Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Πέμπτη, 02 Απριλίου 2020 15:52

Πάμε Χαράλαμπε ή είμαστε ακόμα όντως ζωντανοί;

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(7 ψήφοι)

lakis7Την περισσότερη ενέργεια αυτές τις μέρες την ξοδεύουμε εξ ανάγκης για να προφυλακτούμε από τον κορωνοϊό, παίρνοντας εκείνα τα μέτρα που μας προτείνουν οι ειδικοί για να εξολοθρεύσουμε τον αόρατο εχθρό μας. Το κακό είναι ότι πληθαίνουν οι στιγμές που μας τριβελίζει η σκέψη μήπως και κάτι μας ξέφυγε κι αυτό διότι οι αυτοματισμοί των κινήσεών μας, οι συνήθειές μας είναι ένα και το αυτό μ'εμάς και έτσι όλο και κάτι συμβαίνει που μπορεί να προκάλεσε μια λάθος κίνηση ή οποιαδήποτε λεπτομέρεια (να μην αφήνετε μακρυά τα νύχια σας γιατί μπορεί να κρυφτεί εκεί ο ιός, λένε οι οδηγίες) να διέφυγε της προσοχής μας κι αυτό όπως και να το κάνουμε δρα σαν σαράκι. 

 Σ'αυτό το πρωτόγνωρο πεδίο φυτρώνει ο ανθρώπινος φόβος (και το αντίδοτό του, το μαύρο χιούμορ) που επί του παρόντος φαντάζομαι ότι από τους περισσότερους είναι υπό έλεγχο, δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι άτρωτοι στον πανικό ακόμα κι αυτοί που κρατούν γερά το χαλινάρι της ψυχραιμίας. Το θέμα χοντραίνει ιδιαίτερα τις στιγμές που ένα σύμπτωμα σ'έμάς και στα αγαπημένα μας πρόσωπα μοιάζει μ'αυτά που χρεώνουν στον κολωνοϊό κι εκεί η όποια αντίδραση είναι θεμιτή. Όπως φαντάζομαι ότι όλες αυτές οι μικρές καθημερινές πράξεις που με όση επιμέλεια μπορεί να ενεργοποιήσει ο καθένας μας για τον συγκεκριμένο στόχο, πετυχαίνουν να μην είναι εντελώς άδειες από νόημα αυτές οι μέρες. Μέρες όπου έχουμε πάρει διαζύγιο από την πηγαία χαρά, φάση που είναι πολύ πιθανόν να μας οδηγήσει σε μία εξάντληση και τα φτύσουμε κανονικά. Αν και επί του παρόντος κάτι τρεμοπαίζει στα ενδότερα της ύπαρξής μας που μοιάζει στην χαρά, όταν το πρωί διαπιστώνουμε ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμα κάποιο από τα δηλωμένα συμπτώματα της κορωνοϊκής ασθένειας και για μια ακόμα μέρα φαίνεται ότι την έχουμε γλυτώσει.   

Το σοφό απόσταγμα της εμπειρίας αυτής είναι πως όσο λιγότερο κυκλοφορούμε έξω από το σπίτι τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουμε να αυξήσουμε το αριθμό των κρουσμάτων, τον αριθμό των εισηγμένων στα νοσοκομεία, τον αριθμό των διασωληνωμένων. Μιλάμε για τον αριθμό που μετράει θύματα στην πόλη μας, στην χώρα μας, όπου υπάρχει μια σχεδόν γενική αποδοχή των μέτρων, στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο. Η ουρά αυτής της στάσης θα φανεί στις μέρες τις κανονικές. Άραγε θα εξανεμισθεί εντελώς η όποια φιλικότητα και ξεγνοιασιά που μας έχουν απομείνει μετά από τα χρόνια της κρίσης; 

