Πως; Πλησιάζοντας τον κόσμο. Με ένα συγκεκριμένο και καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα να εργαστούν σκληρά κι από κοινού όλες οι δημοτικές παρατάξεις με στόχο να καλύψουν σε μερικούς μήνες βασικά Δραπετσώνα Χαραυγή και Ευγένεια (είναι οι περιοχές που κυρίως πλήττονται πιο έντονα όποτε εκτονώνουν οι δεξαμενές τα δηλητηριώδη αέρια τους) ώστε στο τέλος να φτιάξουν μία πλατιά επιτροπή κατοίκων διαθέσιμη για ένα έντονο και σκληρό αγώνα διαρκείας. Διαθέσιμοι στις περιπτώσεις που η μελισσανιδίλα πνίγει τις περιοχές τους να κινητοποιούν αμέσως τον κόσμο για διαμαρτυρία. 

Το δεύτερο σημαντικό έχει να κάνει με το να προσπαθήσει η δημ.αρχή για να μπουν σ'αυτό το μέτωπο και οι δήμοι Πειραιά και Περάματος, διότι υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ότι περιοχές αυτών των δήμων πλήττονται από την μελισσανιδίλα.

Και το τρίτο είναι να σχεδιαστεί ένας αγώνας διαρκείας με πολύ συγκεκριμένες δράσεις που σταδιακά θα κλιμακώνονται και θα διευρύνονται. Καλό είναι να έχουμε επίγνωση πως αν δεν καταφέρουν αυτές οι κινήσεις να πάρουν μέρος ενεργά  στον αγώνα αυτό πάρα πολλοί κάτοικοι και εργαζόμενοι της περιοχής αυτής, ελάχιστες πιθανότητες θα έχουμε να τον κερδίσουμε σύντομα.

Σ'αυτήν την προσπάθεια, αν με ευθύνη της δημοτικής αρχής στηθεί μία ανοιχτή σε πρόσωπα, σε φορείς και σε συλλόγους διαδημοτική επιτροπή αγώνα, η κοινή λογική λέει ότι μπορεί και αυτή να βοηθήσει από λίγο έως πολύ.

Τα πέντε αυτά χρόνια, δυστυχώς έχει επικρατήσει ο εύκολος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος, που είναι ο κάθε κομματικός και δημοτικός σχηματισμός βασικά μέσα από το δικό του μαγαζάκι παλεύει αυτήν την υπόθεση. Το αποτέλεσμα μέχρι σήμερα είναι επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκον. Υποστηρίζω λοιπόν, ότι αυτός ο μικροκομματικός στη βάση του τρόπος επίλυσης του προβλήματος, είναι ένας από τους κύριους λόγους που μέχρι τώρα τα αποτελέσματα είναι μηδαμινά. Και ότι πρέπει να αλλάξει από τις δημοτικές κινήσεις, αν όντως θέλουν να λυθεί αυτό το θέμα. Πάντως η ιστορία μας διδάσκει πως απαραίτητη προϋπόθεση για να δέσει και να λειτουργήσει ένα ενωτικό σχήμα είναι να βάλουν όλες οι παρατάξεις πολύ νεράκι στο κρασί τους. 

Ο πιο βασικός λόγος που η μελισσανιδίλα ζει και βασιλεύει όμως, είναι οι τρεις ανάλγητοι υπουργοί Ενέργειας και Περιβάλλοντος, ο νυν μέχρι στιγμής και οι δύο πρώην βεβαίως βεβαίως. Αυτοί πρέπει να πιέζονται μέχρι ασφυξίας. Αυτοί και η κάθε φορά κυβερνήσεις τους. 

Τέλος να επισημάνω ότι, από όσα γνωρίζω, δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια από τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες να διερευνηθεί η δυνατότητα που μπορεί να έχουμε μέσω Ε.Ε και των θεσμικών της οργάνων, όπως π.χ το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πιο συγκεκριμένα το Περιβαλλοντικό του τμήμα. Γιατί άραγε;