Μια συζήτηση του Γιάννη Πανταζόπουλου με τον συγγραφέα και καθηγητή φιλοσοφίας, γνωστό με το προσωνύμιο «αναρχικός φιλόσοφος», για την οικονομική κρίση, την παιδεία, τα social media, τον αναρχισμό, τα Εξάρχεια, τη ζωή, τον έρωτα και την αγάπη 

Το καλοκαιρινό απόγευμα στη Βάρκιζα είναι ιδιαίτερα ζεστό και υγρό. Την ησυχία διαταράσσουν μόνο οι ήχοι των τζιτζικιών. Σε μικρή απόσταση από την παραλία βρίσκεται το διαμέρισμα του καθηγητή Φιλοσοφίας, συγγραφέα και διανοούμενου Στέφανου Ροζάνη. Εκεί, στο θερινό τους καταφύγιο, με υποδέχεται με τη σύζυγό του Ρεβέκκα. Ελάχιστα λεπτά πριν φτάσουμε, ο καθηγητής διάβαζε ένα βρετανικό λεξικό τέχνης, ενώ δίπλα του, στο τραπέζι του μπαλκονιού, μια ασημένια ταμπακιέρα συνοδεύει την πολύχρονη, «αγαπημένη» συνήθεια του καπνίσματος.

Η κατάχρηση είναι ο χειρότερος εχθρός κάθε δικαιώματος, κάθε δημοκρατικής κατάκτησης. Πρόκειται για κανόνα χωρίς εξαίρεση. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μία ζωντανή απόδειξη. Ποιός θα μιλούσε για το θέμα αυτό εάν δεν είχαν μεσολαβήσει όλα εκείνα, που το έχουν υπονομεύσει στη συνείδηση της κοινής γνώμης; Σήμερα, η νεόδμητη κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως είχε προαναγγείλει και προεκλογικά ετοιμάζεται να το καταργήσει και μάλιστα με τη συναίνεση της κοινής γνώμης.

Τι 30, τι 40, τι 50. Και βέβαια αναφέρομαι σε εκατομμύρια ταξιδιωτών σε μια χώρα που για δεκαετίες δείχνει να εγκλωβίζεται σε ένα παιχνίδι αριθμών, αγνοώντας τα ποιοτικά στοιχεία. Έστω και αν η ΕΛΣΤΑΤ και οι σχετικοί φορείς τουρισμού παραθέτουν στοιχεία που δείχνουν την επικράτηση ενός παρωχημένου, μη αποδοτικού και αναχρονιστικού μοντέλου τουριστικής ανάπτυξης, έστω και αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις, τόσο σε επίπεδο επιχείρησης όσο και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, η συντριπτική πλειοψηφία του τουριστικού κλάδου αλλά και των κρατικών πολιτικών φαίνεται να αναλώνονται σε πρότυπα ανάπτυξης που μάλλον αφορούν αναπτυσσόμενες χώρες και όχι μια ευρωπαϊκή χώρα με παράδοση στη φιλοξενία και την παροχή ανταγωνιστικών υπηρεσιών.

Το παιδί ένιωθε λύκος. Βγήκε στην ταράτσα γυμνός κι άρχισε να ουρλιάζει. Ένα φεγγάρι ολόγιομο στον ουρανό. Χλωμό φεγγάρι. Η κυρία Κούλα, χήρα παπά θεοβλαμμένη, τι άλλο της είχε μείνει της γυναίκας να πιαστεί; Εβλεπε τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Κλέφτες υπουργοί, λαμογιές δικαστικών, εφοριακοί με άγνωστο πόθεν έσχες, παπαδαριό χλιδάτο, τίποτα όρθιο. «Θα μας κάψει ο Θεός. Σόδομα και Γόμορρα γινήκαμε, ούτε δέκα τίμιοι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο», είπε.  

Δώδεκα πρόσωπα νουάρ γραφής μας χαρίζουν ιστορίες αστυνομικής πνοής, με δύσθυμη, ειρωνική, περιπλανητική, πολιτική ή υπερβατική διάθεση. Δώδεκα διηγήματα που μετεωρίζονται από την αγωνία της πλοκής στην αγωνία της ύπαρξης, από το σκοτεινό απόθεμα του ήρωα στο σκοτεινό απόθεμα της τρέχουσας πραγματικότητας.                                                                                                                          Μισέλ Φάις

To φεγγάρι ήταν στη χάση του. Ξεμύτισε από την κορυφογραμμή, σηκώθηκε αργά στο στερέωμα και το παράξενα σχηματισμένο μάτι του κοίταζε ένα κορίτσι που στεκόταν όρθιο στην αμμουδιά του «Blue» και ρομαντζάριζε. Επικοινωνούν αυτοί οι δύο, σκέφτηκε ο άντρας στο ακρινό τραπέζι. Δεν είχε έρθει στην παραλιακή για το κορίτσι, ο μυστικός της Εισαγγελίας είχε έρθει για τα αγόρι της, το γκαρσόνι που του έφερε το διπλό ουίσκι του με ένα παγάκι.

Οι αυλές συνόρευαν. Στα τρία του, ο Σωτήρης ακουμπούσε τον γειτονικό τοίχο και ενθουσιαζόταν με τα σημάδια που άφηναν οι παλάμες του πάνω στη λευκή επιφάνεια. Λίγο αργότερα άρχισε να σχεδιάζει λέξεις με το δάχτυλό του στο ίδιο σημείο, στον πρώτο του φανταστικό πίνακα. Οταν έκλεισε τα δώδεκα, ο Τάσος είχε περάσει τα εξήντα δύο. Παρά τον μισό αιώνα που τους χώριζε (ή μήπως εξαιτίας του;), αναπτύχθηκε ένας ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ τους. Συχνά κατέβαιναν στο λιμάνι για να ψαρέψουν μαζί.

Με μια μπάλα στα πόδια για μια καλύτερη ζωή. Ο Γρηγόρης, ο Λευτέρης, ο Βλαδίμηρος, η Αγγελική, η Γαβριέλα-Αρετή, ο Χρήστος και ο έτερος Λευτέρης της αποστολής πετούν για την Ουαλία και για το 17ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, στο οποίο θα συμμετάσχει, για δέκατη τρίτη συνεχή χρονιά, και η δική μας ομάδα, η Εθνική Αστέγων. Εκεί θα αναδείξουν τα ταλέντα τους, θα παίξουν, θα συναντηθούν με άλλους πολιτισμούς από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης (συνολικά συμμετέχουν 64 ομάδες από περισσότερες από 50 χώρες), μα κυρίως θα πάρουν δύναμη και ελπίδα στον μεγάλο αγώνα που καταβάλουν για μια καλύτερη ζωή.