Αυτή που έρχεται ακάλεστα κάποιες στιγμές δίχως άμεση πρόκληση είναι η σκέψη της θνητότητας. Φαντάζομαι ότι στους τροφοσυλλέκτες προγόνους μας αυτή η θνητότητα θα ήταν μία συνήθεια πανταχού παρούσα στο βίο τους, σε ότι έκαναν και σε ότι κυνηγούσαν στον αγώνα τους να επιβιώσουν. Θα πρέπει να ήταν μια βασανιστική αίσθηση και ίσως αυτή να ήταν η κύρια αιτία που σιγά σιγά τους ώθησε να ανταλλάξουν την ελευθερία της ζωής τους στην προϊστορική Εδέμ με την ασφάλεια που τους παρείχε η κλειστή αγροτική ζωή. Άλλο αν αυτή τους τελευταίους αιώνες έφτασε να επιστρέψει στις απαρχές της ιστορίας μας αλλά όχι για λόγους επιβίωσης, μιας και τώρα που στον δυτικό τρόπο ζωής, εν αντιθέσει με τους άλλους, οι αβεβαιότητες κάνουν πάρτι. 

Τι έχουμε καταφέρει όλες αυτές τις χιλιετίες; Να αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και ως άτομα από καλύτερη θέση την διάρκεια της ζωής δυσκολεύοντας τον θάνατο να μας γράψει στην λίστα του. Και ίσως αυτός να είναι ένας σημαντικός λόγος που έτσι όπως ζούμε σπάνια σκεφτόμαστε και στοχαζόμαστε το τέλος της ύπαρξής μας. Αυτό στο οποίο θα διαπιστώσει όποιος λίγο σκεφτεί τη σημερινή ζωή συγκρίνοντάς την με τη ζωή σε άλλες περιόδους είναι πως όλο και εμπλουτίζουμε το ρεπερτόριο των απωθήσεων και των διαφυγών που επιλέγουμε για να συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει θάνατος. Είναι άραγε καλύτερα τώρα; Ποιος ξέρει...Πάντως το σίγουρο είναι ότι πάντα δεν ήταν έτσι. Ιδού μια ποιητική απόδειξη που κατέθεσε ο Εμπειρίκος στην Οδό Φιλελλήνων έχοντας στο μυαλό του τους αρχαίους προγόνους μας" έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".

Το άλλο δένδρο που προσφέρεται αυτήν την περίοδο να πετάξει φύλα είναι η φαντασία μας. Τώρα που τείνουν στο μηδέν οι ζωντανές σχέσεις μας, που αναβάλλονται σχέδια και η ανεργία προβάλλει πάλι απειλητική, μια κατάσταση που για πολλούς θα γίνεται όλο και πιο αφόρητη, είναι να πάρουμε σβάρνα στιγμές και φάσεις που ζήσαμε με αγαπημένα πρόσωπα και έγραψαν μέσα μας ακόμα κι όταν ο πόνος στο δια ταύτα έκατσε στην πρώτη θέση πίστα.

Αυτά τα δυνατά σημεία της ζωής μας, αν καταφέρουμε με ένα μαγικό τρόπο να τα θεωρήσουμε ως μαγιά για να αρχίσουμε να ζυμώνουμε  φρέσκα κουλούρια. Να τα ξαναζούμε όχι μηρυκάζοντάς τα αλλά υφαίνοντας με το μετάξι τους ένα μαγικό χαλί που θα μας πάει μαζί τους εκεί όπου όλα θα μπορεί να γίνουν διαφορετικά για να γίνουν καλύτερα. Και για μας και γι'αυτούς και για την ζωή που θα ζήσουμε μετά. Διαφορετικά η λύση στην άλλη άκρη είναι να μιζεριάζουμε όλο και πιο έντονα ώσπου να αισθανθούμε τη ζωή ως βάρος και τους άλλους ως τροφοδότες ενός καταιγιστικού μίσους ή μιας οδυνηρής αδιαφορίας.

