στην Φωτεινή Κοκκινάκη που δημοσιεύτηκε στη σχεδία του Ιουνίου.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τα έχει πει όλα. Αυτό το σχόλιο γυρνάει στο μυαλό μου αναζητώντας τις λέξεις για να προλογίσω τη συνέντευξη. Είναι εκείνος που έχει εκφράσει με λέξεις και τραγούδια κάθε απροσδιόριστο συναίσθημα που συνοδεύει τον έρωτα, το φόβο, την περιπλάνηση, την απώλεια, την ξενιτιά. Όλα αυτά που νόμιζα πως δεν χωρούν σε λέξεις. Που είναι δάκρυ στα μάτια, είναι εσωτερικός ψίθυρος, είναι φως και σκοτάδι.

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης ( Κρήτη, 1981) είναι καθηγητής Πληροφορικής στο ΜΙΤ. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο ΕΜΠ, είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, και έχει διατελέσει μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Microsoft. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στη Θεωρητική Πληροφορική και την αλληλεπίδρασή της με τα Οικονομικά, την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη Θεωρία Πιθανοτήτων. Η διδακτορική του διατριβή με θέμα «Υπολογιστική πολυπλοκότητα των ισορροπιών Νας» απαντά σε ένα ερώτημα άλυτο για 60 χρόνια από τη δημοσίευση του νομπελίστα Τζον Νας το 1950.

Η Διατλαντική Συμφωνία Ε​μπορικής και Ε​πενδυτικής Ε​ταιρικής Σ​χέσης 

ή αλλιώς TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) 

αποτελεί αντικείμενο μυστικής διαπραγμάτευσης μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης

(μέσω της Κομισιόν) και ΗΠΑ 

με σκοπό την προώθηση του ελεύθερου εμπορίου.

Πάσχουν εξίσου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. 

«Η διπολική διαταραχή (γνωστή και ως μανιοκατάθλιψη) είναι μια ψυχική νόσος... Τα άτομα που πάσχουν από αυτή βιώνουν επεισόδια ανεβασμένης ή ευερέθιστης διάθεσης γνωστά ως μανία, εναλλασσόμενα με καταθλιπτικά επεισόδια που μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα στη φυσιολογική τους λειτουργία» αναφέρει το wiki λεξικό. Όχι, δεν μου αναγνωρίζω ακόμα τέτοια συμπτώματα – για λαθεύω; Ωστόσο, η παραπάνω πάθηση τείνει να εξελιχθεί τόσο σε κυβερνητική ασθένεια, όσο επίσης σε εθνική αλλά και ευρωπαϊκή!

η επαναχρησιμοποίηση βιομηχανικών περιοχών. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια παρθένες εκτάσεις στις πόλεις ας δουλέψουμε με ότι έχουμε στην Ελλάδα. Του Δημήτρη Κυριαζή.

Ήλιος, άνοιξη, ιδανική θερμοκρασία για τη ζωή στην πόλη – αν ζεστάνει πιο πολύ, αφήνουμε την Αθήνα και πιάνουμε τις παραλίες. Αυτή, λοιπόν, την εποχή του χρόνου που θέλουμε όλο και πιο πολύ να μένουμε έξω, παρατηρούμε με μεγαλύτερη οξυδέρκεια τι συμβαίνει στους δημόσιους χώρους, τα πάρκα, τις πλατείες, τους πεζόδρομους.

Ακούω ήδη τον καγχασμό όσων θα διαβάσουν ότι η γάτα μου πέθανε κι είμαι απαρηγόρητος. Δε βαριέσαι, ας καγχάσουν. Εγώ μόνο ξέρω, πόσες φορές, όταν ήμουν στα χάλια μου, αυτό το μαύρο, ταπεινό γατάκι ήταν εκείνο που καθόταν στο στήθος μου και ανεβοκατέβαινε με κάθε ανάσα, κοιτάζοντάς με με πολύπειρο βλέμμα, καθησυχαστικό. Και τα ψιλοκαταφέρναμε τελικά, όταν όλοι μάς είχαν ξεγράψει.  

Συνολικά δέκα τραγούδια μπορείτε να ακούσετε, αν έχετε όρεξη, από βίντεο σ'αυτό το άρθρο. Στην πραγματικότητα είναι πέντε, αλλά είναι εις διπλούν.  Μια στην πρωτότυπη εκτέλεσή τους και μια τη διασκευή που τους έκανε ο Φοίβος Δεληβοριάς.  Οι διασκευές όπως και τα ριμέικ, συνήθως υπολείπονται από τα πρωτότυπα. Όμως μερικές φορές λες και η διασκευή πρόκειται για ένα άλλο τραγούδι που άστραψε μέσα στο πρωτότυπο και του φανέρωσε όλη την ψυχή του. Ποιος δε θυμάται την εκτέλεση που έκανε ο Τζο Κόκερ στο Γούνστοκ στο τραγούδι των Μπιτλς "With a little help from my friends", όπου ακόμα και φίλοι Μπιτλικοί αναρωτήθηκαν προς στιγμήν, ποιο είναι αυτό το υπέροχο τραγούδι και ζήλεψαν τον Τζο που έχει τέτοιους φίλους.

Tον γνώρισα το καλοκαίρι του 1984, στον κήπο του Μπαλτάζαρ. Δίπλα του η Ανθή. Και γύρω του μία από τις πιο χαρισματικές παρέες της πόλης. Καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού. Λαμπερός, με τη στόφα του σταρ. Πείραζε τους πάντες και δεχόταν τα πειράγματά τους. Γελούσε πονηρά και ανοιχτόκαρδα. Προκαλούσε και αφηνόταν στις προκλήσεις των φίλων του. Μιλούσε όπως έγραφε, αφού σύμφωνα με τη μαθήτριά του, τη Γεωργία Τριανταφυλλίδου, είναι ο μοναδικός που έχει καταργήσει τόσο αποφασιστικά τα όρια ανάμεσα στον προφορικό και στον γραπτό λόγο.

Τα τέσσερα διηγήματα που έχουμε εδώ είναι: Το "Αθέων ανάσταση" που το έγραψε ο Αλέξης Πανσέληνος, το "Ανθός μετανοήματος" που είναι της Μαρίας Μήτσορα, το "Θανάτω θάνατον πατήσας" που το υπογράφει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης και το "Ανάμεσα σε Σταύρωση και Ανάσταση" που το δημιούργησε ο Άκης Παπαντώνης. Και οι τέσσερις αναπλάθουν βιωμένες ή επινοημένες μνήμες πασχαλινής αύρας. Τέσσερις ιστορίες, γραμμένες ειδικά για τους αναγνώστες του  Ανοιχτού Βιβλίου, σε τόνο στοχαστικό, ευτράπελο ή ανατρεπτικό, που δημοσιεύτηκαν στην ΕτΣ στις 29.4. 16.

• Η Ημέρα της Γης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Απριλίου, με στόχο την κινητοποίηση ανθρώπων, κυβερνήσεων, επιχειρήσεων και οργανισμών, για ένα καθαρό πλανήτη. Πρώτη φορά γιορτάστηκε στις 22 Απριλίου του 1970, στις ΗΠΑ, όπου και γεννήθηκε η ιδέα για μια ετήσια, μαζική κινητοποίηση, αποκλειστικά με οικολογικά αιτήματα. Σε ανάμνηση εκείνης της πρώτης ουσιαστικά κινητοποίησης, η 22α Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γης με πρωτοβουλία του γερουσιαστή Γκέιλορντ Νέλσον, ενός πολιτικού με περιβαλλοντικές ανησυχίες.