975 με τον τίτλο  Μικρόκοσμος  (1936) κι έτσι το μάθαμε κι αυτό και τον Χικμέτ εκείνη την εποχή που είχαμε βιώσει τον Άνθρωπο που οι χουνταίοι τον εμπόδιζαν να προχωρήσει.

Ο 45χρονος Αλέξανδρος Σ. Κρητικός, μετανάστης δεύτερης γενιάς (η οικογένειά του μετανάστευσε στο Μόναχο το 1958) είναι Διευθυντής Ερευνών του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) του Βερολίνου, Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πότσνταμ και Ερευνητής του Οργανισμού IZA της Βόννης.

Όσο και να σας φαίνεται παράξενο υπάρχουν αρκετοί κάτοικοι του Λεκανοπεδίου που τους αρέσει να ξεναγούνται σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία. Κι όταν αυτό συμβαίνει με υψηλού επιπέδου ξεναγούς και μάλιστα δωρεάν ( όπου ως γνωστόν ισχύει το "τσάμπα ξύδι γλυκό σαν μέλι") τότε όλα είναι καλά.

Υπάρχουν άρθρα που κάνουν μονόζυγο και καμιά φορά και δίζυγο στα γυμναστήρια της γειτονιάς, δημόσια ή ιδιωτικά. Άρθρα που αντλούν από τον έλλογο και ισορροπημένο εαυτό μας, αυτόν που γνωρίζει το συμφέρον του και που κυκλοφορεί με ελευθέρας από το γραφείο "αναλλοίωτων χαρακτηριστικών ανά τους αιώνες". Τα άρθρα αυτά στα καλύτερά τους, επικαιροποιούν εκείνο το αιώνιο που μπορεί να θέτει ακόμα σε κίνηση καλοπροαίρετους ανθρώπους της φυλής "κάλλιο πέντε και στο χέρι".

Όσες φορές έχουμε κάνει βόλτες στην Πλάκα, πάντα ήταν από καλά έως πολύ καλά. Θα μπορούσε φυσικά να ήταν και πιο όμορφα. Αναγκαία προϋπόθεση για κάτι τέτοιο ως γνωστόν είναι ότι κατ'αρχήν πρέπει να είμαστε εμείς καλύτεροι πολίτες σε όλα μας.

Με τα βραβεία δεν πειράζει που δεν είμαστε σταθεροί. Άλλοτε τα επικροτούμε, ιδιαίτερα όταν μας προκαλούν χαρά κι άλλοτε τα θεωρούμε ανάξια ενός πολιτισμού που θέλει να έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο και την αναγνώριση της μοναδικότητάς του. Η απόρριψή τους δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο αξιόπιστα είναι και τι εξυπηρετούν, αλλά και με το βαθύτερο της ύπαρξης.

Όλα ξεκίνησαν όταν η οικογένεια της Άννας εγκαταστάθηκε για το καλοκαίρι δίπλα στο εξοχικό ενός παλαίµαχου µαθηµατικού. Η Άννα ήταν από εκείνα τα παιδιά που η αγαπηµένη τους λέξη είναι το «γιατί;» κι ο νέος της γείτονας αρεσκόταν όχι µόνο να απαντά στις ερωτήσεις, αλλά και να γεννά µε κάθε του απά­ντηση µια νέα ερώτηση.

Κρίση ξεκρίση, αλλά δεν σταματούν να έρχονται στην χώρα μας τύποι και φυσιογνωμίες ξεχωριστές. Μαύρες μούρες, άσπρες μούρες και μουράκλες που έχουν διακριθεί σε ποικίλες δραστηριότητες, με αξιοσημείωτο νόμιμο ή παράνομο έργο, μας τιμούν με την παρουσία τους.

Με τα Νόμπελ, οι πρώτοι που χαίρονται πολύ είναι αυτοί που τα παίρνουν, όχι μόνο διότι το βραβείο συνοδεύεται και από 1,1 εκατομμύρια δολάρια, αλλά και γιατί Νόμπελ σημαίνει δόξα, αναγνώριση που ανοίγει πολλές, μεγάλες και τριπλοαμπαρωμένες πόρτες. Ακόμα και στην καθημερινότητα προκύπτουν αλλαγές. Σκεφτείτε πως ο φετινός της ειρήνης Ινδός, είχε 89 άτομα που τον ακολουθούσαν στο τουίτερ και λίγες ώρες μετά τη βράβευσή του έγιναν 10.190.