Έτσι κι αλλιώς όσα θα ακολουθήσουν μετά από αυτές τις έρημες μέρες που το νίπτω τας χείρας μου είναι το λογότυπό τους, θα είναι για τους περισσότερους ανθρώπους που θα επιβιώσουν ένας αγώνας φτού κι από την αρχή για να ξαναγίνει η ζωή προσπελάσιμη και διεγερτική. Το καλύτερο θα είναι λοιπόν, να προσέλθουμε όσο γίνεται πιο έτοιμοι, δυνατοί και διαθέσιμοι, γιατί τα συμφέροντα των κατά τόπους ισχυρών και πλουσίων είναι σίγουρο ότι θα τους αναγκάζουν να βάζουν διαρκώς και με χίλιους τρόπους τρικλοποδιές στο δρόμο για να ανακάμψουμε ως έθνη, ως κοινωνίες, ως κοινότητες και ως άτομα. Μα αν έστω και για μια στιγμή βάλαμε ψηλά όλους αυτούς που τις ζόρικες αυτές εβδομάδες δουλεύοντας εκεί έξω με ανεπαρκή μέσα όπως στα νοσοκομεία, μας προστατεύουν και μας φροντίζουν, ιδού η ευκαιρία να καταφέρει αυτή η χρυσή φλογίτσα μας να ζεστάνει τις αρκτικές μας ζώνες διευκολύνντας έτσι να βγει έξω ο καλύτερος εαυτό μας, αυτός που μπορεί να λάμπει από την χαρά της προσφοράς και του έργου, ο Χαράλαμπος δηλαδή του καθενός.   

Ανάμεσα στα εμπόδια που αισθάνομαι και φαντάζομαι ότι θα δυσκολεύουν να βρουν μία άκρη κι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι είναι κάποιοι, έγκλειστοι κι αυτοί συνάνθρωποί μας, που εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής επικοινωνίας και δικτύωσης, με κυρίαρχο στίγμα τη θέληση να βγάλουν απ'αυτήν την πανδημία ως ξύγκι ένα νόημα που θα τους δικαιώνει, θα δικαιώνει τις θεωρητικές και ιδεολογικές τους επιλογές.

Ως σύγχρονοι Προκρούστηδες κόβουν και ράβουν τα γεγονότα και την δυναμική της κατάστασης, μην επιτρέποντάς τους έτσι να συνομιλήσουν άοπλοι και άποροι με όλα όσα αναβράζουν τις κοινωνίες μας, με όλα όσα φέρνει αυτός ο κακός αέρας που μας παίρνει και μας σηκώνει και μας αφήνει από ψηλά να σκάσουμε κάτω σαν καρπούζι. Αυτοί δυστυχώς δεν μπορούν να καταλαβαίνουν τίποτα από αυτό το παιχνίδι του ανθρώπου με τη ζωή και με την διαρκή απειλή του θανάτου. Εκτιμώ ότι και όλοι αυτοί είναι ανάμεσα σ' εκείνους που μας δυσκολεύουν να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον μες την ποιητική της αθωότητά μας, αυτή που μας επιτρέπει να ανοιχτούμε και να μοιραζόμαστε αναδιοτελώς χαρές και λύπες. 

Και γι'αυτό το λόγο αλλά και για άλλους πολλούς που μπλέκονται και ενίοτε προσπαθούμε να τους ξεμπλέκουμε για να κατανοήσουμε την πολύπλοκη κοινωνία μας, λόγους που στον πυρήνα τους πιστεύω ότι βρίσκεται η ανθρώπινη φύση, να που τσούκου τσούκου ενισχύεται η άποψή μου πως η πλειονότητα, εδώ κι εκεί κι αλλού, ως πέρα στην άκρη του κόσμου, δε θα θελήσει να αγωνιστεί για να μοιραστεί πράματα και θάματα τις άγριες μέρες που οι άπληστοι θα μας την έχουν στημένη στη γωνιά. Όταν μάλιστα σ'αυτή τη φάση της καραντίνας θέλοντας και μη εξασκούμαστε σε μια μοναχική σωτηρία. 

Μακάρι να διαψευσθώ πως η τάση που θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο δυστυχώς θα είναι η πανάρχαια συμπεριφορά του "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", που αργά ή γρήγορα οδηγεί στο όλοι εναντίον όλων. Θα είναι όμως σαν μικρό θαύμα αν αποκτήσει ρίζες και απλωθεί η άλλη πανάρχαια στάση ζωής, αυτή που φουντώνει μέσα μας την αγωνία για τον άλλο και ανάβει φως για το αγαπητικό νιάξιμο για τον εαυτό μας ως αφετηρία για το κοινό καλό. Πάντως ότι και να γίνει, ένα είναι σίγουρο. Ως ένα μικρό στην αρχή βαθμό, εξαρτάται και από εμάς το αύριο και όχι μόνο απ'αυτούς που πάντα κρατούν ένα πεπόνι και ένα μαχαίρι και δουλεύουν νυχθημερόν και με κάθε μέσον αποκλειστικά για πάρτη τους.    

