Μια συζήτηση του Γιάννη Πανταζόπουλου με τον συγγραφέα και καθηγητή φιλοσοφίας, γνωστό με το προσωνύμιο «αναρχικός φιλόσοφος», για την οικονομική κρίση, την παιδεία, τα social media, τον αναρχισμό, τα Εξάρχεια, τη ζωή, τον έρωτα και την αγάπη 

Το καλοκαιρινό απόγευμα στη Βάρκιζα είναι ιδιαίτερα ζεστό και υγρό. Την ησυχία διαταράσσουν μόνο οι ήχοι των τζιτζικιών. Σε μικρή απόσταση από την παραλία βρίσκεται το διαμέρισμα του καθηγητή Φιλοσοφίας, συγγραφέα και διανοούμενου Στέφανου Ροζάνη. Εκεί, στο θερινό τους καταφύγιο, με υποδέχεται με τη σύζυγό του Ρεβέκκα. Ελάχιστα λεπτά πριν φτάσουμε, ο καθηγητής διάβαζε ένα βρετανικό λεξικό τέχνης, ενώ δίπλα του, στο τραπέζι του μπαλκονιού, μια ασημένια ταμπακιέρα συνοδεύει την πολύχρονη, «αγαπημένη» συνήθεια του καπνίσματος.

Η κατάχρηση είναι ο χειρότερος εχθρός κάθε δικαιώματος, κάθε δημοκρατικής κατάκτησης. Πρόκειται για κανόνα χωρίς εξαίρεση. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μία ζωντανή απόδειξη. Ποιός θα μιλούσε για το θέμα αυτό εάν δεν είχαν μεσολαβήσει όλα εκείνα, που το έχουν υπονομεύσει στη συνείδηση της κοινής γνώμης; Σήμερα, η νεόδμητη κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως είχε προαναγγείλει και προεκλογικά ετοιμάζεται να το καταργήσει και μάλιστα με τη συναίνεση της κοινής γνώμης.

Τι 30, τι 40, τι 50. Και βέβαια αναφέρομαι σε εκατομμύρια ταξιδιωτών σε μια χώρα που για δεκαετίες δείχνει να εγκλωβίζεται σε ένα παιχνίδι αριθμών, αγνοώντας τα ποιοτικά στοιχεία. Έστω και αν η ΕΛΣΤΑΤ και οι σχετικοί φορείς τουρισμού παραθέτουν στοιχεία που δείχνουν την επικράτηση ενός παρωχημένου, μη αποδοτικού και αναχρονιστικού μοντέλου τουριστικής ανάπτυξης, έστω και αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις, τόσο σε επίπεδο επιχείρησης όσο και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, η συντριπτική πλειοψηφία του τουριστικού κλάδου αλλά και των κρατικών πολιτικών φαίνεται να αναλώνονται σε πρότυπα ανάπτυξης που μάλλον αφορούν αναπτυσσόμενες χώρες και όχι μια ευρωπαϊκή χώρα με παράδοση στη φιλοξενία και την παροχή ανταγωνιστικών υπηρεσιών.