Από απέναντι όμως μια άλλη σκέψη μας βάζει δύσκολα. Πράματα που δεν μας βγήκαν αυθόρμητα στη ζωή μας και κάποτε τα οικειοποιηθήκαμε, τα είχαμε εν δυνάμει ή μας τα μετάγγισαν πρόσωπα θαυμαστά και δυνατές φάσεις; Είμαστε πιο πολύ, οι άνθρωποι γενικώς, επιρρεπείς στις μεταμορφώσεις ή στις μεταλλάξεις; Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Το ερώτημα πάντως έχει ενδιαφέρον για όσους τους απασχολεί το ζήτημα της αυθεντικότητάς τους. Είναι αυτοί που με κάποια ένταση αναρωτιούνται αν ζουν ως χαρμάνι των πηγών τους και των επιρροών τους ή ως συνομοσπονδία των ξένων στοιχείων με τα ιθαγενή τους. Και δεν σας φαίνεται κι εσάς ότι το ερώτημα αυτό έχει να κάποια σχέση με το άλλο, αν είσαι δηλαδή αληθινός ή δήθεν; Κλείνει η παρένθεση.

Με τον κλασσικό χορό ουδεμία σχέση. Με τον μοντέρνο χορό όμως και το χοροθέατρο υπήρξε μια εποχή, η εποχή Της, που έπαθα και έμαθα με έργα των Δ.Παπαϊωάννου, Α. Στελλάτου, Κ.Ρήγα, Γ. Μανταφούνη, Σ.Σπυράτου και άλλων πειραματικών ομάδων που το πάλευαν σε μικρές συνήθως υπόγειες αίθουσες Αθηνών Πειραιώς και περιχώρων ως το φεστιβάλ της Καλαμάτας. Και σε πιο επίσημους χώρους ένιωσα άλλος κι αλλιώς όταν με παρέσυραν οι Πίνα Μπάους, Nederlandws Dans Theater, Σιλβί Γκιλέμ, Άκραμ Καν, η ισραηλίτικη ομάδα Μπατσέβα κι άλλοι που τους έχω ξεχάσει. 

Αυτό που με αποκαλύφθηκε ήταν πως το σώμα μας έχει τη δικιά του ιστορία. Νέα και αρχαία. Και ότι μπορεί να θυμηθεί τις εποχές που ξεκινήσαμε σαν είδος να στεκόμαστε όρθιοι, να συλλέγουμε με την ψυχή στο στόμα την τροφή μας. Και να ψελλίσει για το σήμερα που η τάση μας είναι να το αχρηστεύσουμε. Τουτέστιν, το σώμα μας έχει δικά του μυστικά, παίζει τα δικά του παιχνίδια, πολλές φορές κόντρα στη βούλησή μας. Έχει όμως, και ας μην του φαίνεται, όλα τα φόντα να εκφραστεί εκθέτοντας σε ξένα μάτια πράματα και θάματα που ίσως η γλώσσα δεν το μπορεί.

Το σώμα μας, ακίνητο και κινούμενο, είναι χάρμα οφθαλμών όταν καταργεί τις συμβάσεις και επινοεί κινήσεις με τη δική τους χάρη που μας αγγίζουν. Οι χορογραφίες αυτών των σπουδαίων ανθρώπων με έφτιαξαν ώστε να θέλω να στροβιλιστώ κι εγώ στον αέρα για την χαρά που γεννάει αυτή η ενέργεια όταν εκστασιάζεται από εκφράσεις του αιώνιου, όταν καίγεσαι από τη τρέλα του εφήμερου. Να στροβιλιστώ, αγκαλιάζοντας ότι με συγκινεί και να πολεμήσω ότι με πεθαίνει. Προσδοκώντας να συναντήσω, έστω και τυχαία, ανάμεσά τους εκείνα τα άγνωστα αδέσποτα και σιωπηλά στοιχειά που με αναστατώνουν.  

Με λίγα λόγια θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ως θεατής παρακολούθησα χορευτές να ξεκομπλάρουν το σώμα τους διαστέλλοντας και συστέλοντας το χρόνο και τον χώρο, γεννώντας μου την επιθυμία να θέλω κι εγώ να ζήσω έστω και για ένα λεπτό το ίδιο αίσθημα. 

Ο Ουίλιαμ Φορσάιθ ( Νέα Υόρκη, 1949) θεωρείται ένας από τους πιο ριζοσπάστες χορογράφους του 20ου αιώνα. H χορευτική κίνηση ήταν εγγεγραμμένη στο σώμα του από πολύ μικρή ηλικία. «Χόρευα από δύο ετών απλώς επειδή μπορούσα» έχει δηλώσει ο ίδιος με εκείνη τη σιγουριά που τον διακρίνει ως άνθρωπο. Αλλά δούλεψε πολύ σκληρά για να πετύχει να αρέσει το καινούργιο που δημιούργησε.

Το στοιχείο που διακρίνει τον Αμερικανό χορογράφο είναι η διάθεσή του να επανεξετάσει και να υπερβεί τις αρχές του κλασικού, αλλά και να ανιχνεύσει νέες φόρμες θεατρικότητας. Παρόλο που σπούδασε στην Αμερική και τα πρώτα του έργα παίχτηκαν εκεί, στην ουσία την Ευρώπη και πιο πολύ τη Γερμανία έκανε από το 1973 με το Μπαλέτο της Φραγκφούρτης βάση της ξεχωριστής καλλιτεχνικής πορείας του. Εκεί αναγνωρίστηκε από όλους ως μία μεγάλη μορφή του σύγχρονου χορού. 

Από τις 6 έως 10 του Φεβρουαρίου στη Στέγη του ιδρύματος Ωνάση θα παιχτεί το έργο του «A Quiet Evening of Dance». Θα είμαστε εκεί, έχοντας όλη την καλή διάθεση να μας βγει σε καλό. 

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί μία συνέντευξή του στη Μάρω Βασιλειάδου που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή με τον τίτλο " Στον χορό δεν είσαι ποτέ μόνος"

Και πατώντας  εδώ  το άρθρο της Ματούλας Κουστένης που δημοσιεύτηκε στη lifo με τον τίτλο " William Forsythe: Ένα ήσυχο βράδυ με χορό στην Αθήνα ― αποκαλυπτικό και σπάνιο.