Τελευταία τροποποίηση στις Κυριακή, 19 Απριλίου 2020 09:42
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Σχόλια   

+1 # Γιώργος Θ. Τσιρίδης 07-04-2020 11:18
Λάκη, ένα στοιχείο και μια ερώτηση:

Αν πάμε στην ΕΛΣΤΑΤ στο "Θάνατοι Αιτίες" στη διεύθυνση https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SPO12/- η στατιστοική υπηρεσία μας στέλνει σε xls ένα δελτίο με όλους τους θανάτους του 2016. Ήταν 118.788 θάνατοι προερχόμενοι από 61 αιτίες (τόσες κατηγορίες έχει η ΕΛΣΤΑΤ).

Δύο εκ των 61 κατηγοριών είναι Νοσήματα ανώτερης αναπνευστικής οδού (Νο31) και Άλλα νοσήματα αναπνευστικού συστήματος (Ν032). Στο Νο 31 καταγράφονται 5.368 θάνατοι (μέσα στο 2016) και στο Νο 32 καταγράφονται 8.044. Σύνολο 13.412 θάνατοι μέσα στο 2016 από αναπνευστικά προβλήματα. Που οφείλονται βέβαια κατά βάση στο τσιγάρο ή σε βαριά κρυώματα αλλά -όπως λένε- επιβαρύνονται από δράση ιών, βακτηρίων κτλ.

Το παραπάνω νούμερο σημαίνει 1.118 θάνατοι κάθε μήνα και μάλιστα περίπου 2000 θάνατοι μηνιαίως τον χειμώνα και την άνοιξη. Πάνω από 60 θάνατοι ημερησίως από παθήσεις του αναπνευστικού οφειλόμενες σε διάφορα αίτια. Κάθε μέρα πάνω από 60 !!! Κάποιοι αποδίδονται σε αυτό και κάποιοι στο άλλο αίτιο. Η ΕΛΣΤΑΤ καταγράφει την τελική αιτία θανάτου, όπως και τώρα με τον κορωνοϊό που λέμε ότι προσβλήθηκε κάποιος, αλλά, ο θάνατος είναι από πνευμονία ή κάποιο αναπνευστικό πρόβλημα (εξ ου και οι αναπνευστήρες και οι ΜΕΘ) ή κάτι τέτοιο. Αυτά τα καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ, δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου. Όλοι έχουμε πρόσβαση, κι έδωσα την διεύθυνση πιο πάνω.

Φαντάσου τώρα να βγαίνει κάποιος κύριος Τσιοδρόπουλος και να ανακοινώνει καθημερινά θανάτους του αναπνευστικού.
«Χάσαμε 13 συμπατριώτες μας σήμερα, είναι όλοι δικοί μας άνθρωποι.»
«Χάσαμε κι άλλους 17 σήμερα, όλοι παππούδες μας και γιαγιάδες μας.»
«Χάσαμε άλλους 73 σήμερα αλλά τους αγαπάμε και θα τους θυμόμαστε» κ.ο.κ.

Όπως λέω πάντα σε σχετικές μου αναρτήσεις εγώ κρατάω τα μέτρα και συμβουλεύω όλους να το κάνουν. Το έκανα και πριν τις απαγορεύσεις καθώς πρόκειται για συλλογική προσπάθεια και δεν πρέπει να την υπονομεύει κανείς είτε την πιστεύει είτε όχι. Μετά την απαγόρευση το συμβουλεύω συο φορές καθώς υπάρχει και πρόστιμο Μάλιστα, νομίζω ότι μπορεί και να κινηθεί εισαγγελέας για τέτοιες δημοσιεύσεις, οπότε το συνιστώ τρεις φορές. Μείνετε σπίτι. Αλλά μην πάψετε να σκέφτεστε.

Όχι στις μετακινήσεις. Όχι και στην λοβοτομή.
Όχι στον κορωνοϊό. Όχι και στην αποβλάκωση.
Παράθεση
+1 # Οδυσσέας Κουντουπίδης 03-04-2020 08:46
Το φχαριστήθηκα!
Παράθεση

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση