Επιστολή προς τον Έλληνα πρωθυπουργό απηύθυνε ο γενικός διευθυντής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace, Νίκος Χαραλαμπίδης, με αφορμή την επικείμενη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τους Προέδρους της Αιγύπτου και της Κύπρου.  

Ο επικεφαλής του ελληνικού παραρτήματος της οικολογικής οργάνωσης, επισυνάπτοντας στην επιστολή του και τη χθεσινή έκθεση της Διεπιστημονικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, καλεί τον Έλληνα πρωθυπουργό να αναλάβει πρωτοβουλία για την προστασία της Μεσογείου και των λαών της από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Αυτό που κάνει την τραγωδία να διαφέρει από την παγιωμένη κατάθλιψη είναι η προσδοκία της κάθαρσης. Αυτή η προσδοκία είναι σήμερα απούσα στη χώρα. Από τη στιγμή που η πρώτη αριστερή κυβέρνηση ενσωματώθηκε εν μιά νυκτί στο Μνημονιακό Τόξο ξεκίνησε η διαδικασία της παράδοσης της μεγάλης πλειοψηφίας, ακόμα και συντηρητικών πολιτών, στην ψυχολογία του εγκλωβισμού σε σκοτεινό λαβύρινθο αδιεξόδων. Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε, πλέον, σε μια Ελλάδα χαμηλών προσδοκιών.

Πώς το Ερωτηματολόγιο του Προυστ αποκαλύπτει τους ανθρώπους πίσω απ’ την ψυχική ασθένεια.

Το «Είναι καλός ο κόσμος;» (εκδ. Αρμός) είναι απ’ τα πιο δυνατά κι ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα φέτος. Έχει υπότιτλο «Απαντήσεις για το νόημα της ζωής μέσα σε μια ψυχιατρική κλινική» και αποτελείται από πολλές, μικρές αλλά ζουμερές συνεντεύξεις με ασθενείς.

Δεν αναφέρονται τα ονόματά τους, όμως στην αρχή κάθε σειράς ερωταπαντήσεων μαθαίνουμε το φύλο, την ηλικία και την ασθένεια του καθενός και της καθεμιάς που απάντησε. Έχουμε συνηθίσει το Ερωτηματολόγιο του Προυστ να το απαντούν «επώνυμοι», όμως εδώ οι απαντήσεις έρχονται πιο αβίαστα, χωρίς το φόβο τσαλακώματος της εικόνας. Και είναι συχνά συγκλονιστικές. (Με την άδεια της συγγραφέα παρουσιάζουμε παρακάτω τέσσερις απ’ αυτές, εμβόλιμες στη συνέντευξη που της πήρα.)

Γιατί κανείς δεν μιλάει για εκείνον που μπήκε μπροστά για να σταματήσει την βαρβαρότητα;

Αν κάποιος διαβάσει πρώτα τα σχόλια και τους αφορισμούς στα social media και μετά δει το video από την ληστεία της Παρασκευής, αναρωτιέται αν πρόκειται για το ίδιο υλικό με αυτό στο οποίο αναφέρονται οι υπόλοιποι.

Γιατί όταν έχεις διαβάσει για οργισμένο πλήθος που ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο και κυρίως για την αδράνεια όσων παρακολουθούσαν, απορείς που κανείς δεν είδε εκείνο τον άνθρωπο με το λευκό πουκάμισο και την κοτσίδα. Που αμέσως μόλις το θύμα βγαίνει έρποντας από τη βιτρίνα, μπαίνει μπροστά, σηκώνει τα χέρια και σταματάει την επίθεση. Μάλιστα στη συνέχεια φαίνεται να λογομαχεί και με τον καταστηματάρχη, ενώ κανείς δεν συνεχίζει τον ξυλοδαρμό.

Το "Bella Ciao" (μεταφράζεται ως «Αντίο Αγαπημένη») είναι παραδοσιακό ιταλικό τραγούδι που το τραγουδούσαν στις αρχές του 20ού αιώνα οι γυναίκες που μάζευαν ρύζι στις φυτείες της ιταλικής επαρχίας Terre d'Acqua κοντά στην Μπολόνια. Η πρώτη γνωστή ερμηνεία του 1906 έχει τη μορφή αντίδρασης κατά του αφεντικού, που «μ' ένα ραβδί στο χέρι» παρακολουθεί τους εργάτες, χαραμίζει τη ζωή των γυναικών και δεν πληρώνει τους μισθούς.   Η μελωδία του, ωστόσο, με διαφορετικούς στίχους, έγινε γνωστή στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το τραγούδι έγινε ύμνος για τους Ιταλούς που αντιστάθηκαν ένοπλα εναντίον του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι κατά το διάστημα 1943-1945.

Σε ένα άρθρο μου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 6.9.17 χαρακτήριζα προβληματικότερο των προηγουμένων το σύστημα εισαγωγής σε ΑΕΙ/ΤΕΙ που πρότεινε ο υπουργός Παιδείας στις 28.8.17. Από τότε φαινόταν ότι θα εγκαταλειπόταν για ακόμα μία φορά η καθιέρωση του Εθνικού Απολυτηρίου ως μοναδικού τρόπου εισαγωγής σε ΑΕΙ/ΤΕΙ.

Αυτό, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε με τις ανακοινώσεις του υπουργού στις 3.9.18 για το «νέο» σύστημα (διαφορετικό από εκείνο της 28.8.18), αφού επί πολλούς μήνες έκανε λόγο για το Εθνικό Απολυτήριο. Με το εξαγγελθέν σύστημα εισαγωγής σε ΑΕΙ/ΤΕΙ ο σημερινός υπουργός Παιδείας επαναλαμβάνει τους πειραματισμούς των προκατόχων του. Το εξαγγελθέν σύστημα δεν είναι νέο αλλά συνδυασμός προηγούμενων συστημάτων με ορισμένες προσθήκες. Το σύστημα αυτό:

Ο συγγραφέας και καθηγητής Φιλοσοφίας σε μία συζήτηση με τον Γιάννη Πανταζόπουλο για τον εθισμό στα social media, την αυτοπραγμάτωση των νέων και το δίλημμα «μνήμη ή λήθη».

Η πλατεία Καλλιγά βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από την οδό Πατησίων και αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση στον αστικό ιστό της πόλης. Όμορφοι κάθετοι δρόμοι, μεταπολεμικά διαμερίσματα, διώροφες κατοικίες με μικρούς κήπους και ο πολυπολιτισμικός της χαρακτήρας προσδίδουν στην περιοχή μια ξεχωριστή ομορφιά, καθιστώντας την έναν ζωτικό δημόσιο χώρο.  

Σε μια άνευ προηγουμένου απόπειρα εκφοβισμού και φακελώματος όσων εναντιώνονται στις πρακτικές του, ο χημικός κολοσσός Monsanto με ένα δικαστικό ένταλμα 168 σελίδων απαιτεί από τη διαδικτυακή πλατφόρμα Avaaz -που δίνει τη δυνατότητα σε πολίτες σε όλο τον κόσμο να ξεκινούν και σε πολλές περιπτώσεις να κερδίζουν εκστρατείες πάνω σε φλέγοντα ζητήματα- την παράδοση όλων των προσωπικών emails, τις σημειώσεις και τα αρχεία που διαθέτει για τη Monsanto.

Είναι κάποιοι κρετίνοι που θεωρούν ολόκληρη την πανίδα του πλανήτη, εκεί που ισχύει ο αμείλικτος νόμος της φυσικής επιβίωσης, σαν τα πετς του σαλονιού τους. Εκείνα τα έρμα τα σκυλάκια και τα γατάκια που τα στειρώνουν, τα κλείνουν σε μπαλκόνια και σε δωμάτια ώρες και μέρες που τα ντύνουν (!) και που βγάζουν σ'αυτά όλη τη νεύρωση και τον νοσηρό τους συναισθηματισμό. Όλοι αυτοί που θεωρούν την υστερία τους ζωοφιλία. Περί εγωτικής ανασφάλειας και ναρκισσισμού βέβαια πρόκειται. Περί υποκατάστατων μιας ζωής χωρίς παιδιά, σύντροφο, ανθρώπινες επαφές κ.λπ πρόκειται. Οι μαστούρηδες της έλλειψης πραγματικής ζωής.

Μεγαλώνουμε παιδιά ελευθέρας βοσκής, καλλιεργούμε ένα μποστάνι στο προαύλιο, ανακαλύπτουμε την ευτυχία σε ένα ελεύθερο σχολείο, κάνουμε ένα ταξίδι στο απροσδόκητο, βάζουμε τη φροντίδα στον αυτόματο, αφηγούμαστε τις νέες περιπέτειες ενός καναπέ. 

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Σεπτεμβρίου 2018 (τεύχος #62).
Από την Τετάρτη 29 Αυγούστου στους δρόμους της πόλης.